Geen bal op tv | Eric Corton

COLUMN - Eric Corton. Ooit had ik een hekel aan hem. Ik schreef zelfs een stukje dat ‘Waarom ik zo’n hekel heb aan Eric Corton’ heette. Het is een stukje dat nog steeds veel gelezen wordt. Waarschijnlijk hebben meer mensen een hekel aan Eric Corton. In dat stukje vergeleek ik Eric Corton met Timothy Treadwell, beter bekend als Grizzly Man, hoofdpersoon uit de gelijknamige documentaire van Werner Herzog.

Treadwell leefde tussen de beren. Hij identificeerde zich zo met ze dat hij dacht dat de beren hem als een van hen beschouwde. Dat deden ze niet. Hij liet hen onverschillig. Ze tolereerden zijn aanwezigheid. Meer niet. Een hongerige beer uit een ander gebied is hem fataal geworden.

Op dezelfde manier, constateerde ik, denkt Eric Corton één met de grootheden uit de internationale rockwereld te zijn. Ik meende dat te mogen concluderen nadat ik Eric Corton tijdens een backstage-bezoekje aan de optredende Foo Fighters in een reflex Dave Grohl zag groeten die inderdaad zijn hand op stak, zij het niet om hallo tegen Eric Corton te zeggen, maar om aan te geven dat hij het slotakkoord van een of ander nummer ging aanslaan. 

Diezelfde dag sprak ik de zus van een vriendin van een vriend. Deze zus was heel toevallig ook backstage aanwezig geweest bij het bewuste optreden op Lowlands. Zij vertelde hoe ontroerend ze het vond om te zien hoe Dave Grohl midden in een gesprek met de zanger van de Kaiser Chiefs het gesprek liet voor wat het was omdat hij Eric Corton zag die hij vervolgens in de armen vloog. Dat het zulke goede vrienden waren en hoe bijzonder een dergelijke vriendschap was in deze door seks en drugs en afgunst doordrenkte wereld van de rock and/or roll.

Kortom, ik zat er behoorlijk naast met mijn interpretatie. Maar ik weigerde mijn mening omtrent Eric Corton te herzien. Het was dan misschien geen Grizzly Man, maar het bleef een overenthousiaste positivo die met zijn veel te joviale ouwe-jongens-krentenbrood-interviewtjes met de groten der aarde vooral het bloed onder mijn nagels vandaan haalde.

Maar ik merk de laatste tijd dat mijn weerstand aan het breken is. Hoe dat komt, ik weet het niet. Wellicht ben ik milder aan het worden. Misschien is het omdat ik Het Licht gezien heb. Of nee, dat heb ik niet. Ik blijf in de duisternis tasten. Wellicht is het gewoon een kwestie van gewenning. Er valt eenvoudigweg niet aan Eric Corton te ontsnappen als je bijvoorbeeld, zoals ik, oppervlakkig geïnteresseerd bent in wat er op Best Kept Secret allemaal gebeurde.

En terwijl er niet aan hem te ontsnappen valt, blijft hij stug zijn eigen, veel te opgewekte weg volgen, op zo’n manier dat het bijna aanstekelijk begint te werken. De irritatie voorbij. En waar iemand als bijvoorbeeld Mart Smeets bij elk optreden meer weerzin opwekt, daar voel ik bij Eric Corton hoe de weerzin na elk optreden afneemt. Ik begin hem zowaar sympathiek te vinden. Zo zie je maar weer. Het leven zit vol verrassingen.

Los daarvan moet ik gewoon eerlijk toegeven dat ik hem erg goed vind als jurylid bij De Beste Singer-Songwriter van Nederland, ook al ben ik het lang niet altijd met hem eens. Maar hij heeft de gave om eerlijk te zijn als hij eerlijk moet zijn, maar nooit op een lullige manier. Kom daar maar eens om.