Hulspas weet het | Let’s talk about sex!

COLUMN - De hele voorpagina, en dan ook nog eens twee volledige pagina’s ín de NRC-wetenschapsbijlage, besteed aan één enkel boek. Dat moet dan wel een héél goed boek zijn. Welnu, het ging afgelopen zaterdag om: Seks. Een leven lang leren. Dat is volgens recensent Sander Voormolen een boek ‘dat eigenlijk iedereen zou moeten lezen’. Dat boek heeft vast een berg onthullingen te bieden. En ja hoor, de kop boven de recensie luidt: ‘Wat je nog niet wist over seks’. En de onderkop vermeldt dat de seksuele opvoeding in Nederland ‘vol mythen en misvattingen’ zit. De lezer zit er klaar voor!

Het is verstandig om bij zo’n ruime presentatie en opzwepende introductie te starten met een sterk voorbeeld. Voormolen opent met:

Simpele vraag: door welk mechanisme wordt de vagina van een vrouw vochtig bij seksuele opwinding? Studenten geneeskunde en psychologie, zelfs specialisten in opleiding moeten het antwoord vaak schuldig blijven. Laat staan dat gewone mensen er enig benul van hebben. Dat is een belangrijke tekortkoming van de seksuele opvoeding, schrijven arts-seksuoloog Rik van Lunsen en en psycholoog en seksuoloog Ellen Laan in hun indrukwekkende boek….

Wat?? Door welk mechanisme…. een belangrijke tekortkoming? Zijn wij Nederlanders seksueel ernstig slecht geïnformeerd omdat we een ‘mechanisme’ niet kennen? Maar goed, het boek is dus indrukwekkend. Waarom? Wellicht dat het kader ‘zes hardnekkige misverstanden over seks’ ons verlangen kan bevredigen. De zes zijn (ik vat even samen):

1. De seksuele revolutie van de zestiger jaren was vooral een mannenzaak. De pil bevrijdde de vrouw niet; ze kwam daardoor ‘beschikbaar’ voor de man.
2. De behoefte aan seks is niet vergelijkbaar met zaken als honger of dorst.
3. De theorie dat er in de vagina sprake is van spermacompetitie is volgens de auteurs ‘volkomen uit de lucht gegrepen’.
4. Vrouwen hebben ook testosteron.
5. Seksenquêtes zijn onbetrouwbaar.
6. Internet heeft de drempel om naar porno te kijken verlaagd, maar de gemiddelde leeftijd waarop jongeren voor het eerst seks heeft, is al ruim dertig jaar dezelfde.

Nummer 1 is quasi-feministisch gezeur; de seksuele revolutie en de pil hebben de positie van de vrouw wereldwijd wel degelijk sterk verbeterd, doordat zij veel meer greep kreeg op het kindertal. Vraag het maar aan antropologen. Nummer drie is simpelweg een giller en de ‘hardnekkige mythes’ 2, 4, 5 en 6 zijn al ruim twintig jaar in de damesbladen te vinden.

Ik laat de rest van de recensie maar rusten. Die ging over ‘seks moet fijn zijn’ en ‘seks doe je met je hele lichaam’. Gaap. Neem van mij aan dat ik niets schokkends kon ontdekken – of het moet zijn dat de auteurs zich blijkbaar druk kunnen maken over psychoanalyse. In plaats van bovenstaande zes zogenaamde misverstanden wil ik zes persoonlijke conclusies over seks anno 2017 met u delen:

1. Het feit dat niemand weet hoe en waarom een kut nat wordt, is niet schokkend en verraadt ook geen groot hiaat in de voorlichting. Als Lunsen en Laan dat écht schokkend vinden, vrees ik voor hun geestelijk evenwicht.
2. De seksuologie is een stilstaand water, een veredelde vorm van de zwaar verouderde, goedbedoelde, betuttelende voorlichting.
3. Ondertussen heeft het internet pornografie gratis en massaal beschikbaar heeft gemaakt, en het heeft voor menigeen het vinden van een relatie radicaal veranderd. Beide ontwikkelingen hebben een immense bijdrage geleverd aan de seksuele tevredenheid, en aan de emancipatie van de leden van de LHBTQ-communities.
4. De door velen zo gevreesde ‘seksualisering’ of ‘pornificering’ van de samenleving is een mythe. Seksuele normen zijn stabiel en diep verankerd. De term ‘pornificatie’ maakt handig gebruik van het feit dat het absoluut verboden is om iets positiefs te zeggen over porno. Het is een slimme strijdkreet gericht op het terugdringen van zichtbare uitingen van seksualiteit in het publieke domein. Ik vermoed een generalisering van persoonlijke schaamte-impulsen. Praten over seks in het publieke domein vereist tegenwoordig een quasi-schokkend maatschappelijk excuus (‘het wordt erger!’) of een quasi-wetenschappelijk excuus (‘hardnekkige mythes!’).
5. Het woordje ‘seks’ is voor sommige redacteuren en redacties blijkbaar nog zó ‘spannend’, en de behoefte om erover te schrijven zó groot, dat de saaiste en braafste ‘wetenschappelijke’ boeken gelijk tot groot nieuws worden verheven.
6. De door de NRC bijgevoegde illustratie (van plastic poppetjes) illustreren dat de redactie van de NRC ernstige emotionele problemen heeft met het onderwerp seks.

We leven qua seks in the best of times, the worst of times.