COLUMN - Waarin de auteur zich nog maar weer eens verbaast over Amerika
Amerika is het rijkste land ter wereld, en misschien ook wel het ‘grootste’ als je kijkt naar de economische, wetenschappelijke en culturele uitschieters. Dat het in de VS gemiddeld genomen minder prettig toeven is, is iets waar ik, gezien die pieken, nog wel begrip voor zou kunnen opbrengen. Dat is nu eenmaal Amerika. Maar bij het zien van de IDFA- documentaire A Place at the Table smolt dat begrip als sneeuw voor de zon. Maar liefst vijftig miljoen Amerikanen hebben namelijk te weinig te eten.
Kinderen zijn er relatief nog slechter aan toe: één op de vier is ‘food insecure’. Het schijnt zelfs zo te zijn dat één op de twee (!) kinderen op enig moment in hun jeugd afhankelijk is van voedselbonnen. Honger maakt kinderen zwak, ziek, en beperkt hun ontwikkeling. “A Place at the Table” laat bijvoorbeeld zien hoe bij het meisje Rosie de buikpijn het wint van de concentratie in de klas. ‘Als een ander land dit onze kinderen aan zou doen, zouden we het de oorlog verklaren,’ aldus Jeff Bridges (ja, de acteur) die al sinds de jaren ’80 actief is in de strijd tegen kinderhonger.
Het bizarre is dat honger en obesitas hand in hand lijken te gaan. De staat Mississippi is bijvoorbeeld kampioen op beide fronten. Maar honger en overgewicht bestaan niet alleen naast elkaar, maar zijn ook in individuele huishoudens en zelfs in een en dezelfde persoon verenigd. Wie arm is en ondervoed, zoekt naar de grootse calorieën per dollar, zoals chips, koekjes en cakejes. Producten die de laatste dertig jaar, mede door perverse landbouwsubsidies, nog veel goedkoper zijn geworden dan groenten en fruit.
“A Place at the Table” wijst ook op Amerika’s vele ‘food deserts’, grote gebieden waar geen verse producten te verkrijgen zijn. We zien een dorpje met drie supermarkten, waarvan er één -soms- een paar bananen heeft. We zien ook hoe de alleenstaande moeder Barbie, die nota bene in de stad woont, een uur moet reizen om fruit en groenten te kunnen kopen.
Het probleem is relatief eenvoudig op te lossen. Het is een kwestie van een paar miljard dollar voor meer en betere voorzieningen, vooral ook op de scholen, en van meer voorlichting. Voor een fractie van, bijvoorbeeld, de honderden miljarden aan militaire uitgaven los je de kinderhonger op. Maar voor politici liggen de prioriteiten blijkbaar anders.
Het is overigens niet alleen een kwestie van politieke wil in Washington. De Amerikaanse economie zelf heeft een politiek probleem: werken levert voor miljoenen Amerikanen zo weinig op, dat ze niet er niet eens van kunnen eten. Dit tart de economische natuurwet dat werknemers op de lange termijn in ieder geval genoeg verdienen om in leven te blijven, en te kunnen blijven werken. Amerikaanse bedrijven zouden wat dit betreft makkelijk andere keuzes kunnen maken.
Zowel de staat als de markt faalt dus. Het is dan aan de ‘derde sfeer’ – de kerken, voedselbanken, gaarkeukens en NGOs – om in dit beschavingsvacuüm te springen. In “A Place at the Table” zien we gelukkig veel dit soort voorbeelden. Er is nog hoop.
Reacties (14)
The working class and the employing class have nothing in common. There can be no peace so long as hunger and want are found among millions of the working people and the few, who make up the employing class, have all the good things of life.
Als er in de wijde omtrek geen verse groentes en fruit te vinden is dan heeft dat toch te maken met een gebrek aan vraag.
Anders zou er toch echt wel een ondernemer zijn die daar z’n brood mee gaat verdienen.
Lucas 10:7 “eet en drink wat men je aanbiedt, want de arbeider is zijn loon waard.”, zoals 80% van die o zo quasi religieuze Amerikanen dagelijks kunnen nalezen.
@2 Ik word echt heel droevig van mensen die simpelweg weigeren informatie tot zich te nemen die hen onwelgevallig is.
Uit het oorspronkelijke artikel:
En:
Ben je net thuis van je tweede baan, moet je zeker ook nog eens dure, moeizaam te verkrijgen groenten gaan bereiden, zes uur voordat de wekker gaat voor baan #1.
Maar nee, het ligt allemaal aan die domme (en ongetwijfeld ook luie – of niet soms?) armen die volledig uit vrije wil alleen maar ongezonde troep willen eten.
In 2009 was ik voor het eerst in de USA. Er jaren voor gespaard kon ik daar een paar weken de onbekommerde tourist uithangen.
Opgevoed in de traditie van het rijke Amerika, viel zij mij tegen. De mensen moeten er, zag en ondervond ik, hard en lang zwoegen voor weinig gelds. Mijn totale indruk werd en is gebleven dat de USA aan het verarmen zijn. Ongelukkige oorlogen, demografische ontwikkelingen, buitenlandse hulpverlening en verkwisting van bodemschatten, hebben ze uitgeput.
Obama is van deze betreurenswaardige afwikkeling de ‘bekroning’. Ik begin nu wel in te zien dat zijn opkomst als symbool van de Amerikaanse neergang structureel was en is.
@4
De gemiddelde arme in Amerika heeft twee banen. Tuurlijk joh.
Die bullshit dat fastfood goedkoper is dan gezond voedsel trapt niemand toch meer in joh.
@6
Of de gemiddelde arme Amerikaan twee banen heeft weet ik niet, maar dat het veel voorkomt weet ik wel. In de jaren dat ik er woonde heb ik dat met eigen ogen kunnen zien.
En ja, fastfood is daar – zeker als je geen auto hebt om naar een supermarkt in een buitenwijk te rijden – een stuk goedkoper dan gezond voedsel. Heb ik ook met eigen ogen gezien.
Maar goed, dit past niet in je wereldbeeld en daarom is het natuurlijk he-le-maal niet waar.
@7
En dit past precies in jouw wereldbeeldje en daarom is het he-le-maal waar.
In de VS heb je ook pasta, rijst, aardappels. Koop je wat ui en seizoensgroentes bij. Bakje tomatenpuree. Klein beetje vlees.
En je bent klaar. Voor 2 a 3 dollar pp per dag kun je een goede avondmaaltijd koken.
In Nederland doe ik het soms voor anderhalve euro. Al lukt dat slechts alsk met het hele huis eet.
tsja, in nederland worden ook nog flink wat kinderen grootgebracht op patat. Ondanks alle voorlichting door de overheid en de lage prijs van groenten.. niet alles is maakbaar
“Ongelukkige oorlogen, demografische ontwikkelingen, buitenlandse hulpverlening en verkwisting van bodemschatten, hebben ze uitgeput.”
Wat een onzin, herverdeling van de rijkdom ten gunste van de rijken, dat is de reden. Ga maar eens kijken in de betere wijken achter muren opgetrokken. Daar ben ik zelf geweest, daar heb ik genoeg rijkdom gezien!
@6 & 7
ik las ergens dat er 7 miljoen Amerikanen twee of meer banen hebben… dus zo’n 4% van de beroepsbevolking
“Amerika is het rijkste land ter wereld,”
Het is aardig om ook ’s te kijken naar rijkste land per inwoner. Dan staat Amerika sinds 2012 niet meer in de top 10 en is Luxemburg volgens het IMF het rijkste land ter wereld.
Die “een paar miljard dollar voor meer en betere voorzieningen” wordt nu besteed aan verkiezing die voor dit probleem geen verschil maken. Wat dat betreft is de bewondering in ons land voor Obama onbegrijpelijk.
In de vier jaar dat ik in de VS heb gewoond, heb ik veel collega’s en vrienden gehad die er meer dan één baan op nahielden, simpelweg omdat een enkele baan niet genoeg inkomsten genereert om te kunnen leven. Zelfs in een stad als San Francisco, waar een redelijk inkmen te verdienen valt, is het vaak noodzakelijk om een tweede baan te nemen omdat de huur hoog is en het eten erg duur, ook de uien, tomatenpasta en je beetje vlees, terwijl een happy meal goedkoper en makkelijker is. En wie heeft er nog zin om te koken, tussen twee banen door?