From VU to Lulu

Op 14 juni j.l. gaf Lou Reed een concert in de Heineken Music Hall. Een geslaagd concert zoals altijd, maar voor ik daarover begin moet ik eerst iets kwijt over de locatie en het voorprogramma.

De Heineken Music Hall heet zo omdat het vooral om de bierconsumptie gaat en pas op de tweede plaats om de muziek, de naam Heineken staat immers voorop en heet woord Music komt pas daarna. Bier, nou ja, Heineken. Dat werd mij pijnlijk duidelijk, omdat ik plaats 3 in rij 20 had, pal naast de bar, en de bierverkoop tijdens het hele concert doorging. Constant liepen er mensen heen en weer om bier te halen. Dat gebeurt natuurlijk wel vaker bij concerten, maar de stoelen in de Heineken Music Hall zijn net zoals in een bioscoop of theater en dat betekent dat je altijd even moet opstaan als er iemand in jouw rij langs wil om bier te kopen, dat vond ik heel vervelend.

Nou goed, ik weet uit ervaring, het is een concert en dan kan je niet altijd op de eerste rang zitten. Daarom zal ik ook niet verder gaan zeuren over het grote kale hoofd pal voor me dat me het zicht nam, nou ja,  gedeeltelijk dan. Het punt is echter dat ik Lou Reed inmiddels ook al op diverse andere locaties heb gezien, Carré en het Concertgebouw bijvoorbeeld, en daar was de ambiance een stuk beter, daar was het prachtig. Ik heb zelfs het gevoel dat het publiek daar anders was, meer echte fans en niet zoveel, nou, zeg maar concertvee. Op deze avond zaten voor me een paar op een vreemde manier olijke Brabanders en naast me kon ik luisteren naar; “Ja, ik ben hier weleens vaker geweest, een keer naar Bløf en een keer naar Adèle”. Kortom, ik dacht: “Wat doe ik hier eigenlijk?”

Toen begon het voorprogramma en dat kon mijn twijfels ook niet echt wegnemen. Een jonge vrouw zong singer-songwriter-achtige liedjes en die vond ik echt heel slecht. Zo slecht dat ik er kwaad van werd. Nou ja, later bleek dat zij ook de achtergrondzangeres van Lou Reed was en dat deed zij dan weer heel goed.

Na afloop van het voorprogramma was er nog even extra bierverkoop en het concert zelf begon uiteindelijk ruim een uur te laat. Lou Reed zag er best oud en fragiel uit, dus, misschien was de reden voor de vertraging misschien ook dat hij zich niet zo lekker voelde, ik weet het niet…

Het concert zelf was dan weer heel goed. Anders dan anders en dat is juist een van de sterke kanten van Lou Reed. Ook al speelt hij steeds weer dezelfde stukken, hij doet het altijd weer op een iets andere manier. Het is als Andy Warhol’s zeefdrukken van Marilyn Monroe, steeds weer hetzelfde motief, maar toch ook steeds weer net een beetje anders. Deze keer had hij een nieuwe band. Alleen de drummer Tony “Thunder” Smith kende ik al, de rest was nieuw voor mij. De meesten heel jonge mensen.

Solo’s waren er eerst wat weinig naar mijn smaak, maar dat kwam ook omdat hij natuurlijk ook veel stukken van zijn nieuwe cd Lulu speelde en daar is de muziek toch meer bedoeld als een soort muur van geluid, waar alleen de stem van Lou Reed bovenuit komt en wat dan weer heel goed bij elkaar past. Later kwamen er wel wat meer solo’s bij.

Het hele concert had de naam From VU (Velvet Underground) to Lulu, zeg maar van het begin van de carrière van Lou Reed in de late jaren 60 tot heden en dat zijn inmiddels toch al gauw 45 jaar of zo en het is dan ook vanzelfsprekend dat hij een selectie moest maken. De selectie bevatte uiteraard een aantal van zijn bekende nummers. Zeer geslaagd vond ik de versie van Walk on the Wild Side, het was weer eens balsem voor de ziel, echt waar. Heerlijk! Als ik ooit in een diepe depressie zou belanden, zou alleen dit stuk mij nog kunnen redden. Verder was ik heel blij dat hij ook Street Hassle speelde, want dat is mijn persoonlijke All Time Favorite. Er hoefden tijdens dat stuk ook maar twee keer mensen voor me langs om even bier te halen. Twee keer heen en twee keer terug. Toen dacht ik: “Wat doen zij hier eigenlijk?”

Daarnaast waren er ook weer zeer verrassende keuzes, zoals Senselessly Cruel van Rock’n Roll Heart en Think it Over van Growing up in Public. Die stukken kent tegenwoordig haast niemand meer. Dergelijke originele keuzes maakt Lou Reed wel vaker overigens en dat vind ik heel goed. Van een eerder concert herinner ik me nog dat hij Our House van The Blue Mask speelde.

Al in al vond ik het een zeer geslaagd concert en aangezien ik al vele jaren fan ben, was dat ook niet anders te verwachten. Jammer was alleen de locatie. De Heineken Music Hall vind ik maar niets.