COLUMN - Bellicher: Cel is (tot nu toe) een retestrakke misdaadserie. En dat is meer dan genoeg. Dus waarom denkt men dat wij als kijker zitten te wachten om zelf lekker interactief gaan mee te lopen doen?
‘De AIVD is bij me binnengevallen. Ik heb nog net al m’n belangrijke spullen mee kunnen nemen. Zoek contact met Lennard. Hij kan je helpen met het kraken van de code.’ Of woorden van dergelijke strekking krijg je na afloop van elke aflevering van Bellicher: Cel te horen. En waarom? In de hoop dat je meteen naar het www afreist om daar de experience voort te zetten.
Omdat ik wel eens wilde zien hoe zo’n game nu werkte, ben ik er na de eerste aflevering naartoe gesurft op het www en heb vervolgens, puur uit nieuwsgierigheid, geprobeerd om mezelf aan te melden als speler. Na een minuut of vijf instructies bekijken en beluisteren had ik er geen zin meer an. Ik ben gekke Henkie niet.
En dat terwijl het zo’n goede serie is. Een kleine 344 keer beter dan z’n voorganger: De macht van meneer Miller. Die serie begon erg goed, maar ontspoorde al snel toen de hoofdpersoon, Michael Bellicher, op een ochtend aan de keukentafel van zijn ouders een lekker wijf in de gedaante van Anna Drijver zag zitten die zich voorstelde als zijn broer. I kid you not. Ik bedoel: als je de hoofdpersoon een transseksueel als broer/zus geeft, geef het dan een beetje een geloofwaardig uiterlijk. Zet voor mijn part Johnny de Mol een pruik op. Doet die jongen ook eens wat nuttigs.
Anyways, daar klonk dus het oorverdovende geluid van een wc die werd doorgetrokken. Vaarwel geloofwaardigheid. En die geloofwaardigheid hebben ze niet meer terug weten te vinden in het eerste seizoen van Bellicher. Sterker nog, het werd erger en erger. Toen Bellicher helemaal aan het eind het Europese Parlement in Straatsburg ging gijzelen, zat deze jongen gierend van het lachen op de bank. Maar het was meer lachen om niet te hoeven huilen, want hier had ik dus vier zondagavonden lang een uur aan verspild.
Gelukkig heb ik het nog een keer geprobeerd. Want hoeveel beter is Bellicher: Cel? 344 keer beter. Dat zei ik al. Eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat het een grove schatting is. Maar er wordt beter gespeeld, de karakters zijn geloofwaardiger, de plot is nog steeds niet ontspoord (ik houd mijn hart vast voor de laatste aflevering, ontknopingen behoren niet zelden tot de dieptepunten van een serie), niets is wat het lijkt en het is werkelijk bloedstollend spannend.
Er gebeuren overigens nog steeds rare dingen. Zo is er een achtervolgingsscène, waarin onze twee helden in een auto worden achterna gezeten door een bende Westland-outlaws. Op een kruispunt in the middle of nowhere aangekomen, zegt zijn partner in crime: ‘We splitsen.’ Maar in plaats van te zeggen ‘Ben je helemaal besodemieterd, rij door, zak hooi,’ zegt Michael Bellicher: ‘Oké,’ waarna hij de deur open gooit en een kas in rent, niet lang daarna achterna gezeten door de grootste galbak van het achtervolgingsstel. Het levert een prima scène op, maar de manier waarop dat werd geforceerd, sloeg nergens op.
En zo zijn er nog wel wat dingen. Maar het mag de pret niet drukken.
Reacties (9)
Dank je.
Ik had de serie deze keer al overgeslagen. Misschien ga ik nu toch maar even kijken.
Klopt. Maar 344 keer, nee, wel 25 of zo.
Ben het boek, dat ook goed is, overigens vergeten, dat lijkt in mijn herinnering heel anders.
Ik snapte ook niet waarom hij dat deed, zoals ik ook niet snap waarom hij die advocate, die hem geloof ik wel drie keer verlinkt, steeds weer in vertrouwen nam, of hij moet echt toch een beetje dom en of verliefd zijn.
Deze serie heeft eerst als film in de bioscoop gedraaid, duurde slechts 88 min.
De TV-serie duurt ruim twee keer zo lang (>200 min.) en bevat hele verhaallijnen, die niet in de film zitten.
Ik vind het erg knap hoe ze dat gedaan hebben.
Ik heb hier echt helemaal niets op te reageren.
Dat wilde ik even melden.
Zet voor mijn part Johnny de Mol een pruik op. Doet die jongen ook eens wat nuttigs. heerlijk, en dan vooral natuurlijk het tweede gedeelte van het citaat.
Hmja. Bellicher. De adviseur van politici en zakenlui die geen auto meer had omdat hij ‘vlak bij de zaak’ woonde en wel op zijn fiets kon. De basis van het hele plot, zeg maar.
Haha. Ja, de scriptschrijvers hebben er inderdaad wel een handje van om met een klein zinnetje bepaalde noodzakelijke voorwaardes te scheppen. Of om er wat gaten in het script mee te vullen. Zo kwam de heer Bellicher er in de laatste aflevering achter dat hij al zijn problemen zou kunnen oplossen als hij een bepaalde usb-stick aan een zeker persoon zou overhandigen. In plaats daarvan besloot hij het zelf te gaan oplossen. Immers: waarom makkelijk doen als het moeilijk kan (zie ook het opsplitsen als je met z’n tweeën in een auto zit). Op de vraag van zijn compagnon of hij de usb-stick niet beter aan die bepaalde persoon zou kunnen geven, zei Bellicher: “Daarvoor is het nu te laat.” Waarom het daarvoor te laat was, was echter volkomen onduidelijk. Het heeft wel iets aandoenlijks dat de scriptschrijvers op die manier hun eigen gaten aanstippen. Meestal worden ze gewoon vakkundig verzwegen, en zit je als kijker ineens te denken: “Ja, maar wacht eens even: als ie dat stickie aan die en die geeft is ie van alle ellende verlost!”
@7: Ja maar dat komt omdat hij de good guy is en die mensen aan wie hij die usb-stick moet geven niet. Dus hij lijdt opdat anderen niet lijden. Hij is een goed mens.
True that. Michael Bellicher had ook gewoon Jezus Christus kunnen heten. Vandaar trouwens dat hij ook een beetje dom is en die vrouwelijke advocaat maar blijft vertrouwen. Dat is eigen aan alle superhelden. Die moeten in de goedheid van de mens blijven geloven, en ze moeten een beetje dom zijn. Opdat ze zich keer op keer aan dezelfde steen kunnen stoten en zich in de ellende storten.