Ik vind het wel mooi spul.
Stuit weer wel op abstactie verus benoeming en op de kunstenaars’s autobiografieken verus de de ‘open mind’ van de kijker.
De titels van de stukken lijken evenveel gelaagdheid te hebben als de verf op haar doeken.
Een liefdessonnet dat bloost? Of een hartevers met een zweem van rood? Ik moest de hele tijd aan de kimono van een gheisha denken. En jawel hoor, ineens zie ik ook een paar gheisha’s in al die abstractie.
Het is en blijft de vrijheid van de artiest elke naam aan het kunstwerk te geven. Maar voortaan graag in museum of galerie wat ruimte op het naambordje waar de kijker zijn titels kwijt kan.
Want bekijk je delfts blauw, consonatie, vlekkeloos, landschap en de rand van de hemel op een rij, denk ik toch: blauw, blauw, blauhauhauw…..
Mooi blauw, dat wel.
Vond het ook wel apart omdat ik af en toe een soort stripgevoel bij delen van de schilderijen kreeg. Maar dan weer net niet.
#3
Peter
@Steeph: nou je dat zegt, het doet inderdaad ook aan bepaalde strips denken.
Grappig. Het idee werkt dus om de met de kunstenaar’s ‘imagination’, die van de kijker aan het werk te zetten.
Ze had de doeken dan ook kunnen voorsien van de titels Reminiscense 1, Reminiscense 2, enzovoorts. Dat doet dan ook weer aan andere kunst denken…..
Reacties (3)
Ik vind het wel mooi spul.
Stuit weer wel op abstactie verus benoeming en op de kunstenaars’s autobiografieken verus de de ‘open mind’ van de kijker.
De titels van de stukken lijken evenveel gelaagdheid te hebben als de verf op haar doeken.
Een liefdessonnet dat bloost? Of een hartevers met een zweem van rood? Ik moest de hele tijd aan de kimono van een gheisha denken. En jawel hoor, ineens zie ik ook een paar gheisha’s in al die abstractie.
Het is en blijft de vrijheid van de artiest elke naam aan het kunstwerk te geven. Maar voortaan graag in museum of galerie wat ruimte op het naambordje waar de kijker zijn titels kwijt kan.
Want bekijk je delfts blauw, consonatie, vlekkeloos, landschap en de rand van de hemel op een rij, denk ik toch: blauw, blauw, blauhauhauw…..
Mooi blauw, dat wel.
Vond het ook wel apart omdat ik af en toe een soort stripgevoel bij delen van de schilderijen kreeg. Maar dan weer net niet.
@Steeph: nou je dat zegt, het doet inderdaad ook aan bepaalde strips denken.
Grappig. Het idee werkt dus om de met de kunstenaar’s ‘imagination’, die van de kijker aan het werk te zetten.
Ze had de doeken dan ook kunnen voorsien van de titels Reminiscense 1, Reminiscense 2, enzovoorts. Dat doet dan ook weer aan andere kunst denken…..