Het zal niet meevallen voor een muzikant wanneer zijn eerste album meteen zijn magnum opus blijkt te zijn. Dit overkwam Dj Shadow in 1996 toen hij het album Entroducing uitbracht. Josh Davis (Dj Shadow) was al vanaf begin jaren ’90 bezig in de hiphop-underground, maar werd pas echt opgepikt toen hij een deal sloot met het Mo Wax label van James Lavelle. De mix van onbekende samples, zware drums en bezwerende orgelpartijen, leverde zijn muziek al meteen het predikaat triphop op, iets dat hij zelf overigens nooit heeft zien zitten. Ook kan men het niet echt hiphop noemen ook al is dat de achtergrond van Dj Shadow; de combinatie van funk, soul groove en vooral die samples maakte Entroducing tot een eclectisch geheel dat men eerder de naam heavy lounge zou kunnen geven. Hoe dan ook, Entroducing liet een geheel nieuw geluid horen dat hem zeer positieve kritieken opleverde. Tja, probeer dan maar eens wat nieuws te maken…
Het eerstvolgende album verscheen desondanks al in 1998, namelijk Psyence Fiction van Unkle, een project dat hij samen met diezelfde James Lavelle was gestart. Vooral Lonely Soul is een geliefd nummer op alternatieve radiostations. Het album werd over het algemeen vrij goed ontvangen in de pers, maar degene die er behoorlijk ontevreden over
was, was Dj Shadow zelf, zo erg zelfs dat hij zich later distantieerde van dit album. In 2002 verschijnt zijn tweede solo-album The Private press met onder andere een gastbijdrage van de op dat moment populaire rapper Mos Def. En ook daarop zijn de kunsten van Dj Shadow te bewonderen, maar het album haalt het toch niet bij zijn debuut, misschien juist omdat er in de loop der jaren een beetje de nieuwigheid van afgesleten is. In september verscheen na vijf jaar afwezigheid een derde album, te weten The Outsider.
Dj Shadow lijkt met deze derde terug te willen gaan naar zijn oorsprong van hiphop-producer. Het jammere daarbij is dat hij niet de beste rappers heeft uitgenodigd voor de gastbijdragen. Zo passeren op een aantal nummers onder andere David Banner, Keak Da Sneak en Turf Talk en E-40 (die vooral in San Fansiscio Bay area populair schijnt te zijn. Het zijn allen een beetje schreeuwerige rappers die veel weg hebben van Eminem of waarvan we er al dertien in een dozijn kennen. Niet iets om over naar huis te schrijven, maar gelukkig blijft Dj Shadow ook schatplichtig aan zijn verleden. Het beste van het album lijkt ongeveer in het midden te zitten; er is een succesvolle samenwerking met Kasabian’s (wie kent ze nog?) Sergio Pizzorno en Christopher Karloff op The Tiger die het nummer een mystieke lading meegeven. Artifact was ooit bedoeld als beat voor een nummer van het langverwachte solo-album van Zack de la Rocha, maar toen het label het terugtrok besloot Dj Shadow het zelf maar te gebruiken. Op Broken Levee Blues is zelfs een soort van Frusciante gitaartje te horen en af en toe lijkt Tom Yorke ook weer even om de hoek te komen kijken.
Het zijn dit soort nummers die Dj Shadow kan, moet en mag maken. Juist het verenigen van onverwachte muziekstukken heeft hij tot een kunst verheven en iets anders zal hij dus snel weer moeten afleren.
Reacties (15)
Dit is eigenlijk een beetje een dertien in een dozijn stukje, niet heel vernieuwend oid. Ik heb ditzelfde al op tientallen andere sites gelezen. De tweede alinea was trouwens wel leuk om te lezen. Over de inhoud kan ik niet veel zeggen, ik heb The Outsider daarvoor niet goed genoeg geluisterd.
Ach ja, eerst geef je een introductie die uit feiten bestaat en daarna geef je er een eigen draai aan. Misschien is het een beetje mosterd na maaltijd, maar ook u kunt the Outsider nu beter gaan beluisteren via bijgevoegde links, 6Ds.
Entroducing is als ik me niet vergis de eerste en enige album dat volledig uit orginele samples bestaat, da’s toch briljant! Wat een monnikenwerk…
In maart was ik bij een optreden van Scritti Politti. De zanger Green had een live-CD van Shadow die echt onwaarschijnlijk te gek was. Probleem is: ik zou niet meer weten hoe die CD heet.
En ja, de 1e van Shadow is te gek.
Bij de limited edition van “The Private Press” zat een aardig live-cd’tje (Pushing Buttons), maar de kans dat je die bedoeld is wel wat klein natuurlijk. Maargoed, probeer het eens.
Ik heb mezelf er nog niet toe kunnen zetten om “the outsider” te gaan luisteren. Toch bang voor een tegenvaller, het probleem van iedere artiest die ooit een briljant album heeft gemaakt. Ik heb het idee dat je dat soort opvolgers onbewust toch nooit een eerlijke kans geeft. Volgens mij had “The Private Press” een stuk meer indruk op me gemaakt als het van een andere (onbekende) artiest was geweest.
Dit jaar voor de tweede keer op Lowlands gezien en hij was niets vergeleken met 2002 toen The private press net uitkwam. Dit jaar besteeg een zanger (wie dat was heb ik weggedrukt) het podium die echt bagger was, dat debacle van tien minuten weerhoud mij van het luisteren van het nieuwe album.
@ivanhoe: Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Het was de tegenvaller van Lowlands dit jaar.
Tja, als de man nu eenmaal solo draait (dus GEEN gastartiesten, zoals op Lowlands), staat het kippenvel nog steeds tot diep in mijn nek. Ik heb ‘m ten tijde van The Private Press nog in de Melkweg bezig gezien. Heel indrukwekkend. Wat ik wel jammer vind: in een interview gaf hij aan helemaal fan te zijn van de Krump-beweging (je weet wel – dat opgefokte dansen, denk Chemical Brothers’ “Galvanize” videoclip), en dat hij dit ging verwerken in zijn nieuwe album, The Outsider dus. Misschien is zijn definitie van krump anders dan de mijne, maar ik kom het er niet in tegen.
Tussendoorplaatje dus. In afwachting van het volgende magnum opus knallen we Stem / Long Stem er maar weer eens in, en kijken we naar de DVD van Scratch waar de goede man toegang krijgt tot zijn sample-wallhalla: de kelder van Amoeba Music in San Francisco…
@Wot: ‘Pushing Buttons’ was het inderdaad niet, maar bedankt voor de hulp!
Het eerste album heet endtroducing
En over de briljantheid van Endtroducing valt idd niet te twisten. Maar was dat ene album dan zo’n enorme lucky shot, dat hij nu nog steeds in de marge rommelt?
Azijnzeikmodus: Het is Thom Yorke.
Ik vond het album enorm tegenvallen omdat hij duidelijk een andere richting heeft gekozen. Aan de ene kant hip hop met veel rap, aan de andere kant echte gezongen liedjes met inderdaad een niet bijster goeie zanger. Het wordt daardoor een album zonder samenhang.
Lowlands optreden vond ik prima wegens aanwezigheid van oud werk. Nieuw werk dat je voor het eerst hoort moet je niet meteen afkraken. Helaas bleek het bij het luisteren van het album inderdaad niet echt goed te zijn.
Een artiest kan wel een andere weg inslaan, maar de link met eerder werk moet niet teveel verloren gaan. Da’s hier helaas wel het geval.
Het blijkt maar weer dat wanneer je verwachtingen hoog gespannen zijn, je meestal wordt teleurgesteld.
P.S. “Live from Austin” van zijn hand is geweldig, vooral wegens de prachtige mix van twee eigen nummers: Building Steam/Out of the Midst of the Fire
Live album = In Tune & On Time. Dit is overigens een DVD / CD.
briljant.
The Outsider mag er wel degelijk zijn. Qua stijl anders dan The Private Press, maar zeker zo goed. Productie is nagenoeg perfect.
De andere stijl is voor veel mensen een probleem. Wen eraan; Shadow kan nu eenmaal alles aan. Wellicht is het tweede probleem de grote diversiteit / opvolging van nummers. Andere volgorde had wellicht beter geweest.
Check http://www.solesides.com voor nog wat bonus mp3’s die niet op elke versie van The Outsider staan.