Kill Bill

Er bestaat een grote kans dat de meeste Sargasso-lezers de langverwachte film van Tarantino al reeds hebben gezien en daarom wil ik diegenen die twijfelen, behoeden om deze bioscoophit te gaan bezoeken. Deze volgens de titelrol aangekondigde vierde film van Tarantino (wat volgens mij niet correct is omdat het geflopte Four rooms daarbij wordt vergeten) kreeg volle lof in de meeste recensies en als cultureel correspondent begrijp ik niet waar deze op gebaseerd is. Hieronder zal ik mijn bezwaren tegen de film uiteen zetten:

1. Het blijft altijd gewaagd om als Hollywood regisseur je op het gebied van de martial-arts te begeven. In Crouching tiger hidden dragon, die weliswaar werd geregisseerd door Ang Lee, maar waar voor de special effects werd getekend door de specialisten van de Matrix triologie, werden we al getrakteerd op volkomen onrealistische stunts die niets van doen hadden met ware martial art. Het enige geslaagde experiment was volgens mij Ghost dog van Jim Jarmusch, maar bij deze film ging het niet zozeer om de vechtkunst maar om de filosofie achter de samoerai. Ware martial art is in ongekunstelde vorm al een genot om naar te kijken en dient daarom puur en onversneden te worden opgediend.

2. De eerste twee films van Tarantino kenmerkten zich door een ongebreidelde creativiteit en het tonen van geweld in al haar gruwelijkheid. Dit was destijds niet eerder gedaan en zoals bekend ontstond er door toedoen van Tarantino de ‘New violence cinema’. Bovendien werd deze aangevuld met de nodige dosis humor, zoals bijvoorbeeld de scène uit Pulp fiction, waarin Jon Travolta per abuis de gijzelaar op de achterbank van de auto door zijn hoofd schiet, waarbij ze vooral balen over het feit dat de auto geleend is en de vrouw van de eigenaar woedend zal worden wanneer ze hier achter komt. Het praktische oplossingsvermogen van Harvey Keitel dat daarop volgt is hilarisch. In Kill Bill is de hilariteit ver te zoeken.

3. Een vriendin van me merkte terecht na het zien van de film op dat deze een hoog Charlie’s Angels gehalte had. Dit wordt versterkt door de rol van Lucy Liu die ook in deze film weer als krachtige Aziatische naar voren komt. Het is voor een man (en misschien ook voor een vrouw) buitengewoon aantrekkelijk om een keur van mooie vrouwen voorbij te zien gaan. Natuurlijk geniet ik wanneer ik Uma Thurman in haar geilgele trainingspak voorbij zie gaan en qua vormgeving van de beelden zit het mooi gesmeerd in elkaar. Van Tarantino mogen we echter meer verwachten.

4. Ik was al nooit een liefhebber van Manga-films, hetgeen natuurlijk puur persoonlijke smaak is (net als de rest van deze recensie natuurlijk), maar om een deel van deze film zich in die vorm af te laten spelen is behoorlijk achterhaald. Dit kan altijd nog beter aan de Japanners worden overgelaten.

5. Afgehakte ledematen (en één maal een afgehakte kop) waarbij uit de wond vervolgens het bloed spuit alsof het een fontein is, is voor één keer wel een leuk effect, maar na dertig keer wordt het nogal flauw.

6. Kill Bill schijnt bol te staan met verwijzingen naar B-films en wordt daarom ook een ode aan de film genoemd. Wanneer je niet thuis bent in de
B-film hoek ontgaan je deze verbanden en blijven ze alleen leuk voor filmfreaks als Tarantino zelf.

Het is te hopen dat volume 2 voor meer verrassingen zal zorgen en Tarantino zijn oude stiel weer met verve zal oppakken. Het eerste deel kan ik alleen maar aanraden op avonden waarop je de kater van de vorige dag weg wil werken met video kijken. Kill Bill, volume 1 is wat mij betreft de grootste sof van het jaar.