Closing Time | Batzorig Vaanchig

COLUMN - https://www.youtube.com/watch?v=1rmo3fKeveo

Een van de mooiste plekken van Amsterdam is de passage tussen de Stadhouderskade en het Museumplein. Als u de stad niet mocht kennen, zult u toch weleens zijn geweest in het museum dat er overheen is gebouwd. Een vrij recente verbouwing van die culturele instelling liep helaas zó lang uit dat de directie was vergeten dat in het bestek stond dat de passage open moest blijven voor fietsers en meende dat ze daar wel een nieuwe ingang kon plannen.

Of zo. Eerlijk gezegd geloof ik niet dat ze het was vergeten. Het was gewoon de zoveelste poging het hart uit Amsterdam te rukken, de bewoners te schofferen en de stad kado te doen aan de toeristen. Er was dan ook een hoop gedoe. Het Parool kreeg zelfs op tafel dat men er ten stadhuize serieus rekening mee hield dat het museum “aanstuurt op een ongeluk in de onderdoorgang”. Ja, dat las u goed.

Toen de situatie leek te zijn genormaliseerd, probeerde het museum de doorgang te verstoren door er quasi-artistieke evenementen te organiseren. Ook dat las u goed. Het Rijksmuseum heeft het slechtste met de stad voor en is een slechte verliezer.

De tunnel is inmiddels weer in gebruik. Ik kom er vrijwel dagelijks doorheen. Maar helemaal hersteld is de situatie nog altijd niet want de Mongoolse kopstemzangers, wier muziek iets onbeschrijflijk moois toevoegde aan een onbeschrijflijk mooie plek, zijn nog steeds niet terug.

Een klap voor het culturele leven in Amsterdam. Alsof je de Euromast weghaalt uit Rotterdam of de Dom uit Utrecht. Wat het museum heeft gedaan, is onvergeeflijk.