Al ruim 5 miljoen euro voor hulp aan de hongerende Hoorn van Afrika. De SHO is tevreden over deze tussenstand en hoopt dat “de Nederlandse bevolking massaal blijft geven”.
Het is nog lang niet de 22 miljoen euro die Nederlanders gemiddeld aan hulpacties uitgeven. Het haalt het ook niet bij de inzamelingsacties na de tsunami in Azië (ruim 208 miljoen euro) en de aardbeving in Haïti (100,6 miljoen euro).
Eerdere acties voor het getroffen gebied leverden ook al weinig op. In 1989 werd er iets meer dan 12 miljoen euro opgehaald voor Ethiopië. In 1993 werd zelfs de beschamende fooi van 100 duizend euro opgehaald voor Somalië en Mozambique. In 1998 scoorde een actie voor hongerend Sudan niet meer dan 9,6 miljoen euro.
Honger spreekt niet tot de charitieve verbeelding? Nee hoor. Acties voor heel Afrika waren succesvoller. De topper was de actie ‘Eén voor Afrika”(1984), waarbij bijna 60 miljoen euro werd gedoneerd voor hongerend Afrika. Andere hongerhulpacties die een bovengemiddelde opbrengst scoorden waren ‘Eten voor India’ (1966 – 38,4 miljoen), ‘Afrika Nu’ (1987 – 35,6 miljoen) en ‘Actie voor Afrika’ (1992 – 25,1 miljoen). Een overzicht van hulp voor honger in dit exceldocument. Bron: Pamela Wiepking, For the love of mankind, 2008 (pdf).
Het kan dus wel. Maar als het om de Hoorn van Afrika gaat zijn we minder gul. Het blijft een beetje gissen naar de weinig spectaculaire omvang van de donaties, maar er zijn wel wat aanwijzingen.
SHO-woordvoerster Valerie Kierkels denkt dat media-aandacht belangrijk is. Nu de actie al een week loopt, neemt die aandacht toe en weet dus ook het publiek waar het met de gulheid heen kan. In BN/ De Stem legt ze nog eens uit waarom er, in tegenstelling tot de hulpacties voor Azië (2004) en Haïti (2010) nu geen bombardement van giften op giro 555 wordt gestort: “Bij de aardbeving in Haïti zaten de media er direct bovenop en was de enorme vernietiging meteen zichtbaar. En de tsunami in Azië vond plaats in een gebied waar veel westerlingen wonen en veel mensen naartoe op vakantie gaan.”
Of de economische crisis van invloed is op de gulheid kunnen onderzoekers niet met zekerheid stellen. Op ‘Geven in Nederland’ geven onderzoekers van de Vrije Universiteit regelmatig hun bevindingen prijs. In een recente update (pdf) lezen we wel dat het de gulheid parallel aan het consumentenvertrouwen stijgt of daalt (hoofdstuk 18.3.5, figuur 18.7). Het consumentenvertrouwen staat nu op een laag pitje, dus dat verklaart wel de wat teleurstellende opbrengst tot nu toe.
Overigens wijzen de onderzoekers op drie uitzonderingen op deze trend: de oliecrisisjaren, de periode 1978 tot 1983 en de periode 1988–1993.
Terzijde: In hetzelfde onderzoek worden ook cijfers getoond over de relatie tussen het geefgedrag en politieke voorkeuren (hoofdstuk 1, pag. 48 en 49). Het zegt natuurlijk niets over de bijdragen voor de hulp aan de Hoorn van Afrika. Dat zou eens apart onderzocht moeten worden. Maar in het algemeen geven SP en PVV-aanhangers het minst vaak en zijn hun giften ook het laagst.
De grote gevers vinden wij bij CU, CDA en SGP, maar daar vallen dan ook donaties aan kerken onder. Wie zijn het gulst, als die giften buiten beschouwing worden gelaten? Citaat: “Als giften aan de kerk buiten beschouwing worden gelaten, geven aanhangers van de Partij voor de Dieren, D’66 en Groen Links het meest. VVD-aanhangers geven iets meer dan PvdA-aanhangers. De PVV-stemmers geven het minst”.
Kan ook de vakantieperiode van invloed zijn op de resultaten? Anders gezegd: is het een kwestie van slechte timing van de SHO? De honger komt immers niet uit de lucht vallen en de vraag is waarom de SHO zeker een half jaar heeft gewacht om tot actie over te gaan, juist op het moment dat de vakanties losbarsten. Er zijn geen harde bewijzen voor en, zoals nu bekend, de actie lijkt steeds beter op gang te komen.
Wat we wel weten is dat we gezamenlijk 15 miljard uitgeven op vakantie. Twaalf miljard daarvan wordt in het buitenland besteed. Als we uit dat deel van elke euro 0,0174 cent apart houden om aan giro 555 te geven, dan kan deze hulpactie alle records slaan. Zou dat een te groot gat in uw vakantiebudget slaan, om een hongerige maag te vullen?
Reacties (7)
Even een schaamteloos vraagje, ik surf mobiel, dus kan het lastig checken, zijn de bedragen gecorrigeerd voor inflatie?
Geen idee. In het onderzoek van Wiepking staat dat de bedragen zijn omgerekend naar de waarde van een euro in 2005, met behulp van de Consumenten Prijs Index (CPI) van het CBS , 2006(CBS, 2006). Die opmerking staat er omdat er ook hulpacties genoemd worden uit de pre-eurotijd.
Maar laten we nou geen inflatiecorrectie toepassen op de bedragen uit de onderzoeken a.u.b., anders haalt deze actie nooit een recordbedrag ;-)
’t Is al een beetje laat, maar ik vraag me af: hoevéél moet je nou eigenlijk geven.
De gemiddelde gift ligt boven de 50 euro, maar in jouw geval zou ik gaan voor 100. Dat compenseert een beetje… :-) En tijd zat, de actie loopt drie maanden.
Tsja, €50,- of €100,-, dat kan ik wel missen. Maar het is niet genoeg denk ik. Gezien de grootte van het probleem is €100,- hetzelfde als €0,10 of €1000,-: een druppel op de gloeiende plaat. ’t Is lastig hoor: voor €50,- red je een mens, maar voor €100,- had je er twee gered, en €100,- kan je ook wel missen, en zo kun je nog wel ff doorgaan.
Wat zijn de begrote kosten eigenlijk?
Nou ja, vele portefeuilles maken lichter werk he.
Qua kosten, die mogen van het CBF (http://nl.wikipedia.org/wiki/Centraal_Bureau_Fondsenwerving ) maximaal 25% zijn van de totale opbrengst.
Neenee, de begroting voor het tegengaan van de hongersnood daar. Het lijkt me onzin om een recordbedrag te willen inzamelen als er minder nodig is, en een recordbedrag is niks om blij over te zijn als het niet genoeg is.