Maar gelukkig is het geen Fransman

Het is te droevig voor woorden. Ofgel laat je een Tour niet starten omdat iedereen in hetzelfde gedopeerde bootje reist, ofwel pak je enkel individuen op.

Ik zou zeggen, leg die grap wielrennen 3 jaar stil, alles. begin opnieuw, inclusief DNAstalen van elke deelnemer tijdens elke koers.
OF
laat alles toe en schaf elke vorm van test af.
Who cares?

De lol is er definitief af zo.

Stel je voor dat David Bowie voor z’n Station To Station een dopetest had moeten afleggen en uit de studio werd gezet.

@10: gedoogbeleid! Wij willen Willem Oranje op de troon van de Tour! Allemaal samen aan de peyp, en geen paus die moet vertellen wat niet mag!
— en toch is het intriest.

Als ook nog Contador’s piemel positief plast,
ga ik wat betreft het rennen van het wiel
voorgoed in de kast.

Ik ben nog steeds dat venteke dat rondjes ging rijden op z’n fietsje. Mijn grootvader had op de Singer een etenszakje gestikt in balenkatoen, en daar deed ik 3 suikerklontjes in, twee uit zijn tuin geplukte worteltjes, en een beschuit. Het ene flesje Fanta wat ik dagelijks kreeg bleef – het kroonkurkenigma heb ik toen niet opgelost gekregen – voor nà de koers.
Ondertussen speelden zich heroïsche taferelen af – eerst in de zandweg voor het huis, later met gestevenlakensvers zoetzoemend asfalt. Maar altijd was het een strijd tussen een kleurrijke vlok namen uit de volledige rennersgeschiedenis: Bahamontes, Charlie Gaul, Stan Ockers, Pollentier, Maertens F., Van Impe, Ocaña, Van Springel en uiteraard God Eddy. Allemaal in een kopgroep met mij. Het was keihard. Die bulten in de weg waren een stùk zwaarder op te fietsen dan die prullen als Alpe D’Huez, of de Ventoux, of de Aubisque. Het kostte me enorme moeite ze los te rijden, maar één voor één, als in een droom, moesten ze eraan voor hun moeite. Ik was de sterkste, maar soms moest ik toch de duimen leggen en dan werd ik teleurgesteld tweede – al verried de glinstering in mijn ogen toen ik geïnterviewd werd dat mijn klassement erop verbeterd was. Het had er alle schijn van dat ik niet enkel de bolletjestrui maar ook nog de gele zou pakken.
En nog voor mijn ouders me kwamen halen, was het zo ver. Die dag had ik een dood vogeltje begraven, verbroederd en verruzied met de buurtjongens die bijna hun eerste liefje hadden en had ik -op de valreep- de tour gewonnen. Een banddikte over de kromme krijtlijn -en de bult in de lijn was zelfs in mijn nadeel- dus twijfel was niet mogelijk.
Ik was gewonnen.

En Vino, hij die wel eens op een goede dag een fles Wodka achteroverslaat, hij die -en maak nu uw eigen Boratwitz- Kazachstan Railwais op de reet heeft staan, die Koerov, die heeft niet gewonnen.

Het is in- en intriest, MP, ik weet het.
Op het idiootste niveau, de weekendpedaleurs van Vlaanderen, ook daar gaat de koffer van een Mazda open en glinstert er een keur aan dope, echt waar.
Die amateurs op Belgiës wegen, het is een zelfaanschouwd feit, nemen ook dat spul. Dus ja.
Ik denk dat wielrennen te belangrijk is geworden om over te laten aan wielrenners.