#Dezeweek | Ontslag

COLUMN - Over carnaval, de paus, Henk Krol, en de kracht er niet meer voor hebben.

Als hij door het kraken van zijn openende oogleden ontwaakt. Als hij kleine kloofjes in zijn lippen trekt door adem te halen. Als hij zijn keel schraapt en krachteloos aan een snotje in zijn neus pulkt. In zijn hoofd gaan geen gedachten. Maar als hij in de scherven van leeggezopen bierflessen zichzelf aankijkt gaat er één ding door zijn hoofd: ‘Ik heb er geen kracht meer voor.’

Hij veegt wat confetti uit zijn haren. Op de vloer ligt natte serpentine, in zijn bed ligt een minderjarig vrouwenlichaam met slechts nog de helft van een sletterig pakje gemaakt van bloemen. Hij heeft een gebruikt condoom om zijn plasser en een frons op zijn voorhoofd. Als hij om te bierpoepen in de badkamer arriveert, treft hij een enigszins ongebruikelijk tafereel aan. En als hij er niet te brak voor was, was hij er ongetwijfeld van geschrokken.

In zijn badkuip ligt Henk, verkleed als verongelijkte 50-plusser. Henk is dronken, maar nog wakker. Hij wisselt kotsen af met het zingen van een zelfverzonnen lied. ‘Er staat een paardenvleeslasagne op de gang.’ Henk heeft duidelijk niet door dat zijn gastheer op het toilet naast de badkuip zit te poepen. Net zoals dat Henk niet doorheeft dat ouderen niet écht benadeeld worden, zijn eigen partij een janboel is en dat computervredebreuk wel een heel rare claim is voor mensen die normaliter Internet Explorer nog niet eens kunnen opstarten.

Henk is dronken, maar aangezien hij naast zijn gastheer de enige bewegende levensvorm in huis is besluit laatstgenoemde hem te vragen wat er vannacht gebeurd is. Henk reageert nauwelijks, maar als de vraag een paar maal herhaald wordt staakt hij zijn gezang. Hij verslikt zich bijna in zijn kots, maar komt met enige moeite tot een antwoord. De strekking: ‘Weet je het niet meer? Het internet staat er vol mee.’

Hoewel de gastheer veel moeite had met het opstarten van Internet Explorer was het hem al snel duidelijk waar zijn kater oorsprong had. Polonaise op het plein, zuipen in het bedevaartsoord. Blok was er ook, verkleed als woningmarkt. Kamp was er ook, verkleed als koekje. Henk was er ook, Henk was dronken. Alle Elf de kardinalen waren er ook, de hele raad. En zij dan. De griet in het bloemenpakje.

Plotsklaps was alles duidelijk. ‘Je was niet te stuiten,’ lalde Henk. ‘Je hebt de hele nacht om haar heen gedanst, je hebt voor haar gezongen. Je vertelde me dat je niet meer wilde werken en dat je verliefd was op de bloemen en dat je met haar naar Frankrijk wilde verhuizen omdat ze het daar ten minste eens zijn met je homo-standpunten.’ Nu weet de gastheer het weer. In de optocht door de stad. In een glazen praalwagen zwaaien naar het volk. En maar roepen: ‘Bedankt voor die bloemen!’

Henk kijkt opeens ernstig: ‘Je hebt ontslag genomen man,’ en toen viel hij in slaap.