Je moet geen spijt van dingen hebben

COLUMN – Waarin de auteur Ruud Gullit over de knie haalt en in één machtige beweging een andere Ruud, die van Big Brother, er bij sleept.

Ruud Gullit was ooit een held. Geweldenaar. Snor. Dreadlocks. Twee bomen van dijbenen. Introduceerde het woord bobo. En dan had ie er ook nog hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat Nelson Mandela uit Robben Eiland werd bevrijd dankzij het hitje South Africa en het meezingen met Free Nelson Mandela. Alsof dat niet grootmoedig genoeg was, besloot Ruud om in … zijn Gouden Schoen aan de toenmalige leider van het ANC te schenken.

Nadat Ruuds actieve voetbalcarrière ten einde was, leek alles bergop te blijven gaan. Als manager van Chelsea kon hij zelfs zichzelf nog wel eens opstellen. Niet veel later zag ik hem als commentator bij de BBC, waar hij, voor zover ik dat kon beoordelen, zeer gewaardeerd werd.

En toen ontmoette hij Estelle Gullit, die toen overigens nog gewoon Estelle Cruijff heette. Ruud trainde jong Oranje, hij trainde Feyenoord en in 2007 ging hij naar L.A., om samen met Estelle bij de Beckhampjes op de koffie te kunnen komen. En zo nu en dan een clubje te trainen. Was geen doorslaand succes. Ruuds grootste prestatie, als ik het mij goed herinner, was ervoor te zorgen dat Beckham een keer een oefenpartijtje meedeed met Oranje.

Ik wil niet beweren dat Estelle Ruud Gullit naar beneden heeft gehaald, dat heeft Ruud Gullit helemaal zelf gedaan. Misschien is hij zelfs nooit de geweldenaar geweest waarvoor ik ‘m hield. Was het eigenlijk een marginaal figuur die toevallig iets heeft weten te bereiken dankzij een mix van geluk, zelfoverschatting, goede medespelers en een beetje balvaardigheid. Of de macht heeft hem geen goed gedaan. 

Zijn morele compas was inmiddels enigszins op hol geslagen: ineens zat Ruud Gullit samen met Estelle in Grozny. Om de plaatselijke voetbalclub te coachen. Tijdens de eerste training, zo leerde ik van het journaal, moest hij de voorzitter van de club slash president van Tsetsjenië Ramzan Kadirov opstellen, die hij moest laten winnen tijdens een oefenpotje. Ik zag voor me hoe Estelle in Grozny op zoek ging naar een soort PC Hooftstraat.

Afgelopen vrijdag zat Ruud Gullit aan tafel bij VI Oranje. Ik heb maar een klein stukje gezien, maar van mijn Twitter-tijdlijn begreep ik dat het een vrij genânte vertoning was, niet in de laatste plaats doordat Gullit zichzelf, bloedserieus, kandidaat stelde voor het bondscoachschap. Toen ik inhaakte, ging het toevallig net over Grozny. Hoe hij daarop terugkeek. Ik zal Ruud Gullit even woord voor woord citeren: “Je moet geen spijt van dingen hebben. Grozny was wel een interessante periode. Ik heb dingen meegemaakt die ik anders nooit had meegemaakt.”

Je moet geen spijt van dingen hebben. Dat deed me denken aan een andere Ruud. Een Ruud zonder achternaam, Ruud van de eerste Big Brother. Die zei altijd, in dat gezellige Brabantse knuffelaccent van ‘m: “Je krijgt alleen spijt van de dingen die je niet doet.” Vandaag de dag kun je Big Brother Ruud inhuren voor massagesessies, feel good ontvangsten, presentaties en meet & greets (inclusief knuffelsessie), begrijp ik van zijn website. Ik neem aan dat hij, al is het enkel diep van binnen, op bovenstaande uitspraak is teruggekomen, want je gaat mij niet vertellen dat er geen momenten zijn geweest dat hij heeft gedacht: was ik er godverdomme maar nooit aan begonnen.

In het kader van ‘je moet geen spijt van dingen hebben’, is Ruud momenteel bezig de vuile was van zijn huwelijk met Estelle buiten te hangen. Zo vertelt hij doodleuk aan iedereen die het wil horen dat hij Estelle heeft afgeluisterd. De vraag nu is, waarvan Ruud Gullit aan het eind van zijn leven het meeste geen spijt heeft: van zijn open sollicitatie, van Grosny, van Estelle Gullit of van het weggeven van zijn gouden schoen?

Foto Flickr cc: Mike t-d