COLUMN - Een tijdje terug volgde ik het laatste halfuur van het internetprogramma van de Roemeense krant Adevărul. Adevărul (De Waarheid) kun je de Volkskrant van Roemenië noemen, hoewel het positioneren van de Roemeense media net zo lastig is als het plaatsen van de politieke partijen aldaar. Vaak draait het niet om links, rechts of het midden, maar om de bons achter de partij of het medium. Leden hoppen vrolijk van de ene naar de andere partij, onderwijl schandalen verspreidend. De Roemeense politiek is smaakloos en daardoor te vaak smakeloos.
In Adevărul Live schuiven vrijwel dagelijks personen aan om te worden ondervraagd over allerlei onderwerpen en ideeën. Een opperbest project. Ik vraag mij af waarom kranten en nieuwssites in Nederland niet een soortgelijk studiootje inrichten om hun journalistieke waarde te bewijzen op een manier die past bij deze interactieve 2.0-wereld. In de uitzending waren twee voor mij onbekende figuren te gast bij Adevărul Live. Een architect, Teodor Frolu, en een man die ik later pas herkende als Ivan Patzaichin, de onbetwiste vlakwatersprintheld van Roemenië. De kop boven de video trok mij: ‘Hoe lang blijft de Dâmboviţa (de rivier die door Boekarest stroomt) nog een kanaal van beton?’
Om beurten spraken de twee over een groene riem die de rivier volgt en daardoor de Roemeense hoofdstad splijt. Een groen hart, een groen eco-centrum, kano’s – uiteraard! – in de rivier, een ademzone voor inwoners en toeristen, een natuurlijke airconditioning voor de stad. Ik hoorde de twee aan en werd enthousiast. Niet per se door de voorbeelden die – architectenbureaus eigen – heel vaag waren, inclusief geknipte en geplakte mensjes die heel blij selfies maakten aan het water. Nee, ze brachten een gevoel van hoop over.
Napels
De uitspraak ‘eerst Napels zien dan sterven’ wordt vandaag de dag – met dank aan de kankerverwekkende vervuiling van de Italiaanse stad – iets te letterlijk genomen. Boekarest kan er helaas ook wat van. De luchtkwaliteit blijkt vergelijkbaar met die van steden als Mumbai en Lima. Dat maakt de lucht van Boekarest tot de meest ongezonde van alle Europese hoofdsteden. Uit onderzoek van de Europese Commissie blijkt dat 82% van de Boekaresters ontevreden is over de luchtkwaliteit. De overige 18% kan vermoedelijk niet helder meer nadenken door het gebrek aan heilzame zuurstof.
Het verhaal van Patzaichin en Frolu is hoopgevend. Al geven ze aan dat een dergelijk project lastig is op te zetten doordat de autoriteiten verdeeld zijn in sectorburgemeesters met bijbehorende raden, een overkoepelende burgemeester en een handjevol aan ministeries die er allemaal iets van moeten vinden – bovendien moeten er zakken gevuld worden. Het gaat traag, maar het gaat.
Gelukkig maar. Ik heb mij vaak afgevraagd waarom de Dâmboviţa een betonnen rivier is en eigenlijk alleen door de stad lijkt te stromen om de drie autobanen aan beide kanten van elkaar te scheiden. Ik ben graag in Boekarest vanwege de veelzijdigheid en de rijke historie die de stad heeft geboetseerd tot een unieke plaats. In alle lelijke plekken schuilen mogelijkheden. De inwoners zien dat nu ook in. Onder de laag van beton die de communisten hebben gestort, kan zomaar een groene riem schuilen. Met kano’s die door het water glijden. De toekomst ziet er groenkleurig uit voor Boekarest.
Stefan Popa is schrijver en journalist. Onlangs verscheen zijn debuutroman Verdwenen grenzen.
Reacties (3)
Onder het beton van onze gedachten wacht de natuur.
@0: “De overige 18% kan vermoedelijk niet helder meer nadenken door het gebrek aan heilzame zuurstof”
Ook de schrijver is graag in Boekarest, veelzeggend.
@2: Eens in de zoveel jaar en nooit langer dan een week. Dat is te doen.