Deze zomer drinkt Apparadsjik, schrijver van de zowel ongeschreven als onvolprezen roman Papa Pinda, nu en dan thee op locatie. Als de Knevel & Van den Brink van de zojuist gestopte Ernest van der Kwast, probeert hij de zomerprogrammering een beetje overeind te houden.
In de zithoek van de Groenlinks wandelgang neemt Jolande plaats, in gedachte verzonken. ‘Groene thee neem ik aan?’, zeg ik terwijl ik haar inschenk. Knikkend vervolgt ze haar gedachte, hardop tegen zichzelf pratend. ‘Strategisch gezien staan we er goed voor. Met de veranderingsgezinde partijen van het Lenteakkoord bewezen we regeringsmacht te kunnen dragen. En met de behoudende PvdA en SP hebben we een lijstverbinding, dus we zijn goed aangesloten.’
‘Toch ben ik er niet gerust op.’ Ze zet de naar haar mond gebrachte thee weer neer. ‘Stel dat Geert het voor elkaar krijgt met CDA en VVD om tafel te gaan en achterlangs de steun van Emile te krijgen.’ Achterlangs, hoe bedoelt ze dat? ‘De uiterste raken elkaar zeggen ze toch? De SP en de PVV staan dichter bij elkaar dan je denkt.’ Met licht paniekerige blik kijkt ze me aan, ‘Dan zitten we er dus mooi niet bij!’
We worden afgeleid door een dichtslaande deur. Met ferme stappen beent Tof Thissen, voorzitter van de selectiecommissie van de partij, richting uitgang. ‘We hebben zojuist besloten ook het oordeel over de commissieleden naar buiten te brengen’, zegt ze verontschuldigend. Hoe de partij over hem denkt? Ze pakt de papieren erbij en citeert: ‘Tof Thissen. De partij sluit niet uit dat hij kan groeien naar een succesvol voorzitterschap indien zijn politieke gevoel zich verder ontwikkeld, waaronder ook het innemen van een meer luisterende houding wordt verstaan.’
Zelf is ze alweer bezig met 13 september. ‘Jij en Geert, jullie komen toch beide uit Venlo?’, opper ik. ‘Je bedoelt… Ja, maar Geert ligt erg gevoelig binnen de partij.’ ‘Kun je niet beginnen met iets kleins, lokaals? Iets met jullie gezamenlijke roots?’ Ze schuift naar voren op haar stoel. ‘Een Venloos Verbond bedoel je?’ Haar ogen beginnen te glimmen, ze verontschuldigt zich en beent met doelgerichte tred naar haar kamer, de lauwe groene thee onaangeroerd achterlatend.
Reacties (3)
De thee op weg naar Kunduz lijkt iets te sterk te zijn geweest. Aan hallucinante ideeën is sindsdien geen gebrek. Het spoor bijster zou een onafhankelijke waarnemer allicht kunnen denken. Is ‘Kunduz, Kunduz, er gaat niets boven Kunduz’ het nieuwe devies geworden?
Er gaat niets boven Kunduz???:
Toch wel een paar F16 toestelletjes dank zij Sap.
hilarisch!