Eins, zwei, polizei

Edu Nandlal heeft op Kerstavond de vruchten mogen plukken van uw stemgedrag: de politie treedt tegenwoordig keihard op tegen half verlamde vliegrampoverlevenden die ‘s avonds een busje bij een woning parkeren om spullen in te laden.

Niemand had in het donker Nandlal herkend – het was een man met een licht getinte huidskleur en dan neemt de Utrechtse politie geen enkel risico meer. Eentje maar! Die kunnen ze makkelijk hebben. Eentje wel. Nou, dat heeft Nandlal geweten, hoe makkelijk dat is om een kerel met een dwarslaesie uit zijn auto te sleuren en over straat te trekken.

Ze hadden al snel door dat hij de dader niet was, zegt woordvoerder Jens nu. Desondanks moest hij toch even langs de dienstdoende arts die zijn werk bij de politie niet ziet als artsen- maar als beulswerk. Het soort arts dus wat nog wel eens in oudere films voorbij komt, meestal voorzien van veel te grote, matstalen instrumenten en een Duits of Russisch accent. Het soort arts dat niet in een politiebureau hoort te zitten, tenzij het in een cel is.

De woordvoerder zinspeelt er bovendien op dat Nandlal een kort lontje zou hebben gehad. Je wilt niet weten hoe kort mijn lontje zou zijn als ik alleen al zou zien dat agenten een gehandicapte zo zouden mishandelen. Dus Nandlal mag van mij op zo’n moment echt alles zeggen. Al wenst hij ze hartstikke dood. Veel meer kan de man ook niet doen tegen zo’n overmacht.

Maar daarvoor zou de politie begrip moeten tonen en dat is nu net iets wat ze niet mag. Begrip tonen voor misdadigers is verboten in het nieuwe Nederland dat we mede dankzij het nu ineens krokodillentranen huilende GeenStijl hebben gecreëerd. En ja, iemand die verdacht is, is al meteen een misdadiger. Ook dat is de frisse rechtse wind waar het alfabetboerende GS-volkje de vingers bij aflikt, getuige de vele foto’s van verdachten die met naam en toenaam door de drek worden getrokken op hun homepage.

Dat intens schijnheilige jankstukje zal voor Nandlal wel de kers op zijn kerststol zijn geworden. De steun van dat deel van het volk dat  “zielige negerts” normaal gesproken met de nek aankijkt, en dat schuimbekkend van de morele verontwaardiging toeziet hoe iemand op een autoraampje stompt, daar zal hij vast op hebben zitten wachten.