NGO Maffia

Gin is associated blogger bij Sargasso en blogt vanuit Sierra Leone.

Vanaf uw kant van de wereld zal het er ongetwijfeld fantastisch uitzien, hulpverleningsland. We doen met z’n allen wat aan het leed in de wereld, dat is fantastisch! En eerlijk gezegd, dat is het ook. Dat u van uw zuurverdiende geld iets voor een ander over heeft. Het is alleen zo vreemd dat u er zo weinig voor terugverwacht. Dat liefdadigheidsinstellingen helemaal niet zo goed functioneren, dat weet u best wel, niets nieuws onder de zon. Die discussie wordt nu al jaren gevoerd. Maar ach, is uw reactie, ook al helpen ze een klein beetje, dan is het nog altijd beter dan helemaal niets doen. Geoorloofd dus, die slecht functionerende NGO’s. En ach, dat hun personeel zich soms meer dan misdraagt in hun hulplanden, dat noemen we ontspanning, of overspanning. Moet kunnen. Het is een hele opoffering om onder die idiote arme lui te werken, dus moet je je overmatig kunnen uitleven. De boog kan niet altijd gespannen zijn natuurlijk. En dat is waar, en ontspannen kan natuurlijk alleen met andere westerlingen, met duur eten, en duur drinken. Duur alles eigenlijk. Het geld is toch gratis. Een paar centen uit de spaarpot van pietje, een paar centen van een geldinzameling van school x en kerk y, een tientje van mevrouw de Wit, een paar honderd euro’s van dat bedrijf dat toch geld als water heeft.

Als u er werkelijk zo over denkt, dan moet u eens een goede handdoek aanschaffen, om u achter uw oren behoorlijk droog te kunnen wrijven. De humanitaire sector is de derde economie ter wereld. Er gaan miljarden in om.
Miljarden. Laat dat maar even goed bezinken. Uw eigen bescheiden bijdrage mag dan niet zoveel lijken, maar alles op een hoop gegooid, zijn het toch bedragen waar je iets voor mag verwachten, toch? En laten we het woord ‘helpen’ eens onder de loep nemen. Heeft u zich weleens afgevraagd waar dat woord voor staat? Eerst en vooral gaat het om assisteren, bijstaan, meehelpen, ondersteunen. Nergens staat geschreven dat helpen ‘maar wat doen’ betekent. Helpen kent grenzen. Daar waar helpen overgaat in veranderen, zou toch iemand eens aan de noodrem moeten trekken. Toch? Puur volgens taaltechnische interpretatie bekeken. En heeft u zich weleens afgevraagd of het niet ontzettend arrogant en hautain is om een hulpbehoevend land binnen te banjeren met je miljoenen, maar even de lakens uit te komen delen zonder te weten waar je over praat, vervolgens een goed deel van de economie om zeep helpt, en de cultuur volkomen ontwricht? Moet u zich eens voorstellen dat Nederland in lastig vaarwater terechtkomt, en dat Saudi Arabiërs ons komen vertellen dat ze ons wel willen helpen, maar dat we dan eerst onze barbaarse manier van leven op moeten geven. Stelt u zich eens voor dat u net uw derde kind heeft begraven, en de laatste twee zijn constant ziek van ondervoeding. De Algerijnen besluiten geld in te zamelen om ons te helpen, maar dan komen ze met die grote zak geld en doen ze er vervolgens dingen mee, die kant noch wal raken. Kind nummer vier gaat dood, en nummer vijf ligt op het randje. Zou u dan niet vreselijk kwaad worden als de Algerijnen de hele wereld proberen wijs te maken dat ze ons zo fantastisch helpen? Of zegt u dan ook nog: ‘Ach, zelfs al helpt het maar een beetje, dan nog is het allemaal prachtig.’

Vanaf de andere kant van de wereld kan ik u vertellen dat u er kwaad om zou worden. Dat u niet zo makkelijk uw schouders op zult halen als ze u met sportevenementen en dansworkshops komen treiteren als u barstende honger heeft. Dat u er echt niet zo licht over zult denken als humanitaire organisaties in het openbare leven de beest komen uithangen, in uw naam daar de centen voor ontvangen, en u zelf intussen ook kind nummer vijf kunt begraven. En dat u er ook niet om zult kunnen lachen als ze u met opgeheven vingertje komen vertellen wat er allemaal niet aan u deugt, en dat u wel geholpen kunt worden, maar dat u dan eerst even volledig zult moeten veranderen. En u zult het ook niet kunnen waarderen als u van NGO nummer 1 tot en met 3.000 nu al 12.000 westerse carrière opportunisten voorbij heeft zien komen, en u zelf na tien jaar zoeken nog steeds geen werk kunt vinden.
U zult zich afvragen hoeveel mensen zich eigenlijk over uw eigen rug verrijken, dat kan ik u op een briefje geven, want dat is precies waar men zich aan de andere kant van de wereld mee bezighoudt.

Wat u zich aan uw kant van de wereld misschien niet voldoende realiseert, is dat de NGO wereld harde business is. Hoe meer promotie een NGO maakt, hoe meer er aan de strijkstok blijft hangen, dat is een simpele optelsom. Gratis reclame? Ammehoela. Voor niets gaat namelijk alleen de zon op. Gesponsord noemen we dat. Daar worden heel wat mensen of bedrijven heel wat beter van.
Gewoon wat geld erin donderen, maximum rendement aan goede reputatie, en ach, wat kan het je schelen of dat geld goed besteed wordt? Dat moet u ook niets kunnen schelen, want als u het waagt daarnaar te informeren, krijgt u een arrogante nul op het rekest. Waar gaat het in NGO land om? Harde knaken.
In het laatje. Geld verdienen dus, net als ieder ander bedrijf. Alleen is de output een beetje anders. Donateurwerving is core business geworden. Waar uw hart van medelijden van zal overlopen, daar wordt u op getrakteerd, zodat u toch vooral uw zuurverdiende centjes hun laatje binnenschuift. Is er genoeg te doen om aids in het hulpland? Dan film je een paar oude, zieke vrouwtjes, zodat je toch wat te verkopen hebt in tearjerkerland. Televisiecampagnes waar jongetjes voor krotten staan en beweren dat ze vroeger, ooit, voor de oorlog, zo’n prachtig huis hadden hoeft u bij voorbaat niet te geloven. De kans is groot dat de familie daar al sinds mensenheugenis woont namelijk.
Niet dat dat minder erg is, maar denkt u er even aan dat vermoedelijk een goed deel van de bevolking zo leeft. Al jaren. Kleine kinderen kunnen niet in palmbomen slapen, want zodra je niet meer alert bent, flikker je er gewoon uit, zo moeilijk is dat niet. Als mensen honger hebben, vinden ze sporten helemaal niet leuk. Kinderen spelen ook in oorlogen. Zodra ze in veilig gebied zijn, en de volwassenen het kamp opzetten, zijn de kinderen al druk met elkaar in de weer om speelgoedjes uit te vinden. Kinderen zijn en blijven kinderen, in wat voor situatie dan ook. U hoeft ze dus ook niet weer kind te maken.

Telt u even 1 en 1 bij elkaar op. Wat heb je nou precies nodig als je in een situatie leeft waarin er niet te eten is, er geen schoon drinkwater is, geen educatie, geen gezondheidsvoorzieningen en geen werkgelegenheid? Sport en spel? Andersoortige vreemde activiteiten? Of wilt u gewoon iets in uw maag?
Dat uw kinderen naar school kunnen, zodat er kennis in de samenleving komt en er stabiliteit kan worden gecreëerd, door uw eigen volk? Dat er gezorgd wordt dat uw vijf kinderen ook in de toekomst een goede dokter hebben? Dat er genoeg scholen zijn voor iedereen, en niet een paar NGO eliteschooltjes voor de happy few. Meestal afkomstig uit de elite ook nog, overigens. Misschien zijn mensen aan de andere kant van de wereld heel vreemd voor u, maar men vindt dat ze dat nodig hebben. Structurele opbouw. Stabiliteit.
Toekomst. Als er uiteindelijk een goede fundering is, dan kunnen ze die activiteiten zelf ook wel opzetten. En dan is de psyche ongetwijfeld ook wel een keer aan de beurt. Mensen in hulplanden krijgen helemaal niet wat ze nodig hebben, en ook niet een beetje. Maar hun stem wordt niet gehoord. De NGO maffia heeft de touwtjes stevig in handen. Ze hebben een monopolie op zakken met zand, wat ze u maar in de ogen blijven strooien.

Misschien wordt het tijd dat u zichzelf eens vanaf de andere kant van de wereld gaat bekijken. Misschien zult u dan begrijpen dat verhaaltjes over universele mensenrechten, getraumatiseerde oorlogskindjes, en rechteloze kindjes in Afrika gewoon keiharde inkomstenbronnen zijn, speciaal ontworpen op uw gevoel, vanaf uw kant van de wereld bezien. En dat waarvan u denkt dat ‘als het ook maar een beetje helpt, het allang goed is’ stigmatiserend en verwoestend kan zijn voor de mensen waar het eigenlijk om gaat. ‘Een beetje helpen’ is een synoniem voor exploitatie. Aan de andere kant van de wereld wordt helemaal niet of een beetje geholpen, aan uw kant van de wereld geniet de NGO maffia van haar goed gevulde portemonnee. Helpen? Fantastisch. Maar geeft u alstublieft geen rotte appels meer weg. De andere kant van de wereld bezwijkt namelijk al onder het vuilnis.