Onderzoeksbureau Considerati meldde vorige week dat er nog steeds flink gedownload wordt in Nederland. Voor een ‘breed’ onderzoek ontbraken er wel wat cruciale partijen, Bits of Freedom bijvoorbeeld. In het onderzoek geen ruimte voor fundamentele vragen over de maatschappelijke of economische waarde van auteursrecht dat inmiddels meer dan een eeuw kan duren (was ooit 15 jaar). Dat wilde de opdrachtgever waarschijnlijk niet. Ook geen woord over de lobby van de copyright industrie waarbij achter gesloten deuren wetten in elkaar worden getimmerd die zelfs onze volksvertegenwoordigers in Europa niet mogen zien laat staan beïnvloeden. De hele discussie wordt gereduceerd tot een winst/verliesrekening van een bepaalde bedrijfstak. Prima natuurlijk maar dan heeft het met mij in ieder geval niets te maken. Want ik werk niet in die bedrijfstak. Net als de meeste mensen trouwens. Ook in de comments op webwereld werd snel duidelijk dat vrijwel niemand veel waarde meer hecht aan dergelijk onderzoek. Wij van Wc-eend…
Een jurist van de Amerikaanse RIAA maakte het recentelijk nog wat bonter door te stellen dat het publieke domein de vrije markt en het kapitalisme vervelend in de weg zat. Van zoveel eerlijkheid schrik je wel even. Maar het recente hoogte punt van de ‘e’ G8 bijeenkomst in Parijs waar Sarkozy een paar captains-of-industry had uitgenodigd om voor ons te bepalen wat we met ons Internet zouden mogen doen in de toekomst. Een paar niet uitgenodigde vertegenwoordigers van maatschappelijke organisaties hielden hun eigen persconferentie (video – Lessig vat het in min 7 mooi samen). Dit soort voorbeelden maakt duidelijk dat het idee van een redelijke dialoog met de gevestigde belangen een fictie is. Wijze mensen zoals Prof. Lawrence Lessig proberen al tien jaar lang zo’n dialoog te starten zonder enig succes. Ook schrijver en activist Cory Doctorow [http://www.craphound.com] poogt een redelijke ‘middle ground’ te vinden tussen de de belangen van auteurs, de copyright industrie en de rest van de samenleving en geeft zelf het goede voorbeeld door zijn boeken DRM-vrij aan te bieden. De copyright industrie (‘entertainmentindustrie’ in het Considerati rapport) maakt zo’n dialoog echter volstrekt onmogelijk door steeds haar belangen en rechten als absoluut neer te zetten zonder bredere maatschappelijke context. Grote delen van het Considerati rapport lezen toch weer als de klacht dat Sourcy heel veel geld misloopt doordat de Gemeente Utrecht haar stadsbussen met leidingwater wast.
Twee weken later bracht de VN een rapport uit waarin vrije toegang tot Internet tot mensenrecht werd verklaard. Daarmee zou dus de Franse HADOPI wet (na drie beschuldigingen van overtredingen wordt de burger afgesloten) een mensenrechtenschending. Zolang mensen Internet toegang hebben zal er gedownload worden. Als er iets te leren is van de afgelopen 15 jaar Internet geschiedenis dan is het wel het falen van repressieve maatregelen tegen het maken van digitale kopieën. Volgend jaar zijn bandbreedtes en opslagmedia weer ruimer en rekenkracht goedkoper. Alleen het opgeven van die rechten zoals geformuleerd door de VN kan dit stoppen. Er is een digitale politiestaat van stalinistische proporties nodig om te voorkomen dat er gekopieerd wordt. Niet in de laatste plaats omdat enige aanzet tot een echte brede maatschappelijke discussie over hervorming van het auteursrecht actief onmogelijk wordt gemaakt door de copyright industrie zelf.
Een bekende regel voor complexe projecten is: Good, Fast, Cheap; Choose Two. Je kan het goed en snel krijgen maar dat kost wat. Goed en goedkoop kan soms ook maar dan is wat geduld nodig. Alle drie tegelijk is meestal niet haalbaar. Voor het volkomen vast zittende ‘download debat’ lijkt ook zoiets te gelden:
Internet, Privacy, Copyright; Choose Two.
We kunnen het Internet met de huidige functionaliteit en openheid behouden en tegelijkertijd het recht op privacy en vrije meningsuiting maar dan wordt het handhaven van 20ste eeuws auteursrecht een onmogelijke zaak. We kunnen ook onze privacy en andere burgerrechten opgeven om een specifieke bedrijfstak in staat te stellen nog wat langer op een vertrouwde manier geld te verdienen. Een laatste mogelijkheid is het Internet uit te zetten. Maar dat is niet echt een optie, een land als Nederland kan geen dag meer zonder. Net als elektriciteit. Als samenleving zitten we in een pijnlijk realisatie proces dat we maximaal twee van de drie kunnen krijgen. En verschillende belangen maken verschillende keuzes. Net als het overgrote deel van de bevolking kies ik dan voor Internet en Privacy (dat hier symbool staat voor een hele reeks burgerrechten). En daarna staat de uitkomst van het proces al vast, aangenomen dat we een enigszins werkende democratie hebben (ACTA doet burgers wel eens twijfelen). Lawrence Lessig grapte ooit tijdens een presentatie in Berlijn dat hij ‘net als Gorbatsjov’ het systeem genoeg wilde hervormen om het in stand te kunnen houden. Hervorming lijkt echter niet aan de orde, eerder een geweldloze revolutie.
Zoals iedere maatschappelijke verandering (afschaffing slavernij, algemeen kiesrecht) gaat ook deze gepaard met felle debatten, af en toe wat juridisch wapengekletter en periodieke Wc-eend rapportjes. Maar dat is historisch gezien achtergrond ruis. Wellicht komt er ooit in de niet te verre toekomst een moment waarop fundamentele burgerrechten weer gewoon door de wetgever worden gegarandeerd en door het OM gehandhaafd. Tot die tijd zullen burgers hun rechten online met technische middelen moeten waarborgen. Privacy krijg je door crypto toe te passen. Mobiele netneutraliteit door al je verkeer via een VPN te laten lopen. Voor de dagelijkse praktijk hoeft het gek genoeg niet heel veel uit te maken voor iedereen die zich een beetje verdiept in privacy tools.
Eerder: Het laatste download debat – Een redelijke discussie
Reacties (11)
Copyright strekt zich nu uit tot 75 jaar NA DE DOOD van de maker. M.i. een volstrekt absurde periode. Het doel van het copyright is (of zou m.i. moeten zijn) dat de maker de kans krijgt voor een redelijke periode zijn werk uit te baten. En dat zou dan alleen voor de maker moeten gelden, en niet voor megalomane bedrijven die toevallig die artiest onder hun hoede hebben (gehad).
Als je materiële eigendommen kan erven of anderszins overdragen, lijkt me dat voor intellectuele eigendommen ook helemaal niet zo raar.
Over de redelijke periode kan uiteraard worden getwist.
Het lijkt erop dat de auteur van dit blog ons rapport niet eens gelezen heeft…
Wij hebben ons best gedaan om al het empirisch onderzoek op het gebied van de invloed van downloaden op de legale verkopen te analyseren. Hiermee geeft het onderzoek meer inzicht in de vraag of downloaden nu wel of niet schadelijk is voor de industrie en de economie als geheel.
Het was idd. niet de opdracht om te onderzoeken wat de nut en de noodzaak van het auteursrecht is. Dit is een hele andere, veel bredere, discussie waar ons rapport slechts input voor levert.
Het zou de auteur sieren om het stuk op zijn merites te beoordelen in plaats van het stuk te diskwalificeren enkel en alleen omdat de opdrachtgever de entertainmentindustrie is. Een dergelijke houding verraadt eenzelfde halsstarrige houding als de auteur de entertainmentindustrie verwijt…
@Beste Bart: natuurlijk heb ik jullie rapport gelezen. Werd wel een beetje droef van zoveel selectieve ‘framing’ van het vraagstuk. Waarom niet Bits of Freedom of iemand als Rick Falkvinge uitgenodigd? Dat had de geloofwaardigheid veel goed gedaan. Nu heb je de ‘problematiek’ zoals de copyrightindustrie die kennelijk beleeft opgeschreven maar met mij heeft het niets te maken.
Een heleboel van de feiten in jullie rapport zullen best prima onderzocht en gedocumenteerd zijn. Maar het gaat er in beginsel om welke vragen je stelt, en zoals ook hier het geval, welke vragen jullie niet stellen.
Het kapot lobbyen van Europese democratische processen is bijvoorbeeld iets dat de fundamentele legitimiteit van auteursrecht wetgeving aan het ondergraven is. Waarom zou ik mij nog geroepen voelen met te houden aan wetten die geschreven worden door private clubs zonder toezicht, of invloed, van mijn volksvertegenwoordigers? De copyrightindustrie kan wet wetten bij elkaar lobbyen maar kan er niet voor zorgen dat ik me moreel met die wet verbonden voel. En aangezien er geen technische manier is om die wetten te handhaven is mijn perceptie van legitimiteit nogal belangrijk.
Jullie beschrijving van DRM is een mooi voorbeeld. Jullie geven aan waar DRM voor bedoeld is. Namenlijk het technisch enforcen van wetgeving die masaal genegeerd wordt. Vervolgens geven jullie min of meer wel aan dat het voor dit doel niet werkt omdat het altijd gekraakt wordt. Vervolgens is de ‘oplossing’ om de niet-werkende technologie die bedoeld was om oncontroleerbare wetgeving te ondersteunen zelf te omhullen met nog meer wetgeving. Alsof die wetgeving dan wel te handhaven is. Who are you kidding?
Maarre… heb jij wel mijn columns over dit onderwerp gelezen? 5, 4, 3, 2, 1…
Begin daar eens mee en dan praten we dan verder ;-)
Maar dat is niet echt een optie, een land als Nederland kan geen dag meer zonder.
Daar zou je nog van staan te kijken denk ik..
Beste Arjen,
Ik denk toch echt dat je het stuk met een verkeerde bril leest…
Wij hebben onderzoek gedaan naar een specifieke vraagstelling: wat is de invloed van het downloaden op de legale verkopen en wat zijn de bredere maatschappelijke en economische effecten van dit fenomeen. Niet meer, niet minder.
Wij proberen geen antwoorden te vinden op de vraag naar de nut en noodzaak van het auteursrecht. Niet alleen omdat dit niet de opdracht was, maar bovenal omdat dit tot stand moet komen in het maatschappelijk debat. Dit is een bredere maatschappelijke discussie waarin iedereen van BOF tot BREIN zijn zegje kan en moet doen.
Een belangrijk probleem in de huidige discussie echter is dat er veel onduidelijkheid is over bijvoorbeeld de drijfveren van de consument, de omvang van het substitutie effect, de positieve effecten van sampling. Hierdoor gaan partijen schermen met individuele studies en dat komt het debat niet ten goede. Wij hebben geprobeerd duidelijkheid te scheppen door alles bij elkaar te rapen en te analyseren.
Het stuk over DRM beschrijft overigens simpelweg hoe het juridisch in elkaar zit: een technische oplossing om auteursrecht te beschermen, die vervolgens zelf weer juridisch beschermd wordt. Wij hebben deze oplossing niet verzonnen zoals je suggereert, dat is gewoonweg de huidige juridische realiteit. Daar mag je tegen zijn, dat is je goed recht, maar daar gaat ons stuk niet over…
Columns vond ik interessant, discussieer graag verder, wellicht tijdens een volgend ‘download debat’!
groeten,
Bart
Beste Bart, ik lees jullie stuk zeker met een bepaalde bril. Of dat de juiste is hangt af van je perspectief ;-)
Maar dit stuk gaat in principe niet over jullie rapport maar over de brainwave die ik had bij het kijken naar de eG8 op 25 mei j.l. Het duurde alleen even voordat ik een moment had het uit te schrijven en toen was jullie rapport net op Webwereld. Vandaar de opening.
Mijn punt is dat de brede maatschappelijke discussie de-facto al voorbij is. 20ste eeuws auteursrecht is niet te handhaven in de 21ste eeuw en wordt daarmee in rap tempo irrelevant. Dat dit vervelende consequenties heeft voor bepaalde bedrijfstakken is voor de samenleving vrij onbelangrijk. Creative destruction is nu eenmaal de realiteit in innovatieve samenlevingen. Ik heb nog nooit ergens een bewijs gezien dat er minder culturele werken gemaakt worden door de opkomst van online file-sharing. M.i. zou dat een mooie toets zijn, niet of er bepaalde verschuivingen zijn in de geldstromen naar bepaalde bedrijven.
Mvrgr,
Arjen
@6: Het stukje over DRM is onzin. De entertainment sector voert DRM helemaal niet in om piraterij te voorkomen, er hoeft slechts één iemand de boel te omzeilen en het product is digitaal beschikbaar voor ieder die het downloaden wil.
DRM is voor marktsegmentatie: om mensen uit Europa meer te laten betalen voor eenzelfde goed dan zeg, een amerikaan. Een andere reden is het voorkomen van import van films of series uit bv. Amerika, waar DVDs van films en series vaak eerder beschikbaar zijn. Kortom; DRM is niet effectief en de consument heeft er geen enkele baat bij.
Ik kan me verder goed vinden in de strekking van het verhaal: wetgeving aangepast aan de belangen van grote bedrijven, waarbij geen enkele rekening met de belangen van burgers wordt gehouden. Soms zijn er nog wel eens lichtpuntjes, bijvoorbeeld de opstelling van Verhagen inzake de netneutraliteit, maar over het algemeen wegen de belangen van grote bedrijven veel zwaarder op de wetgeving.
7: de wens is de vader van de gedachte bij jouw beweringen over auteursrecht.
Het is nooit echt geprobeerd om auteursrecht te handhaven op het internet omdat de huidige wetgeving en kennis bij rechtelijke macht tekort schiet.
Een voorbeeld van een wet die averechts heeft uitgepakt is de Amerikaanse DMCA wetgeving. Toch niet een land dat zachtzinnig omspringt met copyright. Het idee achter deze wet was om webhosts en dergelijke niet aansprakelijk te stellen voor auteursrechtschendingen zolang ze bij een DMCA melding de bestanden van hun servers halen. Maar dit heeft juist tot een enorme groei van auteursrechtschendingen geleid omdat iedere website zich nu makkelijk achter de DMCA wet kan verschuilen en zich verder niet meer bekommert om auteursrechtschendingen.
Nu wil jij vast niet meer wetgeving omdat jij je niet druk maakt over inbreuken op economisch eigendom van anderen, en misschien krijg je de meeste kiezers in Westerse democratieen wel mee met deze opvatting. Maar dat doet niets af van het feit dat serieus handhaven van auteurrecht nooit is geprobeerd op internet. Ik vind het bijvoorbeeld tamelijk absurd dat die file sharing bedrijven legaal mogen opereren in ons land terwijl iedereen weet dat 95% van hun business draait op delen van auteursrechtelijk beschermde bestanden. Daar zou je zo met wetgeving een eind aan kunnen maken, maar de wil om dat te doen is er niet.
@9 jou wens om “inbreuken op economisch eigendom van anderen” lijkt bij jou de vader van je denken. Er zijn miljarden uitgegeven aan politieke lobby en het maken van nieuwe wetten om filesharing de kop in te drukken. Tot nu toe zonder enig resultaat. Er is ook geen enkel technologisch reeel scenario waarin een handjevol bedrijven kunnen voorkomen dat ik bits deel met vrienden en kennisen (behalve een wereldwijde politiestaat van stalinistische proporties). En in de toekomst zal delen van bits makkelijker, sneller en goedkoper zal zijn.
Als een wet niet te handhaven is omdat de meerderheid van de bevolking deze niet als redelijk ervaart zal de wet veranderen (de-jure of de-facto). De-facto is het al zo, de-jure kan nog even duren maar is dus van steeds minder belang. Je geeft zelf al aan dat de politieke wil er niet is. Dat is zo en dat is logisch. Waarom zou een Nederlandse politicus zich onsterfelijk inpopulair maken bij de meeste kiezers onder de 40 in het belang van een paar, voornamelijk buitenlandse, bedrijven?
Ik maak me inderdaad lang niet zo druk over vermeende “inbreuken” omdat de wet die gebroken wordt niet op een legitieme manier tot stand is gekomen (geen democratisch toezicht, geen redelijke manier voor EU- of nationale parlementen om er invloed op uit te oefenen). Niet-legitieme wetten mag je breken. Dat is soms enige manier om ze te veranderen.