#Dezeweek | Stoppen op je Hoogtepunt

COLUMN - Of het nou op kalenders, social media of op ansichtkaarten van vage kennissen is, de wijze levenslessen vliegen je om de oren. De goedbedoelde drang om advies uit te drukken in uitgekauwde sententies is blijkbaar onweerstaanbaar groot. Als eigenwijze twintiger sla ik deze adviezen graag in de wind, maar er is er toch in ieder geval één die ik van grote waarde acht: stoppen op je hoogtepunt.

Als één van de waardevolste adviezen, is het misschien ook wel één van de moeilijkste. Vaak weet je nog niet eens of je op je hoogtepunt zit, en zelfs als je zo’n vermoeden zou hebben, zou het ontzettend onbevredigend zijn er aan toe te geven. Stoppen is immers moeilijk als ’t leuk is, die drempel wordt stukken lager als het verval intreedt. Maar dan is het eigenlijk al te laat. Dan ben je opeens die band met levende lijken, in plaats van de swingende sekssymbolen. Stoppen op je hoogtepunt is een fantastisch advies, maar het blijkt eens te meer veel te moeilijk om op te volgen.

Ik durf toch immers wel te stellen dat voor Clown Bas van Toor 2015 rijkelijk laat is om zijn rode neus aan de wilgen te hangen. De inmiddels 77-jarige kindervriend had waarschijnlijk moeten stoppen toen hij samen met broer Adriaan de kinderen eindelijk Europa had uitgelegd. Dat het toen nog smaakte naar meer is begrijpelijk, maar dat het duo uiteindelijk door kanker werd gescheiden ligt toch ver van een hoogtepunt. Dat Bassie zijn dagen nu als malle schnabbelaar slijt aan de zijde van een ongure Evert van den Bosch is nog een grotere zonde, er waren namelijk ooit dagen dat ik Bassie nog bewonderde.

Een koning als de Belgische Albert II heeft het dan toch stukken beter bekeken. Een koning van wie ik eigenlijk al vergeten was dat hij bestond, die op de gebruikelijke buitenechtelijke dochter na eigenlijk hoogtepunten noch dieptepunten kende en dus ook op elk moment van zijn leven de taken naast zich neer had kunnen leggen. Hij besluit het te doen op 21 juli en de troon over te dragen aan zijn veel minder populaire zoon Filip. Leeftijd lijkt de grootste boosdoener, getuige ook het papier waarvan de afscheidstoespraak gelezen moest worden. Al met al een prima afscheid hoor Albert, nu maar hopen dat ze geen afschuwelijk koningslied voor je zoon schrijven.

Het voorbeeld van de Belgische koning is een degelijke oplossing, maar voor sommigen is het echt voor elke eer te laat. Voor Mart Smeets, de Clown Bassie van de Nederlandse sportjournalistiek, zijn de hoogtijdagen al lang geteld. Nooit riep de man bij mij sympathie op, maar sinds het ineenstorten van de wielrennerij is het met elke vorm van genegenheid definitief gedaan. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Smeets schoffeerde als gast zijn grootste bewonderaar Matthijs van Nieuwkerk, en toont zich nu tegenover Walsh, de klokkenluider die níet gezellig bij Armstrong op de koffie ging, ook nog eens een waardeloze gastheer.

Stoppen op het hoogtepunt is voor #demart al lang niet meer aan de orde. Een excellente vakman, jazeker, maar als hij nog langer weigert te stoppen heeft straks niemand meer een goed woord voor hem over.

De komende vijf columns verblijf ik in China (eens wat anders dan een Franse ANWB-camping), daarna ben ik er gewoon weer. In die tijd schrijft Sybren Spit op donderdagmiddag een column. Stoppen doe ik nog niet, ik denk namelijk dat ik mijn hoogtepunt nog niet bereikt heb.