Geen bal op tv | The Dateables

COLUMN - Ze stonden tegenover elkaar, maar ook weer niet. Tegelijkertijd ieder in een eigen universum en de enige twee mensen op aarde. Ze kijken alle kanten op, zolang hun blikken elkaar maar niet kruisen. Twee lichamen die ergens anders willen zijn.

Niets zo pijnlijk als een ontmoeting tussen twee verlegen mensen, schreef Remco Campert. Hij zou weleens gelijk kunnen hebben.

Hier staan ze dan. Op een pier in Scheveningen. Allebei op zoek naar woorden. Allebei hopend dat de ander die woorden zal vinden. Allebei wetend dat dit van z’n leven niet zal gebeuren. Je denkt dat het binnen in hun hoofd aan het razen is. Maar het tegendeel is waar. Elke mogelijke gedachte wordt nog voordat zij geformuleerd is opgeslokt door het zwarte gat van de paniek. Totdat zij na een kleine eeuwigheid zegt: zullen we naar binnen gaan. Hij loopt snel langs haar heen. Naar binnen. 

Zij was van tevoren bang dat het gesprek stil zou vallen. Het is erger dan ze vreesde. Want voor een gesprek dat stil valt heb je een gesprek nodig.

Ze lopen langs de aquariums van Sealife. Hij houdt de vaart erin. Dan is hij haar ineens kwijt. Lichte paniek. Z’n date is weg. Het lichaam sloeg op de vlucht. Wilde weg van haar, maar vooral van de situatie. Als ze elkaar even later toch weer tegen het lijf lopen, is de paniek nog groter. Hadden ze elkaar maar nooit teruggevonden.

Ze staan voor een bak met water. ‘Vissen’, zegt hij. Het is het eerste wat hij zegt. ‘Ja’, zegt zij, ‘vissen.’ Hij zegt het woord ‘vissen’ nog een keer. Houdt zijn blik op het water. Probeert iets meer te zeggen. Dat er ook grote vissen zouden moeten zijn. Maar heel goed lukt dat niet.

Ze staan naast de tropische vissen. Een blauw-geel exemplaar staart hen aan. Die heeft niet vaak zoiets gezien. ‘Wat doe jij voor werk’, vraagt zij. ‘Tuin’, zegt hij. Het is weer stil. ‘Laten we naar de haaien gaan’, zegt zij. Hij is al weg. Naar de haaien. Een donkergrijze vis die op Hirsch-Ballin lijkt kijkt hen na en zucht diep.

Ze lopen door een tunnel van glas. Overal om hen heen zwemmen onderwaterwezens. Een rog zweeft boven hen. We zien zijn witte buik en witte gezicht. Hij lacht de twee verlegen mensen uit. Bij de haaien vraagt zij of hij een foto van haar wil maken met het aquarium op de achtergrond. Dat wil hij. Op het moment dat hij afdrukt is er geen vis achter haar te bekennen. Ze staat voor een blauwe waas van verlicht aquariumwater. Ze lacht haar lange tanden bloot.

Buiten worden ze opgewacht door de cameraploeg van The Dateables. Hun coach vraagt hoe het ging. ‘Bij de vissen wel goed’, zegt hij. En samen? Ging het goed met elkaar? ‘Bij de vissen ging het goed’, zegt hij nog een keer. De coach blijft het proberen. Heeft hij nog wat aan haar gevraagd? Hebben ze elkaar beter leren kennen? Nee, hij had niks gevraagd. ‘Bij de vissen ging het goed’, zegt hij. Hij had een leuke tijd gehad. Bij de vissen.

Later die avond vraagt de interviewer van het Human-programma ‘Medialogica’ aan een preparateur wat hem zo aantrekt aan de dood. ‘De verrotting’, zegt hij. Meer weet hij er niet over te zeggen.