Amerika maakt zich op voor de presidentsverkiezingen in 2012. ElectionDeskUSA bericht, in de aanloop naar 6 november 2012, over de campagne en maakt daarvan wekelijks een overzicht. Deze week: Gaffes, blunders en andere ongelukken.
Als de politiek theater is, dan was deze week Amerika’s strijd om de Republikeinse nominatie pure variété. Het zou u niet zijn ontgaan dat nominatie-kandidaat Rick Perry desgevraagd op slechts twee van de drie ministeries kon komen die hij wilde afschaffen. Extra pijnlijk: het ministerie dat hij vergat is ‘Energie’ en dat vormt de kern van Perry’s banenplan.
Dat banenplan is dan weer de kern van de de Republikeinse kritiek op Obama. Want Obama beloofde veel, maar bakt er helemaal niets van. Aldus de Good Ol’ Party – de GOP dus. Vreemd, om zo over de essentie van een campagne te blunderen. En Perry was eerder die week al in opspraak geraakt. Tijdens een speech in New Hampshire was hij volgens zijn vrouw Anita gewoon enthousiast. Volgens de rest van de wereld stond hij dronken of onder invloed van medicijnen te oreren. Iedereen houdt rekening met een exit Perry.
Nu zijn gaffes niet altijd killing, bewijst de geschiedenis. En er zijn hele mooie. Monumentaal is de belediging van Lloyd Bentsen aan het adres van Dan Quayle. Quayle, de latere vice-president onder vader Bush, vergeleek zichzelf tijdens het debat met Jack Kennedy toen hij een gooi jaar het presidentschap deed. Bentsen sloeg genadeloos toe: “Senator, I served with Jack Kennedy, I knew Jack Kennedy, Jack Kennedy was a friend of mine. Senator, you’re no Jack Kennedy.” Oeps.
Wel killing is gedrag – zoals dat van Herman Cain. Deze week kondigde de vierde vrouw die zich onheus bejegend voelde, zich aan. Dat terwijl Cain nog druk bezig was het bestaan van de derde vrouw te ontkennen. Wat dan weer een leugen (b)leek. Dat alles in de aanloop naar het ‘presidentiële’ debat van CBS/NationalJournal afgelopen zaterdag. Centraal stond het buitenlandbeleid van de kandidaten.
Winnaars: Mitt Romney en Newt Gingrich. Na de implosie van Cain (seksuele intimidatie) en Perry ( vermeende openbare dronkenschap en een brain freeze) is de voormalige Speaker of the House helemaal terug in het veld. Gingrich hield zich tijdens het debat goed staande. Zowel hij als Romney zijn bereid – zo nodig – militair op te treden tegen Iran.
Opvallend is het sterke optreden van Cain en Perry. Cain heeft niet alleen last van de aanklachten, hij heeft ook een beroerde track record ten aanzien van buitenland beleid. Commentatoren vonden het een prestatie dat hij de volle negentig minuten zonder stuntelen door kwam.
Perry schokte de Republikeinen door ook Israël op nul dollar steun te zetten als hij als president zou aantreden. Net als alle andere landen, voegde hij eraan toe. Al was Israël natuurlijk wel een bijzondere bondgenoot, voegde hij en zijn staf na het debat er via twitter snel aan toe. Michele Bachmann stak tijdens het debat haar bewondering voor China niet onder stoelen of banken. Amerika zou minder socialistisch moeten zijn … net als de Chinezen.
Huh?
Echt, kijkt uzelf maar.
Reacties (12)
De mooiste gaffe vind ik nog steeds die van Gerald Ford die in een debat met Carter beweerde dat hij niet zou toestaan dat Oost-Europa onder communistische invloed zou komen.
Deze mag er ook zijn. James Stockdale, running-mate van Ross Perot, introduceert zich zelf en wordt meteen weggelachen.
GOP = Grand Old Party
Politici denken tegenwoordig steeds meer dat ze standup comedians moeten zijn. In Nederland zie je dat ook al bij Rutte (en in navolging van hem zie je dat meer VVD’ers doen).
http://www.someecards.com/somewhat-topical-cards/rick-perry-republican-presidential-debate-funny-ecard
Overigens zijn de media ondertussen ook wel echt spijkers op laag water aan het zoeken.
Ik bedoel het is niet zoals vroeger mijn maatschappijleraar, die in een poging de risico’s van de uiteenvallende Sovjet-Unie uit te leggen het had over die van Oezbekistan, die misschien wel een atoombom zouden gaan gooien op die van Tasjkent, alsmede de rest van mijn klas, die niet begreep waarom ik in lachen uitbarstte.
Verse blunder van Herman Cain: wanneer deze gevraagd wordt hoe hij vindt dat Obamade burgeroorlog in Libië aangepakt heeft, moet hij eerst heel diep graven in zijn geheugen om überhaupt te weten waar het over gaat, en vraagt dan om bevestiging van de verslaggever dat Obama de kant koos van de oppositie, en voor verwijdering van Gaddafi.
Vervolgens heeft ‘ie wel de behoefte om Obama te bekritiseren, maar heeft hij geen enkel concreet antwoord op de vraag wat hij dan anders zou hebben gedaan.
Dat bedoelde ik met #6, spijkers op laag water zoeken.
Zag het achteraf. Maar meende je dat nu serieus of is dat ironisch bedoeld?
Want ik vind het nogal een afgang als een Amerikaanse presidentskandidaat geen benul heeft van de oorlogen waarbij zijn land betrokken is, om de zaak heen kletst, en in één zin zowel beweert dat hij Obama niet wil bekritiseren, als dat Obama een oorlog is ingerold zonder goed te weten wie de opstandelingen waren en of ze de capaciteit hadden om de oorlog te winnen en om het land naderhand weer op te bouwen; om dan vervolgens te beweren dat hij niet kan uitleggen hoe hij het zelf anders zou hebben gedaan, omdat hij niet alle informatie heeft, zoals het Witte Huis.
Als iemand een sollicitatiegesprek zou voeren voor een bepaalde functie, en hij zit zo te schutteren, zou je ‘m ook naar huis sturen met de boodschap dat hij bedankt wordt voor de poging, maar dat de baan naar een ander gaat.
Cain is dan ook nog geen presidentskandidaat (alleen kandidaat voor de republikeinse nominatie), de betreffende oorlog is al voorbij, de rol van de VS erin was (zeker politiek gezien) beperkt, bovendien heeft hij het onderwerp niet gekozen en is in de VS het ook geen belangrijk onderwerp (voor wat betreft buitenlandse zaken is de relatie met Israël even belangrijk als alle andere onderwerpen samen).
Bovendien weet hij eigenlijk nog verbazingwekkend veel over Libië en is zijn antwoord helemaal zo slecht niet (ik heb nog geen andere politicus in de VS een beter antwoord op een vraag over Libië horen geven). Dit een blunder noemen omdat hij een halve minuut nodig heeft om zijn antwoord te formuleren vind ik toch echt wel ver gaan. Vergeet niet dat om de zaak heen kletsen een ander woord voor politiek is. Dat Cain dat vak eindelijk beheerst is serieuze vooruitgang ten opzichte van wat er een paar maanden geleden nog uit kwam (over abortus wist hij bijvoorbeeld op FOX in een paar zinnen tijd wel vier keer van standpunt te veranderen).
Natuurlijk Bismarck;
Gaddafi was ook zo’n onbelangrijke jongen voor de VS! De VS heeft de man twintig jaar lang afgeschilderd als de belangrijkste sponsor van terrorisme; ‘mad dog’ Gaddafi. Vervolgens heeft ook Amerika hem omarmd toen hij beterschap beloofde, en toen zijn volk in opstand kwam heeft Obama hem laten vallen als een hete aardappel en via de NAVO de man uit het zadel gewipt – en is daarmee de facto een oorlog begonnen zonder het Amerikaanse Congres daarvoor toestemming te vragen.
Maar natuurlijk is dat allemaal te onbenullig dat een Amerikaanse politicus in de race voor de Republikeinse nominatie voor het hoogste ambt dat zou moeten weten! Kom op nou, als Cain de kranten en tijdschriften had gevolgd, zou hij op de hoogte zijn geweest, zich een inhoudelijke mening hebben gevormd, en iets zinnigs kunnen hebben zeggen.
Bijvoorbeeld: ‘Ik snap dat je die bevolking niet kon laten afslachten; dan waren we volledig voor schut gegaan want we stonden al aan de foute kant tijdens de Arabisch lente; maar je kunt je wel afvragen wat er voor in de plaats komt. Dat is me helemaal nog niet zo duidelijk, en bij mijn weten heeft president Obama daar ook nog geen duidelijkheid over gegeven: hoe weten we zo zeker dat het geen islamistische griezels zijn, en dat ze überhaupt de capaciteiten hebben om het land weer op te bouwen?’
Dat is een inhoudelijk antwoord. Nu is duidelijk dat hij maar een vaag begrip heeft waar het allemaal over gaat. Zoals een reaguurder op de website van het NRC zegt: het is alsof je een boekbespreking beluistert van een middelbare scholier die het boek niet heeft gelezen, en zelfs niet de moeite heeft genomen om de achterflap te lezen. Nou ja, die achterflap heeft Cain blijkbaar wel gelezen, maar zo lang geleden, en tussen zoveel andere achterflappen, dat hij heel diep moet graven om er achter te komen over welk boek het ook alweer gaat.
Een afgang. Pizza-manager Herman Cain is duidelijk geen groot licht.
Hij maakt de indruk dat hij niet klaar is voor de job. Er gaat zoveel door mijn hoofd zegt hij ergens in het filmpje. Een serieuze presidentskandidaat moet stressbestendig zijn. Die indruk wekt hij niet. Een kandidaat voor de functie van president van de VS krijgt meestal niet het voordeel van de twijfel.