Nabeschouwing Zomergasten: wervelstorm

Weer een bijdrage van Max Molovich, overgenomen van Nurks Magazine.

,,Het kunstwerk is af als je het een keer of drie de nek hebt omgedraaid”, zei Erik van Lieshout tijdens Zomergasten. Als dat een criterium is, dan was deze editie van Zomergasten een geslaagd kunstwerk. Zo draaide Jelle Brandt Corstius het nekje vakkundig om door de chaotische Van Lieshout (en de rest van Zomergasten kijkend Nederland) de bemoedigende woorden ‘Gaat hartstikke goed joh!’ toe te vertrouwen. De microfoon van JBC stond nog aan terwijl er een fragment te zien was. Pijnlijk. Maar het paste wonderwel. Misschien was het wel bewust gedaan, bedacht ik me. Verwar en heers, het zou Van Lieshouts motto kunnen zijn.

Vanaf de eerste minuut vloog meneer de gesjeesde kunstenaar als een wervelstorm de Nederlandse huiskamers binnen. De liefdesbaby van Frank de Boer en Erben Wennemars, ten vondeling gelegd bij de familie van Marc-Marie Huibrechts. Lessen logica voor beginners gevolgd bij Johan Cruijff. Het werd een vrij onconventionele editie. Van Lieshout en JBC leken ieder van een andere planeet te komen. De stugge zelfbeheersing van JBC tegenover de stuiterende chaos van Van Lieshout. Met als merkwaardig verbond de open overhemden van beide mannen. Kennelijk was het warm in de studio.

Of de glaasjes prosecco die ze bij aanvang dronken waren niet de eerste, en was het de alcohol geweest die hen verhit had en tot het openen der knoopjes had genoopt. Ik hoopte op een flinke zuippartij. Dat beiden zouden denken: ‘Wat kan ons het schelen, de mensen willen legendarische televisie? Dan kunnen ze dat krijgen ook. Wij gaan het op een zuipen zetten.” En dat Van Lieshout en JBC na elk fragment dronkerder en dronkerder zouden worden en ruzie zouden krijgen omdat ze elkaar totaal niet zouden begrijpen, maar hun eigen woorden wel steeds belangrijker zouden vinden, en dat Van Lieshout, na een vrij onschuldige opmerking van JBC, woedend over de tafel zou vliegen om zijn volslagen overromepelde gastheer een klap voor z’n kop te verkopen. Ik zag het verbijsterde gezicht van JBC al voor me. Ooit kreeg Peter van Inge ruzie met de ‘cineast’ Ian Kerkhof (wat is daar eigenlijk mee gebeurd?). Ian Kerkhof had een fragment meegenomen uit een film waarin een penetratie te zien was. Peter van Inge vond dat porno, Ian Kerkhof vond het kunst. Peter van Inge vond het porno. Ian Kerkhof werd boos. Zoiets had er vanavond ook wel ingezeten, maar ze zopen niet door. #gemistekans

Terwijl Van Lieshout een fragment liet zien van de tarimmachine (een kunstwerk van Gerrit van Bakel, bereikt een snelheid van 18 mm per dag en is daarmee de traagste machine ter wereld) en JBC opbiechtte wel eens aan zijn eigen ballen te ruiken, bleek Khadaffi er tussenuit geknepen en was Tripoli gevallen. Het kan verkeren zullen we maar zeggen. Toen ik om 23.15 uur mijn laptopje open deed om dit stukje te tikken, had ik in ieder geval het gevoel een keer of vijf te zijn overreden door een stoomwals. Maar dat had vooral te maken met drie dagen Lowlands die ik achter de rug had. Ik heb, ik zal het maar opbiechten, geen seconde naar Zomergasten gekeken. Ik weet dus ook niet wat ik er van vond. En ik weet evenmin wat ik van Erik van Lieshout moet vinden. Ik heb hem geen woord horen zeggen. Bovenstaande is volledig gebaseerd op de tweets die ik langs zag komen toen ik in de trein van Lelystad Centrum naar Amsterdam Sloterdijk zat.

Mijn dank gaat uit naar @Tinevanderweyer, @SRaaijmakers, @arjankorte, @agenshofman, @jacqveldman, @jpgeelen en nog wel wat anderen, maar die kan ik zo snel niet terugvinden.