Geen bal op tv | De Ontmaskering van de Vastgoedfraude

COLUMN - De Ontmaskering van de Vastgoedfraude is een bijzonder onderhoudende miniserie, maar heeft z’n gebreken. Zo is niet alles even geloofwaardig. Of was de werkelijkheid wellicht ook niet altijd even geloofwaardig?

‘Theo Frijn volgde therapiesessies in het alternatieve circuit en genas op wonderbaarlijke wijze.’ Waarom nou toch, dacht ik toen ik dat las op de aftiteling van de laatste aflevering van De Ontmaskering van de Vastgoedfraude. Waarom zo’n alleraardigste, overduidelijk met liefde gemaakte serie aan het eind ontsieren met zo’n flauwigheidje? Dat heeft zo’n serie toch niet nodig? Theo Frijn had darmkanker. Uitgezaaid naar de lever. Dat is einde oefening. Dat was overduidelijk. Waarom dan zo’n aftitelingsgeintje?

Welnu, omdat het waar bleek te zijn. In het echt heet Theo Frijn geen Theo Frijn, maar Nico Vijsma. En net als Nico Vijsma (op vrij onnavolgbare wijze gespeeld door Jeroen Willemse), is Theo Frijn overduidelijk een arrogante lul van een vent. De Bukowski van het vastgoed. Een doorgeflipte mental coach. Altijd een lange zwarte jas, altijd een zonnebril, altijd de behoefte om theatrale entrees te maken. ‘Flamboyant,’ noemen ze dat in de media. ‘Charmant’ in de vastgoedwereld. Hoogst irritant noemt de rest van de wereld zo iemand.

Maar die Nico Vijsma dus, de echte, bleek ook een fikse kanker onder de leden te hebben op het moment dat hij terecht had moeten staan. Leverkanker om precies te zijn. Hij genas op miraculeuze wijze. Door middel van alternatieve geneeskunde. De wonderen zijn kortom de wereld nog niet uit, ik had te vroeg geoordeeld. De aftiteling had gewoon de werkelijkheid gevolgd. Of dat verstandig is (‘waar gebeurd, is geen excuus,’ zei Gerard Reve al), is een andere vraag.

De Ontmaskering van de Vastgoedfraude, zo had u wellicht reeds begrepen, is een vierdelige miniserie, uitgezonden door de VPRO. Gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen. Naar ik vermoed om gezeik te voorkomen, hebben de seriemakers alle namen gefingeerd. Om extra duidelijk te maken dat het een gefictionaliseerde weergave van de werkelijkheid is. Wat mij betreft hadden ze Theo net zo goed kunnen laten doodgaan, had ik een stuk geloofwaardiger gevonden.

De ontmaskering van de Vastgoedfraude is een zeer onderhoudende miniserie. Hij heeft z’n eigenaardigheden (zo stoorde het me bijvoorbeeld dat de hoofdrolspeler reeds in 1992 de zegswijze ‘parfum is niet echt mijn ding’ zei, wat toen volgens mij nog door niemand werd gezegd), maar het valt te overzien.

De eerste aflevering was zelfs ijzersterk. De tweede aflevering was de slechtste. En die leek het een beetje te verpesten voor de rest. In die tweede aflevering werd voor het eerst de advocaat van hoofdverdachte Ger van Woerkum geïntroduceerd. Zelden een acteur in een belangrijke bijrol zo belabberd zou spelen. Deze advocaat had de overtuigingskracht van een zieke wezel. Op het lachwekkende af. Maar als ik vervolgens op yahoo.com even google op hoofdverdachte Jan van Vlijmen, kom ik erachter dat zijn advocaat Willem Koops heet, van advocatenbureau Spigt Litigators. Op zijn profiel lezen we dat Willem de zaken ‘het liefst in de kiem smoort.’ Op zijn twitterpagina is hij vooral bezig om in de gaten te houden wie er naar De Ontmaskering van de Vastgoedfraude kijkt. Om de publieke opinie in de kiem te smoren, vermoed ik. Totale clown, kortom.