Gisteren sloot de militaire junta van Birma het internet af en begon ze met het in beslag nemen van mobieltjes. In de dagen daarvoor hadden Birmese bloggers via weblogs, email, sms en zelfs electronische wenskaarten nieuws over de geweldadige onderdrukking van de vreedzame volksopstand naar buiten gebracht. Zo zijn de beelden van het bloedbad in het Ngwe Kyar Yan klooster via een blog over de wereld verspreid. Hier op Sargasso hebben we dit nieuws weer doorgegeven en voegde Birma zich in het rijtje recente (gelukte en mislukte) grassroots omwentelingen waarbij lokale burgerjournalistiek een belangrijke rol speelde: de Oranjerevolutie in Oekraïne, de Cederrevolutie in Libanon, de fluwelen revolutie Georgië en de protesten in Wit-Rusland. In den beginne hadden weblogs een voorsprong op de professionele media met het signaleren en doorgeven van deze nieuwe vorm van verslaggeving. Inmiddels hebben de kranten en de journaals Blogspot en Flickr ook ontdekt en bezitten burgerjournalisten niet langer deze exclusiviteit. Maar de geëngageerde blogger zal hier niet mee zitten want het gaat immers om het verspreiden van de boodschap voor de Goede Zaak onder zoveel mogelijk mensen en de professionele media zijn daar nog steeds ook een geschikt kanaal voor. Maar dragen grassroots boodschappen via blogs en mobieltjes nu significant bij aan het verdedigen van de mensenrechten?
Bij de succesvol verlopen omwentelingen is het gemakkelijker om te concluderen dat de grote stroom beelden en verhalen afkomstig van lokale bloggers en burgerfotografen heeft bijgedragen aan de capitulatie van de oude repressieve krachten. Met zoveel ogen op hun gericht durfden ze niet meer geweldadig in te grijpen. Maar wat blijft er over van deze redenering als zoals nu in Birma het regime overgaat tot het afsluiten van het internet en uit het zicht van de rest van de wereld hardhandig de opstand onderdrukt? Op het geëngageerde WorldChanging filosofeert de webjournaliste Emily Gertz over dit onderwerp en komt tot de conclusie dat blogs en mobieltjes an sich niet een geweldadig regime kunnen tegenhouden, maar dat gekoppeld aan een politieke beweging ze wel een krachtig wapen kunnen zijn. Met name ook omdat de informatie-uitwisseling zo veel sneller, breder en verder gaat. For instance, mobile ringtones embedded with political information can go viral — as in the Phillippines in early 2005 (Worldchanging). Ze refereert ook aan de recentelijke ontdekking van de foto’s van de recreërende SS-ers rondom het vernietigingskamp Auschwitz. Waren deze foto’s in het Web 2.0 tijdperk ook 60 jaar lang onontdekt gebleven? Of hadden deze foto’s inclusief clandestiene opnames van de gruwelijkheden in het kamp via Poolse mobieltjes dan allang hun weg naar Blogspot en Flickr gevonden? Het antwoord op die vraag hangt af van veel factoren: zouden de Polen na een paar jaar bezetting nog wel de beschikking hebben over mobieltjes en hoe gedreven zouden ze zijn om de mensenrechtenschendingen te melden? Maar misschien is het nog wel moeilijker om de vraag te beantwoorden of het opduiken van deze beelden de prioriteiten bij de geallieerde generaals had beïnvloed? Net zo goed dat we ons nu kunnen afvragen wat het werkelijke effect is geweest van de stroom beelden en berichten uit Birma op de Chinese en Indiase overheid, de Verenigde Naties, de VS en de EU. Aan de moedige grassroot bloggers ter plaatse heeft het in ieder geval niet gelegen.
Reacties (8)
goeie zaak, hoe meer informatie hoe beter
Wat de resultante van de politieke krachten van informatieuitwisseling via internet (2.0, blogs, etc) zal zijn, dat is nu nog koffiedikkijken.. maar dat het ’t leven van onderdrukkende regimes lastiger maakt, dat is zeker.
Dit las ik btw op een ander blog: ( voorbeeld)
Vanmiddag sprak ik een doorgaans goed ingelichte collega, die niet beter wist of de Birmezen gingen gebukt onder een rechts kolonelsrégime. Hij was stomverbaasd toen ik hem meedeelde dat Birma een schoolvoorbeeld is van reëel bestaand socialisme, met alle terreur en mensenrechtenschendingen die daar onvermijdelijk mee gepaard gaan. Je kunt het hem nauwelijks kwalijk nemen dat hij dat dacht, want de mainstream media vermijden angstvallig elke verwijzing naar de socialistische signatuur van de Birmese junta.
Ik heb er de berichtgeving met de stofkam op nagevlooid, maar het woord socialistisch is nog niet één keer gevallen, laat staan de term ‘linkse dictatuur’, laat staan de term ‘extreemlinkse dictatuur’. Men spreekt van ‘kolonelsregime’, ’totalitair bewind’, ‘militaire junta’, maar dat het de socialistische strijdmakkers van Krista zijn, die daar in 1962 een gewelddadige staatsgreep hebben gepleegd, en het leven van de Birmese bevolking tot een hel op aarde hebben gemaakt, daar hoor je onze media niet over.
Bloggers verworden zelfs tot verzetshelden. Voor mij is dat bijvoorbeeld Ko Htike’s prosaic collection. Ondanks onderdrukking en gevaar presteert hij het om de wereld op de hoogte te houden met commentaar en foto’s. Ook in mijn weblog heb ik een stukje aan hem gewijd. Voor mij zijn dit mensen die een beetje het verschil maken.
@Sikbock,
Hoe zat het ook alweer met Verdonk en Wilders?
Mensen die in dienst zijn van het bewind zijn ook niet altijd op de hoogte van de daden van de top of anderen. Het wordt steeds moeilijker om te zeggen: ‘Wij hebben het niet geweten en deden alleen ons werk.’ Veel informatie is dus goed.
Blogs helpen zeker de mensenrechten, maar vaak niet op de plek waar het meest dringend nodig is. Nederlanders zouden vaker de blogs moeten lezen over de schendingen van mensenrechten in eigen land. Hier is een mooie voorbeeld:
http://pietg.wordpress.com/2007/05/31/lucia-de-berk-en-de-amateur-statistici-in-dutch/
Het is me nog niet opgevallen dat links nederland zich opwindt over de bijna Birmeze kenmerken van onze eigen rechtsstelsel. Tja, het zal meestal niet jezelf treffen, als links intellectueel, dus dat bewijst dat het systeem toch heel goed werkt?
@ Kroshka
Er doen verhalen de ronde over de belevenissen van de Birmaanse bloggers ”Arca, Eye, Sun and Superman” die nu echter ondergedoken zitten en elke nacht moeten verkassen:
“Armed with small digital cameras, we documented the spectacular growth of the demonstrations from crowds of a few hundred to as many as 100,000. With downloaded software, we dodged and weaved around the regime’s increasingly desperate attempts to thwart our work. Now we have been crushed. The authorities have simply switched off the internet. We sleep in a different place every night, watching and waiting to see if the democracy movement has been truly crushed or is simply on hold. When things were hot on the streets, we were not the main worry. But as the situation cools down, they will follow us. They know who we are, they know we are bloggers, and I am afraid.”
http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/asia/article2563937.ece
Zit in Londen nietwaar, Ko Htike, trekt veel aandacht met zijn blog onder lotgenoten in het buitenland:
http://www.ko-htike.blogspot.com/
In het chat gedeelte soms aardige discussie waar de frustratie vanaf druipt:
Soe Win: “army dog prime minister going to hell, say bye bye”. Burma4thepp: “We need to be persistent, Rome wasn’t built in 1 day” en “I found the perfect food to poison him with” “Just lace the almond butter with cyanide, because cyanide occur naturally in almond”. Ko Than: “There are four countries which has led to the failure of sanction : Russia, China, India, Thailand and Singapore…Boycot the olympics!”