Geen bal op tv | Stef Bos, Bruce Springsteen en Joost Karhof

Mijn schoonmoeder belde op. ‘Heb je het al gehoord’, zei ze, ‘Joost Karhof is dood.’ Ik was even in de war. Zowel van de dood van Joost Karhof als van het idee dat mijn schoonmoeder dit nieuws belangrijk genoeg vond om mij voor op te bellen. ‘O jee’, zei ik, ‘wat erg.’ ‘Ja, verschrikkelijk inderdaad’, zei mijn schoonmoeder, ‘maar ik zei het je: elke kerst gaat er een beroemd iemand dood.’ Dat had ze inderdaad gezegd de dag ervoor.

Ik zat naar de Top 2000 à Go-Go aan het kijken. Mijn vrouw was boven bij mijn dochter die overstuur was omdat ze thuis wilde slapen. Stef Bos vertelde over een boer die twee koeien wilde slachten. De koeien waren van de vader van de boer geweest. Onlangs was de vader van de boer overleden. De boer kon het niet over zijn hart verkrijgen de koeien te slachten. Misschien kon Stef Bos voor hem en die koeien Papa zingen. Op een ochtend stond Stef Bos met de boer en diens koeien in de wei. Stef Bos zong a-capella dat hij steeds meer op zijn vader leek. De zon scheen, de boer weende, de koeien kauwden. Toen Stef Bos klaar was zei de boer dat het goed was zo. Een week later waren de koeien geslacht. 

Stef Bos had Papa geschreven toen zijn vader op sterven lag. Of toen hij dacht dat zijn vader op sterven lag, dat ben ik vergeten. Hij had het zijn vader nog kunnen laten horen. Die zei: we zijn het niet altijd met elkaar eens, maar je hebt het beschreven zoals het was. Een groter compliment had zijn vader niet kunnen geven.

Later die avond vertelt Bruce Springsteen In his own words over zijn vader, die manisch-depressief was. Aan de vooravond van de geboorte van zijn kleinzoon, reed de vader van Bruce Springsteen in een rit van achttien uur naar zijn zoon in Californië om hem te vertellen dat Bruce goed voor zijn familie had gezorgd. ‘Beter dan ik het heb gedaan’, zei hij. Een groter compliment had zijn vader niet kunnen geven.

Ik kijk er samen met mijn vader naar en vraag mezelf af of ik nu iets over onze relatie moet zeggen. Ik heb nooit voor mijn ouders hoeven zorgen. Mijn vader wel voor mij. Ik zou het anders hebben gedaan, maar je kan het nu eenmaal nooit goed doen. Eerder zei Stef Bos dat je jezelf pas kan kennen wanneer je je ouders kent. Mijn moeder schilt een appel voor me en pelt een mandarijntje. Mijn vader vindt dat ik naar de dokter moet voor het kuchje dat ik heb. Ik vind het onzin, het kuchje is op z’n retour.

Stef Bos raadde aan om tegen je ouders te zeggen dat je van ze houdt. Het kan ineens voorbij zijn. Elke dag pompt je hart 7000 liter bloed rond, las mijn andere schoonzusje voor van een kwartetkaartje. Joost Karhof werd onwel en overleed in de ambulance. De dag ervoor, toen mijn schoonmoeder zei dat er elke kerst een beroemd iemand dood gaat, keek ik met mijn dochter op schoot naar een kinderprogramma. Ik had koppijn en was verkouden. Op een gegeven moment zaaide mijn koppijn zich uit naar mijn rechterschouder. Ik stond rustig op in een poging de pijn te bezweren. Mijn vrouw zat met haar broer een computerprogramma uit te pluizen, mijn schoonmoeder kookte, mijn kinderen keken verder naar het tv-programma, mijn schoonzusje las een boek, ik werd bijna misselijk van de pijn, rekte me uit en zei niks. Langzaam trok de pijn weg.

De aftiteling rolt over het scherm. Er klinkt applaus. ‘Wat een muzikaliteit, zegt mijn vader over The E-Street Band. Ik beaam dat, sta op en ga naar bed. ‘Maybe we were born to run’, zong Bruce Springsteen een paar minuten daarvoor.