Miljoenen virtuele Koos Kosters

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hieronder volgt een voorpublicatie uit de boek Overleven Verplicht dat morgen wordt gepresenteerd tijdens het gelijknamige symposium ter herinnering aan de vermoordde IKON-journalisten. Uw blogger Carlos werd in de hoedanigheid van burgerjournalist gevraagd om een bijdrage te leveren aan dit boek en meerdere reaguurders gaven aan benieuwd te zijn naar de tekst, bij deze. Het boek (en een DVD) kan besteld worden op overlevenverplicht.nl.

Miljoenen virtuele Koos Kosters
De krantenfoto van Koos Koster die geflankeerd door collega’s in El Salvador over straat loopt, maakte op mij als negenjarige jongen zo’n indruk, dat toen mij 25 jaar later gevraagd werd naar de herdenking van zijn dood, ik dit beeld direct als eerste voor me zag. Destijds ademende de foto voor mij een gevoel van avontuur en spanning. Koos Koster loopt met opgeheven hoofd de wereld in, wie kan hem iets maken? Toch waren hij en zijn drie collega’s een week later dood.
Koos Koster heeft in zijn loopbaan risico’s genomen om de wereld te vertellen over mensenrechtenschendingen en armoede. Uiteindelijk heeft hij zijn felle stellingnamen en oprechte intense betrokkenheid met de dood moeten bekopen. Zijn werk was echter van onschatbare waarde in een tijd dat nieuwsgaring nog hoofdzakelijk verliep via kranten en televisie. Zonder geëngageerde journalisten als Koos Koster die in dictaturen hun leven waagden, had men daarbuiten nooit wat vernomen van de misstanden. Slechts weinig mensen zullen, als ze zelf in een veilige situatie verkeren, het besluit nemen om onbaatzuchtig het gevaar op te zoeken. Doordat de mensen in de dictatoriale regimes van Latijns-Amerika zelf het nieuws niet naar buiten konden brengen waren ze afhankelijk van die enkeling die een brug vormde tussen hun land en het Westen.
Door de komst van het internet heeft zich een revolutie voltrokken in de informatievoorziening en zijn burgers in een dictatuur of in oorlogssituaties vaak wel zelf in staat het nieuws over geweld en onderdrukking naar buiten te brengen. Wie zelf toch al in een onveilige situatie verkeert, is waarschijnlijk eerder geneigd om als boodschapper op te treden en de extra risico’s te accepteren. Ambtenaar, student of boer – iedereen kan nu zelf met behulp van een weblog als journalist optreden. ‘Burgerjournalisten’ worden ze genoemd. In de korte geschiedenis van het nieuwe medium weblogs hebben burgerjournalisten al op verschillende belangrijke momenten cruciaal nieuws naar buiten gebracht. Weblogs zijn een laagdrempelig en democratisch medium. Geen wonder dat ondemocratische regimes er onrustig van worden.

Filter
Op het werk van burgerjournalisten valt veel aan te merken, zo houden ze zich niet altijd aan bepaalde basisregels waar professionele journalisten zich wel aan (zouden) moeten houden. Omdat ze hun weblog vaak naast hun werk of studie bijhouden, is hun medium qua publicatiefrequentie vanzelfsprekend minder betrouwbaar dan een professionele krant. Ook zijn er veel burgerjournalisten die hun eigen subjectieve interpretatie van het nieuws brengen als feiten.
Toch zijn er ook aanzienlijk wat voordelen. Sommige burgerjournalisten bloggen over hun eigen vakgebied. Of dat nu duurzaamheidsvraagstukken, het Midden-Oosten of klimatologie is, hun specifieke kennis geeft ze bij de interpretatie van het nieuws een voorsprong op anderen. Voor kranten is het onderhouden van een netwerk van gespecialiseerde journalisten kostbaar, terwijl er in de afgelopen jaren op het internet een gratis netwerk is ontstaan van gespecialiseerde burgerjournalisten. Met name in de Verenigde Staten zijn gespecialiseerde weblogs zeer populair en vinden er uitgebreide inhoudelijke discussies plaats.
Weblogs vormen een filter voor het nieuws, want de weblogger scheidt het nieuws volgens zijn of haar interesses en plaatst het vervolgens, al dan niet voorzien van een eigen interpretatie. Daarom kunnen weblogs een waardevolle toevoeging vormen op de professionele media. Wie weblogs leert kennen, weet op den duur welk filter (lees: weblog) de moeite waard is en hoe dit filter moet worden geïnterpreteerd. Zo kunnen ook sterk gekleurde weblogs de moeite waard zijn, omdat ze wel specifieke bronnen voor de lezer aflopen. Deze bronnen, of het nu vaktijdschriften, websites van politieke partijen of buitenlandse kranten in een vreemde taal zijn, kunnen alleen al vanwege hun aantal lang niet allemaal door de lezer zelf worden gelezen. De burgerjournalist levert hiermee duizenden lezers, waaronder in toenemende mate ook professionele journalisten, een gratis dienst.

Geprikkeld
Een veelgehoorde klacht over weblogs is dat er maar lukraak van alles op wordt gepubliceerd, zonder dat het vooraf is gecheckt. Afgezien van het feit dat veel weblogs zich meestal baseren op nieuws uit de professionele media, nieuws waarvan je mag verwachten dat het op een professionele wijze is behandeld, wordt eventuele onzorgvuldigheid van de burgerjournalist meestal al snel gecorrigeerd door de lezers. Ook zie je dat lezers sneller van webloggers eisen dat zij hun bronnen openbaren. Een artikel zonder bronvermelding is op weblogs eigenlijk not done, terwijl het in krantenartikelen soms niet altijd even duidelijk is hoe de journalist aan het nieuws is gekomen.
Op mijn eigen weblog Sargasso word ik regelmatig gecorrigeerd. Het interactieve karakter van het medium weblogs vergt van de burgerjournalist een open houding. Webloggers die niet kunnen omgaan met kritiek houden het niet lang uit. Zij gaan schelden op hun lezers of grijpen naar repressieve middelen als het verwijderen van ongewenste kritische geluiden. Zulke weblogs verliezen hun aantrekkingskracht en zijn gedoemd te verdwijnen. Lang niet alle burgerjournalisten kunnen het opbrengen, maar met het toelaten van commentaar van lezers zijn burgerjournalisten gemiddeld al mijlenver vooruit op hun professionele collega’s. Tot op heden gaan kranten en andere professionele nieuwssites krampachtig met de meningen van hun lezers om. Nog steeds worden bij veel kranten commentaren pas geplaatst als ze door een moderator goedgekeurd zijn.
Webloggers durven het experiment van meer openheid en interactiviteit wel aan. Dit levert soms een hoop tumult op, maar je ziet dat serieuze weblogs ook serieuze reacties afdwingen. Het feit dat de burgerjournalist soms fouten maakt en kan worden gecorrigeerd, stimuleert juist het debat en prikkelt de lezer tot nadenken. De transparantie van weblogs kweekt kritische nieuwsconsumenten – nog zoiets wat autoritaire machthebbers liever niet zien.

Bliksemcarrière
Vanzelfsprekend zijn lang niet alle weblogs interessant, laat staan dat je overal kan spreken van geëngageerde journalistiek. Zo beschouw ik mijzelf niet als een geëngageerde burgerjournalist, daarvoor ben ik te verspreid bezig. Maar het weblog Sargasso herbergt wel een paar potentiële geëngageerde burgerjournalisten. Ik denk dan aan Rembrandt Koppelaar, expert in energievraagstukken, en Olaf Koens, die zeer betrokken is bij de politieke situatie in Rusland en de voormalige Sovjet-republieken. Alleen ontbreekt bij hen het directe levensgevaar, als dat als criterium voor engagement zou moeten gelden.
Net als in de professionele journalistiek, is engagement onder burgerjournalisten schaars. Maar een geëngageerd burgerjournalist kan zomaar van de ene op de andere dag ontstaan. Onder de bijna honderd miljoen webloggers op aarde zijn er miljoenen inspiratieloze webloggers die elkaar kopiëren. En dan zijn er nog de ‘lifeloggers’, die enkel over hun persoonlijke leven schrijven. Toch kunnen zelfs deze dagboekschrijvers opeens de rol van een geëngageerde journalist aannemen. Want op het moment dat de weblogger door het uitbreken van een oorlog of het plaatsvinden van een natuurramp zich plotsklaps middenin het wereldnieuws bevindt, is hij of zij soms als enige in staat de wereld uit eerste hand van informatie te voorzien. In die zin zijn webloggers de radioamateurs van de moderne tijd. Zoals radioamateurs tijdens de watersnoodramp van 1953 een cruciale rol in de nieuwsvoorziening speelden, zo hadden webloggers diezelfde betekenis bij de tsunami in Zuidoost-Azië in 2005.
Een ander voorbeeld. Vlak voor de invasie van de Verenigde Staten in Irak in 2003 onderhield Salam Pax (het bloggerspseudoniem van de Irakees Salam al-Janabi) het weblog Where is Raed? voor zijn vriend Raed, die in Jordanië studeerde. Omdat Raed slechts sporadisch op de e-mails van Salam antwoordde, begon hij een weblog om hem toch op de hoogte te houden. Van de ene op de andere dag werd deze lifelogger een oorlogscorrespondent. Hij telde de uren die verstreken tussen het opstijgen van de B52-bommenwerpers van militaire bases en het inslaan van de bommen in zijn woonplaats Bagdad. In die eerste weken van de oorlog volgde een snel groeiend aantal mensen wereldwijd het weblog van Salam Pax. Inmiddels geeft hij overal ter wereld lezingen. Na dat van Salam Pax zijn er nog tientallen Iraakse blogs bij gekomen, waaronder Baghdad Burning, dat wordt bijgehouden door een jonge Iraakse vrouw die schrijft onder het pseudoniem Riverbend.

Censuur
Mijn weblog Sargasso neemt regelmatig nieuws over van webloggers in het buitenland. Een enkele keer komt er ook een direct contact tot stand, zoals in het begin van 2003, toen een Iraanse weblogger toelichting kwam geven op mijn artikel over de groeiende betekenis van weblogs voor de oppositie in Iran. Hij kwam op Sargasso uitleggen dat ondanks dat president Bush onlangs de Iraanse oppositie openlijk had gesteund, het Amerikaanse beleid erop gericht was Iraniërs de toegang tot Amerikaanse websites te ontzeggen. Het werd bijvoorbeeld onmogelijk voor Iraanse weblogs om gebruik te maken van het betalingssysteem PayPal, iets wat de oppositie belemmerde in haar groei. Deze opmerkelijke tegenstrijdigheid had ik tot dusver nog niet in de professionele media aangetroffen. Hier voegde burgerjournalistiek mijn inziens dus wel degelijk wat toe.
Vorig jaar probeerde de oppositie in Wit-Rusland de Oranje-revolutie uit Oekraïne tevergeefs te kopiëren. Sargasso had in die periode via een Nederlandse Witrus contact met de oppositie op het plein. Hij speelde telefoongesprekken en e-mailberichten door aan Sargasso, en zette ze bovendien in het Russisch op een ander weblog. Bijna uit eerste hand kon Sargasso toen, soms zelfs eerder dan de professionele media, verslaan hoe de vrachtwagens en bulldozers van de militaire politie dichterbij kwamen.
In zowel het geval van Iran als van Wit-Rusland zag je dat de overheid langzaam reageerde op de ontwikkeling dat burgerjournalisten kritische geluiden op het internet publiceerden. Alhoewel er bij Wit-Russische machthebbers sprake is geweest van een steep learning curve, was er voor beide oppositiebewegingen een periode van betrekkelijke vrijheid op het internet. Uiteindelijk resulteerde het in beide landen wel in arrestaties van webloggers en het offline halen van hun berichten. De Iraanse overheid heeft inmiddels plannen om alle webloggers in het land te gaan registreren. Maar net als in Wit-Rusland zie je dat de oppositie weer mogelijkheden vindt om deze repressieve maatregelen te ontduiken. Iraniërs frustreren de database van webloggers met fake aanmeldingen en de Wit-Russische oppositie heeft inmiddels al haar websites buiten het bereik van Minsk en Moskou weten onder te brengen.
Menselijke inventiviteit gecombineerd met de groeiende technologische mogelijkheden zal burgerjournalisten in autoritaire regimes waarschijnlijk altijd een voorsprongetje geven op de machthebbers. In China is het vinden van informatie via het gecensureerde Google door het invoeren van opzettelijke tikfouten inmiddels verheven tot nationale sport. Slechts op plekken waar het internet praktisch afwezig is, zoals in Cuba en Myanmar, zijn we voor de oprechte berichtgeving nog steeds volledig afhankelijk van geëngageerde journalisten oude stijl.
Ondanks dat informatie op het internet voor autoritaire regimes dus vaak ongrijpbaar is, zijn individuele webloggers zeker niet onkwetsbaar. Op dit moment hangt de Egyptische weblogger Abdel Kareem Nabil Suleiman, beter bekend onder zijn pseudoniem Kareem Amer, negen jaar cel boven het hoofd vanwege het publiceren van kritische teksten over de islam. Voor Reporters Without Borders zijn de ontwikkelingen rondom burgerjournalistiek aanleiding geweest om een handboek uit te geven met tips voor webloggers. Het Handbook for Bloggers and Cyber Dissidents benadrukt onder andere het belang van het inschakelen van de internationale webloggemeenschap wanneer je als weblogger gevaar loopt van je eigen overheid. Zo zijn er twee voorbeelden uit Bahrein te noemen waarbij druk vanuit het buitenland de vervolging van webloggers verhinderde. In februari 2005 werden drie moderators van het forum Bahrainonline.org gearresteerd, maar na een snelle reactie met media-aandacht vanuit het buitenland werden ze weer vrijgelaten. Iets soortgelijks herhaalde zich in Bahrein in oktober 2006 met het engelstalige weblog Mahmood’s Den dat op last van het ministerie van Informatie werd afgesloten. Een bliksemactie van de internationale webloggemeenschap die het nieuws snel deed verspreiden, zorgde ervoor dat weblogger Mahmood na een gesprek met de minister mocht doorgaan met webloggen en verder (voorlopig) niet gecensureerd zou worden.

Uit het isolement
Ondanks dat het internet mensen over de gehele wereld met elkaar verbindt, vormt taalverschil soms een obstakel dat nog onvoldoende door de techniek kan worden geslecht. Zo zie je dat binnen de mondiale webloggemeenschap mensen zich vooral oriënteren op hun eigen taalgebied. Zo ontgaan interessante ontwikkelingen op Chinese, Iraanse of Indiase weblogs de gemiddelde westerse webloglezer. Maar zelfs al binnen Europa vermengen de verschillende nationale weblogsgemeenschappen zich nauwelijks, vanwege het simpele feit dat een Spanjaard meestal geen Duits leest en een Nederlander meestal wel, maar het niet wil. Niet de techniek heeft hier een antwoord op, maar de mens zelf. Enkele toegewijde webloggers onderhouden zogenaamde ‘bridge blogs’ waarin ze belangrijke gebeurtenissen en trends uit geïsoleerde webloggemeenschappen samenvatten en vertalen naar een meer algemeen bekende taal als het Engels. Het collectieve weblog Global Voices pakt dit structureel aan en publiceert met behulp van een netwerk van vrijwilligers frequent updates vanuit de verschillende webloggemeenschappen uit alle hoeken van de wereld.
Global Voices linkt ook regelmatig door naar het initiatief Human Rights Video Hub van de internationale mensenrechtenorganisatie Witness. Hier worden korte filmpjes vertoont van vermeende mensenrechtenschendingen, bijvoorbeeld het uiteenslaan van een demonstratie in China of de mishandeling van arrestanten in Egypte. Doordat steeds meer mensen rondlopen met telefooncameraatjes, wordt er steeds meer vastgelegd. En terwijl Koos Koster zijn beeldmateriaal nog moest meesturen op een lijnvlucht naar Nederland, wordt tegenwoordig het voor autoritaire regimes belastende beeldmateriaal met één druk op de knop de hele wereld over gestuurd. Zodra het filmpje ‘veilig’ op een server van bijvoorbeeld YouTube staat, is het onbereikbaar voor de autoriteiten en kan het nieuws zich ongeremd verspreiden. Human Rights Video Hub verzamelt deze filmpjes en geeft achtergrondinformatie.

Koos Koster
Internet heeft burgers een machtig instrument in handen gegeven en de kans dat onderdrukking en geweld onopgemerkt blijft is hierdoor afgenomen. Dankzij weblogs kunnen burgers nu zelf als journalist optreden. In feite lopen er op aarde nu miljoenen potentiële Koos Kosters rond die de wereld over onrecht kunnen vertellen: gewone mensen die gewoon over straat lopen zoals Koos Koster op die ene foto in El Salvador.
Ik heb geprobeerd me voor te stellen hoe Koos Koster zou zijn omgegaan met het fenomeen burgerjournalistiek. Ik heb deze man nooit persoonlijk gekend, maar ik denk dat gezien zijn onvoorwaardelijke mededogen met mensen in de verdrukking, hij gefascineerd zou zijn geweest door vele burgerjournalististen. Het internet geeft deze mensen de stem die hij lange tijd voor ze is geweest. Hij zou dus niet alleen positief tegenover deze ontwikkeling hebben gestaan, maar hij zou hoogstwaarschijnlijk zelf ook een weblog hebben bijgehouden op zijn reizen.

Reacties (32)

#1 caprio

Dit verhaal is een beetje gemeenplaats, doet sterk denken aan VanJole die een praatje houdt voor oude lullen die nog altijd niets begrijpen van het internet. Het medium weblog zoals hierboven beschreven bestaat ondertussen al nauwelijks meer. Het medium weblog als zodanig bestaat al lang niet meer natuurlijk, medium is een vloeibaar verschijnsel. Je kiest je medium niet om het medium, maar omwille van een kosten-baten analyze van het bereiken van je doelgroep, daar komt geen moraal aan te pas. Het verbrokkelt de doelgroep verder, maar verder is dat gewoon een trend die al honderd jaar aan de gang is. Zoals Marx al zei, technologie drijft de sociaal-historische ontwikkeling.

Altijd oppassen om als ge-engageerd weblogger geen ongeloofwaardige spreekbuis van fanatieke non-profiteers te worden, die weblogging ontdekken als paar voor hun strontkar. Het mooie van weblogs vond ik altijd dat het fanatiekelingen meteen duidelijk werd dat niemand een zier gaf om weblogger’s narcistische gemoraliseer.

  • Volgende discussie
#2 larie

Wir sind auch “oude lullen” @Caprio, wat is het referentiepunt..schuift op naarmate ‘wij’ ouder worden.

Fraai stukje @Carlos.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#3 larie

stukje klinkt weer zo… (alweer pasta-kokend :)..spijker op de kop, das beter.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#4 Carlos

Even voor de duidelijkheid Caprio: ik noem mijzelf in dit artikel geen geengageerd weblogger. En qua focus en uitwijding over het fenomeen weblogs heb ik rekening gehouden met de doelgroep die dit boek leest.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#5 Crachàt

Caprio roept weder beelden op die geheel de mijne niet zijn bij deze post.
Wat dat betreft roept het beelden op van een volstrekt contemplair koppel. Spooky. Gelukkig is er nog een grote wereld.
Nederigheid bij het gebeuren op Webloggistan en in de Groote Weereld, gelouterd ongeloof omtrent de onverschilligheid, en een verbluftheid omtrent de volmgende vaststelling: precies het punt, dat een weblog door duizenden wordt en door virtueel miljoenen mensen gelezen kan worden, weerhoudt ongetwijfeld dictators en dictatomocratiën ervan om meer journalistieke schade te berokkenen.
Dit gegeven is onmeetbaar in de statistieken, maar elkeen die niet de neuskeutel als nec plus ultra neemt, en verder denkt dan pakweg de studierichting ooit dicteerde, met andere woorden: ontpuberd is, ziet een revolutie in het internet en weblogs, zoals pakweg een Kosters zich in hun stoutste fantasie niet konden voorstellen.

Als dit stuk een lezer zich daar niet bewust van doet worden, is die lezer een uil.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#6 Onze Man

@Carlos. Interessant, maar zijn burgerjournalisten vaak activistisch en daardoor niet onafhankelijk? Ze stellen vaak dat hun mening ‘de waarheid’ is. Daarvoor leveren ze een stroom knip-en- plak bronnen aan, die hun waarheid moeten onderstrepen. Er dient immers iets ‘bewezen’ te worden.

Veel van de Iraakse bloggers die je beschrijft zijn daar een perfect voorbeeld van. Hun ‘waarheid’ verschilt per etnisch/religieuze achtergrond. Duiding mist vaak volledig bij dit soort sites. De Witrussen: hetzelfde verhaal, gezien van de kant van de ‘regering’ is de ‘kleurenrevolutie’ niets minder dan een westerse poging tot machtsovername.

Ik wijs op het stukje van Rembrandt die op basis van Raed’s blog direct meldde dat de Iraakse olie werd gekaapt door westerse bedrijven. Geen bewijs, slechts een bron. Waarom wordt het dan toch gemeld? Omdat het lekker klinkt, maar (kwaliteits)journalistiek is dat niet.

Natuurlijk geldt dit niet voor alle blogs/burgerjournalisten en het is heel goed dat ‘de traditionele media’ nu op veel meer niveau’s de discussie met lezers kunnen aangaan. Al zijn veel van die reacties helaas vaak niet meer dan inhoudsloze kreten en is het grote verschil nog steeds dat kranten (de mijne) redactiestatuten en andere controlemechanismes hebben. Dat gaat ook niet altijd goed, geef ik toe, maar het is beter dan niets, zoals bij burgerjournalisten.

Waar burgerjournalisten polariseren, vlakken (kwaliteits)media vaak af. Dat is wellicht saai maar wel dichter bij een doorsnede van de waarheid, denk ik.

Maar ze schijven wel steeds dichter naar elkaar toe: een kwalitatief weblog als bv Sargasso, wat is daar nu nog burgerjournalistiek aan? Veel van jullie kunnen zo bij de NRC solliciteren, waar overigens vrijwel niemand tot journalist is opgeleid en dus eigenlijk ook burgerjournalisten werken, hahaha.

Met excuses voor deze lange reactie, ‘oude media style’.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#7 larie

Hohoho..wellicht heeft den uil een andere lading dan in uw fraaie woonplek.

Mijn alltime favo radiostation was radio100, ze zijn weg moesten veld ruimen voor commercie.

http://www.desk.nl/~radio100/

Man godvergloeiend…net op het moment dat ik geschopt/gekneed werd door mijn veel jongere studiegenoten (au au maar dankdank) en wonend in amsterdam stemde ik voor het eerst, bij toeval, af op dit vrije radiostation.

Zo nu en dan, er werd niet veel gepraat, kwam het geluid van een uil, als teken van ingetogen wijsheid zeg maar.
Bewustwording is het geluid van en uil.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#8 Crachàt

Mag ik uil inwisselen voor ezel?
Shit nee, menig iemands lievelingsdier, al even wijs, …
Wissel in voor: shmuck, dan.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#9 S’z

Hop, u hebt een proces van Mel Brooks aan uw broek, #8.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#10 caprio

@OnzeMan: dat afvlakken zie je in Nederland misschien, zeker niet in het algemeen. Het post-industriele cultuur-relativisme is een gevolg van de technologische ontwikkeling van de media en de groei van de middenklasse wiens interest is nauw verbonden met de huidige technologische ontwikkelingen. De arena aan vrije meningen die allen DE WAARHEID spreken is een cultuur uiting van die nieuwe klasse strijd en de dominantie door de middenklasse daarvan. Weblogs zijn in die zin een quinte essentiele uiting van de burgerlijke macht. Het is slechts een nieuw wapen in het democratische arsenaal van de burgerlijke maatschappij, op zichzelf is daar niet zoveel nieuws aan, en zij wordt volledig opgenomen door de ‘oude media’, GS, Sargasso, etc. Zeker als die weblogs gerunt worden door vertegenwoordigers van diezelfde middenklasse, is het moeilijk om dat van uit moreel oogpunt te weerstaan. De vervlakking van de grote weblogs is het logische gevolg, maar ook de spreiding en versnipering van de activiteiten van de oude media, die allang een flinke voet hebben in deze nieuwe technologie. Ik zie geen revolutie.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#11 Crachàt

Wanneer men revolutie in de zin van een eeuw geleden plaatst: overschot van gelijk.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#12 larie

Mooi gesproken..maarrruh..ik wil een schop voor de kop..ik kan m’n mac niet uitzetten om wat met de overburen te kouten ofzo..voordat ik iets iets iets ..hoe moet ik dat nu verwoorden…een stukje niets weer iets is geworden ofzo,

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#13 Crachàt

Ik ga er namelijk van uit dat Koos de potentie van het medium, de onwaarschijnlijke democratisering en het enorme potentieel aan werving heden ten dage nog wèl had op kunnen merken. Geen schreeuwlelijkerds die op salonbarricaden roepen.
Hij had natuurlijk ook ten onder gegaan in het pak would-be cyniclowns die alles wat er bovenuit komt drijven neermaaien.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#14 Crachàt

[onder water, Larie, maar Crachat is bezig te verzuipen]
<:-(

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#15 S’z

Hà, #12, dàt is gesproken.
Anyhoo : proficiat, Carlos.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#16 mescaline

Karel van het Reve begon Dialoog over Nicaragua eens zo:

“- Wat zit er in dat pak ?
Een uitgelezen serie geschriften over Nicaragua.
– Uitgelezen in welke zin ?
In die zin, dat alle opinies over Nicaragua er redelijk in vertegenwoordigd zijn.
– En jij bent van plan die allemaal te gaan lezen ?
Ben je bedonderd. Mij interesseren alleen de stukken die zich gunstig uitlaten over het huidige bewind in dat land. De rest ben ik van plan ongelezen te laten.
[…]
Mij interesseert wat de mensen denken en schrijven die geestdriftig zijn over het bewind aldaar.”

Ik moest hieraan denken toen ik bij Carlos las hoe die paar Nederlandse journalisten helemaal naar El Salvador gingen om ons onwetenden nou eens direct uit de doeken te doen wat daar speelde.

Die voorstelling is net iets te braaf. Er was vooral eind jaren ’70 in links Nederland een grote behoefte om zich druk te maken over Z-Amerika, Cuba en de VS. Max van den Berg schreef er zelfs vanuit Colombia of waar was het, lange solidaire brieven over naar het PvdA-bestuur, die later ook zijn uitgegeven. De sky was the limit, wat betrokkenheid aanging.

My 2ct

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#17 Carlos

@Mescaline: dat klopt die geengageerdheid ging heel ver, misschien soms wel te ver. Maar dat was ook niet het doel van mijn stuk, ik ben immers geen deskundige van die periode, daarvoor zijn andere mensen gevraagd in die publicatie.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#18 Crachàt

Liever de huidige geest van met de vuist in de goatse, en lachen met z’n allen?

Een groot onderdeel van wijsheid, is het niet verwijten van naïviteit – en zeker niet die van eerdere tijdsgewrichten.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#19 Carlos

@OnzeMan: professionele journalisten die objectiviteit nastreven zijn mijn inziens dan ook onmisbaar. Burgerjournalisten/weblogs zijn een leuke aanvulling zodra je door hebt hoe hun subjectieve filters werken.

Maar er is ook een enorm schemergebied, zo ging/gaat de Volkskrant veels te bevooroordeeld mee in de hetzes van Fortuyn en nog zeer recentelijke had deze krant een merkwaardige interesse in de puinbrokken van de LPF. En misschien zijn er inderdaad ook wel weblogs die enige objectiviteit proberen na te nastreven. Maar dat vergt vaak tijd en geld, twee zaken die nogal schaars zijn onder burgerjournalisten.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#20 mescaline

@18 ik studeer ze wel, in treurnis. Wat een schade er toch niet is aangericht door criminele onschuld, soms tegen beter weten in…

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#21 S’z

@#18 + 20: en dan zijn wij geeneens naoorlogse Duitsers. Moest ik wel aan denken n.a.v. vrijkomen RAF-leden, recente reportages vrijgegeven DDR archieven, enz.

Heel raar ook om te merken hoe sommige politiek getinte romans of films van toen wèl dateren (Handke), en andere weer niet (Godard). Of hoe de ene Fassbinder wel overeind blijft, en de andere minder.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#22 Yevgeny Podorkin

Leve het Internet.

Wow.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#23 Chinaman

@Onze man

Waar burgerjournalisten polariseren, vlakken (kwaliteits)media vaak af.

En een collega:

Want wat gaapte er een kloof tussen wat hij als correspondent met eigen ogen zag, en wat hij daarvan kon laten zien op radio, tv en in de krant.

Over “Het zijn net mensen”

De artikelen op een weblog zijn inderdaad vaak van “lage” journalistieke kwaliteit, zeker de mijne, en zijn niet objectief. Maar in tegenstelling tot de oude media is interactie mogelijk en horen de commentaren wel degelijk bij het artikel. Een topic hier over het klimaat levert bijna altijd meer dan 100 reacties op waarvan een flink aantal onderbouwd. Als de Volkskrant/NRC stelt dat de opwarming van de aarde door de mens veroorzaakt wordt, dan wordt dat gelezen als feit. Op een weblog niet, want 3 minuten na het posten begint het verweer van mensen die het er niet mee eens. Een toevallige passant die dat leest zal eerder geneigd zijn te denken dat de wereld niet zwart-wit in elkaar zit dan bij de gerenommeerde oude media.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#24 Onze Man

@Chinaman. Wat let die kranten om op hun sites ook reactiemogelijkheden te geven? Zoals bijvoorbeeld Trouw dat al doet.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#25 Onze Man

@Carlos. Helemaal met je eens wbt hetzes van kranten.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#26 Jaap

Viva la revolution

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#27 Chinaman

@Onze man
Mee eens, maar er zit nog wel een wezenlijk verschil tussen wat er op Trouw gebeurt en hier. Daar is het een uitlaadklep voor lezers en hier gaan de redacteuren vaak nog in discussie met de reaguurders. Een weblog stelt zich daardoor enigszins kwetsbaar op en een krant zal, vanuit z’n autoriteit, het gepeupel laten doorkwaken en verder niets doen met de reacties. Krant als informatie verstrekker en weblog meer als informatie verzamelaar. Krant heeft per definitie, denken ze, gelijk en een weblog “roept maar wat”.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#28 Onze Man

@Chinaman. ik vind ook dat redacteuren van krant veel meer hun best moeten doen om hun lezers te beantwoorden en moeten laten zien hoe een stuk tot stand is gekomen. Je theorie van verstrekkers en verzamelaars van informatie vind ik ook een goeie.

Maar heeft een krant, met 100den redacteuren, specialisten, interne en externe controlesystemen (o.a. ombudsman, redactieraad, hoofdredactie, raad voor journalistiek) niet ook af en toe het recht om bepaalde reaguurders maar “te laten kwaken”?

Waar houdt het recht op inspraak/meespraak op? Het leven wordt wel heel onzeker als constant alles ter discussie staat.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#29 Chinaman

@Onze Man
Natuurlijk heb je het recht als krant om zelf te bepalen waar je op in gaat, net als op weblogs. Veel kranten (en het NRC zeker) proberen in ieder geval kwaliteitsnieuws te leveren. Wel zijn de genoemde controle mechanismen hopeloos traag voor de 21ste eeuw. Een boze brief van een lezer over een verkeerde toonzetting van een artikel zal, indien er een reactie komt, vaak pas na een week of langer door de ombudsman besproken worden en dan op pagina 21 oid.

De redactie van de kranten zal zeker bol staan van de dynamiek en deskundigheid. Voor het echte nieuws lijkt elke krant bijna aangewezen op het ANP, Reuters, Novum en dergelijke. Veel deskundigheid op nieuwsgaring vind je in die artikelen niet terug, het blijft vaak vooral deskundig knip en plakwerk. Achtergronden zijn vaak wel interessant en blijven bij goed hangen, zeker als die geschreven zijn door een correspondent of specialist, maar ook dan loop je ook tegen een bepaalde mate van subjectiviteit aan. Iran is groot en jij bent klein. Hypotheekcrisis in de VS kan gevaarlijk zijn voor, maar ook nieuwe kansen bieden aan Nederlandse banken. Een hoofdredactie zal een afweging voor artikelen maken waarbij veel afhangt van persoonlijke voorkeuren, hetzelfde voor het aanname beleid voor nieuwe medewerkers. Objectiviteit is alleen een mooi streven.

Trouwens altijd wel een grappig verschil gevonden. Waar ze in de VS tegen bijna alles positief aankijken, kijken we in Europa negatief aan. 10 jaar terug stond de dollar hoog en de Euro laag. Jubelverhaal in de VS dat de economie zo sterk was en in Europa depressief nieuws omdat de importen zo duur waren. Nu is het omgekeerd en jubelt de VS dat het exporteren zo lekker gaat (Boeing!) en klaagt Europa dat Airbus verlies lijdt.

Het leven wordt wel heel onzeker als constant alles ter discussie staat.

STEEPH! ik heb het! Ik dacht altijd dat de wereld niet al te ingewikkeld in elkaar stak, maar door Sargasso ben ik er inmiddels wel achter dat voor elke opinie en elk feit er 10 tegenovergestelde zijn te vinden.
@Onze man, Een land waar alles ter discussie kan staan, dat is toch een mooi land?

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#30 Steeph

@Chinaman: Uh, dank je voor de eer, uh, maar waarom ben ik degene die deze eer toekomt? Het zijn toch immers alle reaguurders tezamen hier die dat veroorzaakt hebben?

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#31 Chinaman

@Steeph
Klopt, maar ik bedoelde meer mijn antwoord op je vrijdagvraag van een tiijdje terug:
https://sargasso.nl/archief/2007/03/09/vrijdag-vraag-van-mening-veranderen/

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#32 Steeph

Ah, op die manier. Dan begrijp ik het.

  • Vorige discussie