OPINIE - Met de nieuwe plannen van de KNVB om geweld op het voetbalveld tegen te gaan, is het adagium ‘voetbal is oorlog’ accurater dan ooit.
De KNVB is een nieuwe campagne begonnen ter bevordering van sportiviteit en respect in het voetbal. In het handvest “Zonder respect geen voetbal“,dat de clubs, spelers, trainers en scheidsrechters deze week ondertekenden, staat dat de regels strenger gehandhaafd zullen worden. Een van de afspraken is dat een speler bij het protesteren tegen een beslissing van de scheidsrechter (“in woord en/of gebaar”) direct een gele kaart krijgt. Alleen de aanvoerder mag om opheldering vragen. Trainers die protesteren krijgen een keer een waarschuwing, bij de tweede keer worden ze direct naar de tribune verwezen.’Samengevat: het is irrelevant of de beslissing van de arbitrage juist is of niet; trainers/coaches en spelers hebben deze beslissing simpelweg te accepteren.’
Tuchtrechtelijke vervolging is voorts mogelijk bij:
– Gedrag of uitlatingen waardoor het betaald voetbal in diskrediet gebracht wordt (negatieve beeldvorming); – Gedrag of uitlatingen die een beledigend dan wel onnodig grievend karakter hebben, met name ten aanzien des persoons;
– Het op onbehoorlijke wijze geven van commentaar op collega officials, clubs en/of aan het voetbal gelieerde organisaties in de media;
– Het op verbale en non-verbale wijze in diskrediet brengen van de arbitrage.
De KNVB is de afgelopen weken beschuldigd van een slappe houding inzake het geweld in het amateurvoetbal. Het incident in Almere dat begin deze maand dat aan een grensrechter het leven kostte vereiste dus een stevige reactie. Ook VVD en PvdA vroegen om harder optreden. Maar het het manifest bestaat vooral uit stoere woorden en het symbolisch gehalte is erg hoog. Aanmerkingen op de scheidsrechter kunnen ook zonder deze nieuwe maatregelen al beboet worden zoals ook Huntelaar weet, om maar een voorbeeld te noemen. Scheidsrechter Mario van den Ende vindt de nieuwe regels niet nodig, eerder contraproductief. Hij vraagt zich af waarom ze alleen gelden voor het betaald voetbal. Je haalt de emotie uit de wedstrijd (ook Ronald Koeman betreurt dat) en dat maakt het voetbal minder attractief. En hij wijst op de subjectieve interpretaties die scheidsrechters kunnen geven aan woorden en gebaren. AZ trainer Gert-Jan Verbeek is niet van plan het manifest te ondertekenen.
Voetbal is oorlog, zei Rinus Michels ooit. Als de KNVB daar verandering in wil brengen (ik zeg als, want het valt te betwijfelen of ze daar echt op uit zijn), dan lijkt mij het beperken van de uitingsvrijheid niet de juiste weg. De grensrechter is niet door woorden maar door geweld om het leven gebracht. Het idee dat je door mensen de mond te snoeren geweld kunt voorkomen is op z’n minst discutabel. Het is niet ondenkbaar dat opgekropte gevoelens spelers dan wel publiek juist aanzetten tot het overtreden van de grens naar geweld. Het voorkomen van geweld is niet gediend met het instellen van een militaristisch regime waarin spelers zich gedwongen voelen om elke reactie die ze tijdens het spel voelen opkomen te onderdrukken. Die reacties zullen dan via een minder controleerbare weg toch een uitweg vinden. Als de KNVB van voetbal een spel wil maken dan is wederzijds respect inderdaad een belangrijke norm. Maar als op het voetbalveld ‘houd je mond’ de meest gehoorde uitspraak wordt en voetballers van jongs af aan gedrild worden in het inhouden van hun emoties en elke eigen beoordeling leren in te slikken, dan blijft de vergelijking met oorlogsvoering van toepassing.
Reacties (9)
Beetje jammer dat Jos van Dijk geheel voorbijgaat aan de redenering die de KNVB en diverse voetbalcommentatoren, zoals Frits Barend hebben gemaakt naar aanleiding van het doodschoppen van die scheidsrechter.
Die jongens zien dat het schelden op de scheidsrechter doodnormaal is. Ouders doen het op het veld, trainers doen het, en hun rolmodellen (de voetbalvedettes in het betaalde voetbal) doen het.
Van verbale en non-verbale (driftig gesticulerend) agressie naar fysieke agressie blijkt maar een kleine stap.
In het (Australische) rugby had men in de jaren ’70 precies dezelfde problemen als in het voetbal. Volkssport, agressie, geweld tegen scheidsrechters.
Men heeft toen een (totaal)plan van aanpak gemaakt om dat geweld in te dammen. Eén van de instrumenten daarbij was dat verhaal halen bij de scheidsrechter over een beslissing voortaan resoluut afgestraft werd. Gevolg van die aanpak: spelers laten het wel uit hun hoofd om beslissingen aan te vechten, en het geweld tegen scheidsrechter is gedaald.
2. Ook op scholen worden leraren veelvuldig uitgescholen, geïntimideerd, bedreigd en soms gemolesteerd. Met overspannenheid, burnouts, verminderde lesproductiviteit tot gevolg.
Ik zou Jos van Dijk eens willen vragen dezelfde logica die hij hier op het voetbal toepast, eens toe te passen op de klas: we willen toch zeker geen kadaverdiscipline in de les?
“We don’t need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teacher leave them kids alone
Hey! Teacher! Leave them kids alone!”
@1, volgens mij willen we inderdaad geen kadaverdiscipline in de klas. Ik denk dat het stukken beter is om kinderen en jongeren te leren dat er goede (beheerste, redelijke) manieren om onvrede te bespreken, en slechte. Het terugkeren naar situatie waarin je overgeleverd bent aan de willekeur van de plaatselijke machthebber lijkt mij niet echt winst. Als jongeren het onderscheid niet kunnen maken tussen bezwaar/emoties uiten en iemand uitschelden of zelfs in elkaar meppen, dan is DAT het wat ze moeten leren.
Ik denk dat de essentie van een scheidsrechter is, dat hij/zij beslist.
Een beslissing kan onjuist zijn, maar als je niet de beslissing van de scheidsrechter accepteren kunt, moet je niet gaan voetballen.
(of partijtjes zonder scheidsrechter gaan spelen, da’s ook gezellig).
Ik vind niet normaal dat een scheidsrechter uitgescholden wordt.
Mensen die dat wel doen, hebben te korte lontjes.
En het is goed, dat ze daarop aangesproken worden voordat ze hun vuisten gaan gebruiken.
@2 Op het voetbalveld ben je overgeleverd aan de plaatselijke machthebber. Niet omdat dictatuur te verkiezen is boven democratie, maar omdat dit binnen de kaders van het spel te verkiezen is boven het alternatief.
Een aanvoerder die rustig bezwaar aantekent bij de scheidsrechter, of een trainer die na afloop aan de bar nog eens zijn mening over een spelsituatie geeft is geen probleem, maar het is belangrijk om uit te blijven stralen dat het een spel is en geen oorlog.
Voetbal is emotie, maar die emotie moet komen van het spel zelf en niet van gekanker over beslissingen van de scheidsrechter of gedrag van de tegenstander. Sporten als rugby, hockey en waterpolo (eigenlijk zo’n beetje alle contact-/teamsporten) laten zien dat wat de KNVB nu wil eigenlijk ook veel leuker is dan wat we van het voetballen gewend zijn.
De Van Bommels en andere druktemakers heb ik de afgelopen weken regelmatig horen betogen dat voetbal emotie is en het goed is dat ze zich zo laten gaan, omdat ze na afloop de tegenpartij en de scheidsrechter netjes een hand geven. Ze denken zelf het goede voorbeeld te geven door de grens netjes te trekken bij al te grove beledigingen en fysiek geweld.
Ze zien totaal niet dat het juist hun eigen buitenproportionele emotionele reacties op en om het veld zijn die in het amateurvoetbal gekopieerd worden door jongens die wat meer moeite hebben om de grens van het ontoelaatbare tijdig te herkennen.
Ik ben dan een hockeyer van origine (en tennisser, dus ook McEnroe liefhebben ;)
Tot m’n 30ste altijd op niveau gespeeld en daar zijn de regels eenvoudig. Mekkeren op de scheids mag, irritant? Gele kaart. Weer commentaar, rood en paar weken later op bezoek bij de tuchtcommissie (da’s tijdends werktijd, dus daar heb je geen zin in).
Scheids uitschelden? Per direct weg. Scheids duw geven? Per direct weg voor dat jaar en wellicht weg bij de club. Ik heb nog nooit (in 25jr hockey) een scheids een duw zien krijgen.
Maakt dat hockeyers tot betere mensen? Pff, natuurlijk niet.
Nu even over die voetbalregels; op zich prima. Je moet ergens beginnen en dan werkt het ’t beste als de regels eenduidig zijn. Je kunt er veel over zeggen, maar duidelijk zijn ze wel. Om dan te beginnen over kereltjes die op het veld moeten leren tot hoever ze mogen gaan in hun verbale en fysieke agressie… tja, dat mag dan dus allemaal niet. Lijkt me geen probleem. In de grote mensen wereld heb je je ook te gedragen; if not: outcast.
Dan nog even over die hockeyers: ook daar is het op lager niveau schering en inslag dat op scheidsrechters gekankerd wordt; ik stoor me er wel aan en vraag me dan ook af wat het beschavingsniveau van die mensen is. Vaak blijken het nieuwkomers te zijn of mensen die niet op niveau hebben gespeeld. Ze zijn daarmee ook niet in aanraking gekomen met strenge toepassing van de (omgangs)regels.
Prima plan dus; nu nog maar kijken of het bekijft.
Mens erger je niet , het is maar een spel.
@2 Ik denk dat het stukken beter is om kinderen en jongeren te leren dat er goede (beheerste, redelijke) manieren om onvrede te bespreken, en slechte.
Daar zijn schoolkinderen nog helemaal niet aan toe. Bovendien moet je grotemensenproblemen niet op willen lossen door maar van alles toe te voegen aan de schoolcurricula.
Voetballers worden ook niet overgeleverd aan de scheidsrechter. Er veranderd niet eens echt iets aan de regels, alleen de uitvoering ervan worden strenger.
@5: Absoluut dieptepunt was een wedstrijd van mijn zoon waar en vertegenwoordiger van de hockeybond het nodig vond de scheidsrechter te becommentarieren. En dat terwijl we onze jongen bijbrengen dat een scheids maar een scheids is die ook fouten maakt.
On topic, goed voorbeeld doet goed volgen, betaald voetballers moeten laten zien dat ze een beslissing van de scheids accepteren kunnen zonder uitzinnig gedrag
@1: ik ga helemaal niet voorbij aan ongewenste verbale agressie tegen scheids- en grensrechters. Daar moet je voetballers, oud en jong, en de voorbeeldfiguren allereerst , op aan spreken. Ik bestrijd wel dat een verbod op het uiten van emoties (met tuchtrechtspraak, persbreidel en wat al niet meer) het geweld op het voetbalveld kan indammen. Integendeel. De “kleine stap” van schelden naar slaan wordt eerder overgeslagen als je niets meer mag zeggen. Weerwoord, opvoeding, waarschuwen, het is een lange weg, dat wel. Maar straffen zullen voetballer(tje)s er niet van af brengen zich in te houden. En na het “uitzitten” van de straf gaat alles gewoon door. Ondertussen is er wel een trend gezet: houd je mond als je boos bent. Willen we dat?
[sorry voor de trage reactie, zat een weekje zonder verbinding]