Tom van Doormaal ervaart een aardig staaltje van medemenselijk vertrouwen.
Vertrouwen is van belang, maar in de ander, in je oordeel en ervaring? Het was in Montbron, een klein dorp in La Charante in Frankrijk, vorige week. Op het pleintje stond een blauw race-monster met wulpse vormen. Er om heen bewoog zich aandachtig een volwassen kleine jongen.
Ik moest even kijken, want z volwassen ben ik nu ook weer niet. “Parlez vous francais?”. “ ’Un peu’. “C’est un vrai Ferrari?” Ik dacht het wel want het logo zat overal. Toen mijn vrouw iets in het Nederlands zei, bleek hij ook onze taal machtig.
Hij wist alles: dit moest een 250 GT st (of zoiets) zijn, waarvan maar 37 exemplaren gebouwd waren. Maar waarom was hij knalblauw en niet Ferrari-rood? Dan verschijnt een wat lompe Brit: hij slaat op het dak met vlakk hand en schopt tegen een wiel: “these things are made to use, not to love”. Wij geloven onze ogen niet: “are you the owner?”, vraagt de grote kleine jongen, hetgeen zo blijkt te zijn.
“Why is it blue? Is it really a Ferrari? Is it the 250 GT? Shouldn’t it be red? When did you buy it?” Hij komt nu helemaal los. De Brit heeft hem gekocht in 1962. Het is inderdaad nummer 37 uit de serie. Toen hij tien jaar geleden emigreerde naar Frankrijk, vond hij dat hij het zijn nieuwe landgenoten niet kon aandoen een rode sportwagen te rijden. Vandaar het knallende Franse blauw, waarmee hij het rood van Ferrari liet overspuiten. Over smaak moet je niet twisten.
“Did you ever drive a Ferrari like this?” Hij richt zich exclusief tot de kleine jongen, die al glimt bij het idee. De Brit ziet het en voegt toe: “Would you like to?”
Zonder veel gedoe diept hij een sleutel op: “I must explain the gearbox and remember: no sychromesh.” De kleine jongen gaat verrukt zitten. Veel comfort lijkt de Ferrari niet te bieden.
Als hij mag starten, produceert de motor een indrukwellende brul en dan komt de Ferrari wat schokkend in beweging. De vrouw van de kleine jongen is inmiddels ook aangekomen. Mijn vrouw plaagt haar, door te zeggen dat hij net tien mille eigen risico heeft aanvaard. Maar de echtgenote is niet onder de indruk: “This day tops our wedding day”, weet ze. Wat voor auto hebben jullie zelf, vraagt mijn vrouw. Het blijkt een Volvo, wel vuurrood overigens.
De eigenaar slaat een kruisje, terwijl zijn Ferrari brullend in de smalle dorpsstraatjes verdwijnt. Echt nerveus lijkt hij niet.
Na een minuut of vijf horen we het gebrul en de Ferrari komt onbeschadigd te voorschijn. Bij het uitstappen lijkt de volwassen kleine jongen nog wat gekrompen. Hij steekt ingelukkig een duim op naar ons. Ook de Brit lijkt gelukkig. Over naam, rijbewijs of verzekering heeft niemand serieus gesproken. Vertrouwde de eigenaar nu zijn eigen oordeel en ervaring? Vertrouwde hij de volwassen kleine jongen? Of zijn goede gesternte?
Met een lach lieten we ons bij het Syndicat d’initiative een lokaal wijnproduct inschenken. Het was zondagochtend, 9.30 uur. Nog een hele dag voor ons…
Foto flickr cc drbeasleys.com
Reacties (20)
Vertrouwde de eigenaar nu zijn eigen oordeel en ervaring?
Nee, iets anders gok ik: d’r zijn dingen — zoals dure stereoinstallaties, dure auto’s, etc, waar je na een tijdje aan onthecht raakt. Ja, het is jammer als zoiets stukgaat, maar meh, d’r zijn genoeg andere auto’s en stereo’s.
Ah wat cynisch…
Cynisch? Ik vind het wel mooi. Het is mooi spul, je bent er zuinig op, maar aan het eind van de dag is het maar een ding.
Nee, helemaal niet cynisch. Dat ben jij.
Het is meer dat je ontdekt dat je het bezit van dingen helemaal niet nodig hebt om gelukkig te worden, of om van dingen te genieten. Maar de meeste mensen hebben eerst een paar bezit-verwervingsrondes nodig om dat te ontdekken..
Wat een mooi verhaal. :)
Krijg je het helemaal warm van binnen?
Vertrouwen geven is een heel krachtig middel om anderen te doen groeien. Zoiets als water geven van planten. Helaas wordt het door de grootschalige maatschappij een schaars middel. Helaas lijkt er ook een taboe op te komen.
Maar het vraagt van de vertrouwen-schenker wel inzicht/intuitie over hoeveel en wanneer er vertrouwen gegeven kan worden. Je kunt mensen ook beschadigen als die het vertrouwen niet aankunnen. Denk aan Nick Leeson die in zijn eentje de bank Barings omver speculeerde.
Het werkt. Dat kleine dorpje heeft een marketingbureau in de arm genomen dat kwam met een heel aardig idee om het dorpje op de kaart te zetten: huur een paar acteurs in en een ferrari. Verf die blauw, wacht tot wat touristen komen en voer het toneelstukje op. Geen wonder dat de kleine jongen zo taalvaardig was.
Haha, het is een complot @Sjiek! En van Doormaal is erbij betrokken natuurlijk.
Overigens zou het echt pas van vertrouwen getuigen als je die Ferrari kunt lenen om even op en neer naar Nederland te gaan.
Het departement is trouwens Charente en niet Charante.
Geluk is alleen volmaakt als je het kan delen.
Doet me denken aan die keer dat ik in Zwitserland op bezoek was bij een vriend die daar voor een jaar een baan in de zorg had aangenomen. Bij de plaatselijke supermarkt in het dorpje waar hij werkte was het gebruikelijk om zelf op een papiertje te zetten hoeveel lege flessen je had ingeleverd. Dat bonnetje gaf je vervolgens aan de kassamevrouw.
In Noord Holland Noord langs de n-wegen staan lissen, zonnebloemen en aardappels langs de weg. Je gooit het bedrag waarvoor je waar hebt meegenomen gewoon on een potje.
In de regio zaanstreek staat langs fietsroutes op het erf van boerderijen een pot koffie, thee en limonade. Vrijwillige bijdrage wordt van de uitpuffende fietsers gevraagd, in een geldbakje.
Bij mijn slager mag ik als ik geld tekort kom (hij heeft geen pin) het volgende week betalen. En dat wordt niet op een lijstje geschreven, puur vertrouwen.
Dicht bij huis bestaat dit soort vertrouwen blijkbaar ook nog.
Mooi dat dit nog bestaat. Dat potje waar je het geld ingooit is neem ik aan wel een soort kluisje?
Nope, over het algemeen niet. Rij boven alkmaar binnendoor naar den oever of zo, en je ziet ze regelmatig staan.
Wow.
Ook in de Achterhoek: eieren, groente. En laatst nog gezien in de buurt van Uithoorn.
Het was een opmerkelijke act, als het acteurs waren, dat wel.
De eigenaar had geen probleem met het vertrouwen te schenken. Dat leek me bijzonder. Hoe kijken mensen naar elkaar?
Ook bijzonder vond ik het motief voor de blauwe kleur. De Brit zei het precies zoals ik het vertel. Of het echt zo ging weet ik ook niet.
Natuurlijk: vertrouwen maakt mensen groter. Maar sommige mensen verdienen het niet.
In mijn praktijk als zweefvlieginstructeur geef ik veel vertrouwen. Maar ik ben ook voorzichtig. Ik vloog eens in Duitsland een rondje mee, met een instructeur, die de stuurknuppel niet kon vinden. Je moet vertrouwen hebben, zei die en liet mij starten, als volslagen vreemde. Ik zou dat niet doen, maar sommige mensen vertrouwen in hun oordeel.
Zo leende ik als 14-jarige mijn splinternieuwe racefiets uit aan Freddy Cavalli (was het hem nou of niet?) die een rondje om het blok zou rijden, maar pas een half uur voor het optreden van Vitesse weer verscheen met een grote bos zelfgeplukte bloemen..
Die herinnering was ik jaren kwijt, maar hij borrelt spontaan weer op naar aanleiding van dit stukje. Vertrouwen is goed.
Vertrouwen of gebrek aan vertrouwen is een aspect dat steeds belangrijker wordt. Vertrouwen staat voor veiligheid en bescherming, basisbehoeften van de mens.
Vertrouwen kan zogezegd worden geschonken; het is een geschenk. Wanneer vertrouwen een geschenk is, is het niet meer dan logisch te veronderstellen dat er, indien gewenst, om gevraagd kan worden. Een politicus vraagt om het vertrouwen van de kiezer om nog een periode te mogen regeren. De kiezer kan vertrouwen schenken door te stemmen op de kandidaat. Door dit taalspelletje gaan we voorbij aan de diepere betekenis van het begrip ‘vertrouwen’. Vertrouwen is een bijproduct van consequentheid, competentie, openheid en loyaliteit. En zonder integriteit zijn deze begrippen van geen waarde. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Bijna had ik gezegd dat vertrouwen wordt opgebouwd, maar daarmee zou ik me aan dezelfde retoriek schuldig maken. Een tijdje terug hoorde ik: ‘hij moet het verloren vertrouwen terugwinnen’. Of nu tijdens de verkiezingen: ‘durf ons te vertrouwen’.
Vertrouwen is de positieve verwachting dat anderen zich niet opportunistisch zullen gedragen – in woorden, daden of beslissingen. Vertrouwen is een proces dat in de loop der tijd ontstaat op basis van relevante maar beperkte stukjes ervaring Per definitie kleeft aan vertrouwen het gevaar van teleurstelling of uitgebuit te worden. Maar vertrouwen is niet hetzelfde als risico’s nemen; het is veeleer de bereidheid om risico’s te nemen.
Tenslotte is vertrouwen iets dat zich tússen mensen afspeelt en niet kan worden toegeschreven aan een persoonlijkheid of karaktereigenschappen, hoe wenselijk dat vandaag de dag ook moge zijn.
Mijn vriendin heeft recentelijk wat kleren uitgeleend aan iemand die haar koffer kwijt was op de luchthaven. Nooit meer terug gezien.
Ze heeft het er best moeilijk mee. Wat nu? Nooit meer zoiets uitlenen? Kan ik mensen niet inschatten?
Maar ikzelf leen ook makkelijk uit/geef makkelijk weg. Dat is niet iets rationeels, geeft gewoon een goed gevoel. Iemand met iets helpen wat jezelf weinig geld of tijd kost.