Kunst op zondag | Marokkanen

COLUMN - Uw vertrouwde KOZ-redacteur zit momenteel even ergens anders met zijn hoofd. Maar dat mag de pret niet drukken. Want  kan de Kunst op Zondag deze zondag ergens anders over gaan dan over Marokkanen? Ik zie de treinen nog niet zo snel vertrekken, maar daar gaat het niet om. Het was vooral de gretigheid van het ‘minder, minder, minder’ waarmee de zaal een zich onaanraakbaar achtende Wilders toejuichte die de rillingen over het lijf deden lopen. Voor het eerst vond ik de vergelijking met een zekere periode uit onze geschiedenis gerechtvaardigd. Vervang de Marokkanen door Joden en je voelt precies waarom Wilders dit keer een grens is overschreden.

Kortom, deze Kunst op Zondag is geheel geweid aan Marokkanen-kunst (liefst van de entertete soort, waar Hij Die Niet Genoemd Mag Worden zo’n broertje dood aan had). Aan kunst door Marokkaanse kunstenaars en aan Marokkanen in de kunst. 

De eerste kunstenaar van Marokkaanse komaf aan wie ik moest denken was Rachid Ben Ali, die in 2005, als reactie op de moord op Theo van Gogh, in het Cobra-museum een tentoonstelling had waarin hij porno, nazisme, poep en de islam aan elkaar koppelde. Ben Ali ontving toen de nodige doodsbedreigingen, wat hij gemeen heeft met de man die hem zo graag onze steden ziet verlaten.

De in Amsterdam wonende en werkende Wafae Ahalouch el Keriasti (Tanger, 1978) is gefascineerd door het circus. Haar werk zit vol met clowns, freaks, acrobaten en circuspaarden. Het circus als een uitvergroting van de samenleving. Bovenstaande werk (The Greatest Show in the World) heb ik uitgekozen vanwege de kapsels van de mannelijke figuranten. In Circus Wilders is Wilders tegelijkertijd clown, circusdirecteur en menselijk kanonskogel.

Heb verder niet zo veel Marokkanen in de beeldende kunst kunnen vinden. In de andere kunsten zijn ze wat beter vertegenwoordigd. Zie schrijvers als Hafid Bouazza, Mustafa Stitou en de semi-Marokkaanse Jamal Ouariachi. Kleinkunstenaars als Najib Amali en Ali B. En acteurs als Mimoun Oaïssa en Nasrdin Dchar die een gouden Kalf won voor zijn rol in Rabat (u herinnert zich wellicht de speech nog die hij gaf toen hij ‘m won). Waarin we zijn aanbeland bij Marokkanen in de kunst. Hierboven de cover van het boek dat fotograaf Dennis Duijnhouwer maakt over de totstandkoming van de film.

Vooral Marokkaanse meisjes zijn een dankbaar onderwerp voor kunstenaars. Hierboven ziet u Marokkaanse met aanvraagformulier voor inburgeringscursus bij gesloten raam van fotograaf Jan Banning. Mocht u werkelijk niks weten over de Nederlandse kunstgeschiedenis, hier het schilderij waar de foto op is gebaseerd.

In 2010 deden zeven striptekenaars (Peter Pontiac, Maaike Hartjes, Mike Kok, Farida Laan, Sandra de Haan, Cristina Richarte en Henrike Olasolo) mee aan de groepstentoonstelling Chicks, Kicks & Glory over Marokkaanse meisjes die kickboksen. Bovenstaande werk is van Peter Pontiac.

En ook in dit schilderij staan Marokkaanse meisjes centraal. Het is een onderdeel van een werk in wording, van kunstenaar Jan Van de Pavert. Ik meen in de immer nurkse reiger een subtiele verwijzing naar de meeuw van de PVV te zien, maar daarin kan ik mij uiteraard schromelijk in vergissen.

Wil ik afsluiten met bovenstaande kunstwerk van Yuri Veerman die de Marokkaanse zangeres Teema het Wilhelmus in het Marokkaans liet zingen. Mooier dan in het Nederlands, als u het mij vraagt. Dus zegt u het maar: meer of minder Marokkanen in de kunst?