Onlangs verscheen het eerste nummer van ‘Goedele’, een ook in Nederland niet onbekende madame die een secondmillenium feminisme produceert. En ze doet dat goed, zowel blad als zichzelf.
Op de voorpagina staat ‘Het laatste gesprek met MARIE BUCQUOY voor haar zelfmoord‘. Ik kende Marie niet, met haar vader kruiste ik van verre wel eens de paden.
Goedele’s voorblad had een scoop, en sommigen werden wat misselijker dan anderen. Maar bon, de redactie had Jan’s toestemming, zo shut the fuck up.
Beklemming troef bij het lezen van het artikel op pagina 74. Ze was 33 en laat, zoals dat heet, een dochter van 7 na, Lou. En een vader die deze stelling poneert: Eigenlijk zouden mensen een soort ouderschapspas moeten krijgen. Een toelating om vader of moeder te worden.
Van een brug in Ukkel gesprongen, minitieus in touw gezet. Hier leest u een droef blogger, hier het introverte krantebericht, en … ik dacht meteen aan deze mogelijkheid toen ik voor het eerst begon met bloggen, Marie Bucquoy’s eigen blog, verstild als een miniatuurapocalyptische nachtmerrie.
Reacties (6)
M’n deelneming aan de nabestaanden.
Hoofdredacteur, overigens, van “Goedele” is Danny Ilegems (met ’n verleden bij Panorama, Humo, Mao, Deng).
Geert Debusschere zegt: “Hoewel hij een wel erg rare snuiter is heb ik steeds een zekere verbondenheid met hem gevoeld, al was het maar omdat we uit dezelfde stad stammen. Tot gisteren was ik daar trots op, voor ik het interview met z’n dochter en hemzelf las in Goedele. Daarin verklaart Marie dat ze steeds heeft geworsteld met de vraag waarom ze geboren is en dat zij nooit liefde van haar pa heeft gekregen. Jan was immers continu met de revolutie bezig. Maar dan wel een propere ommekeer want Jan was een situationist. Volgens Marie had haar pa een schone wc nodig om te kunnen kakken.
Marie had geen wc nodig. De fotografe had als kind liefde nodig, knuffels, verlangde erg ernaar een girlie girlie te zijn. Maar daartegen verzette Jan zich. Barbie die Faszistische Puppe sollte raus gehen! Het burgerlijke moest koste wat het kost gemeden worden! Zijn ideologie was belangrijker dan zijn eigen dochter. Hoe is zijn kind uit het leven gestapt? Marie heeft een afgelegen brug gezocht waaronder weinig verkeer passeerde en zij heeft zich in alle stilte in de diepte gestort. Als verzet tegen de schreeuwerige happenings van het situationisme kan deze daad tellen.
Jan zegt: ‘Haar zelfmoord is het ultieme bewijs dat ik als vader gefaald heb’ en gelijk heeft hij. Ik ben benieuwd wat z’n hommage voorstelde in de Dolle Mol, het stamcafé van Bucquoy. Hoewel ik nu een andere kijk heb op Jan, blijft hij een fenomeen, een levende legende. Maar na de zelfmoord van Marie is hij geheid een ander mens, zowel voor ons als voor de spiegel.”
En verder in
http://gdb.skynetblogs.be/post/6214665/girlie-die-geen-girl-mocht-zijn-is-niet-meer
Tja, tragische dingen in het privé-leven van de kunstenaar-met-het-grote-ego en zijn gezin, het is niet nieuw. Maar om nu als relatieve buitenstaander publiekelijk het proces te gaan maken van iemand die je alleen als publieke figuur kent… Ofwel ben je in deze een buitenstaander, ofwel weet je hoe in contact te treden of waarom dat niet te doen. Hoe dan ook, tragisch. M’n deelneming aan de naasten.
Een onmogelijke nuance vandaag de dag @S’z 4. Publieke mensen zijn het eigendom van het….
Tja, ik zie toch een kwaliteitsverschil in de benadering van Crachàt en die van GDB. Meer journalistiek medium vs dagboekblog, I guess.