De polemiek en het schelden: hufters!

Wanneer gaat polemiek over in schelden, vraagt Hufter Hunter zich af in deze gastbijdrage.

Als je kritiek levert op hufters, moet je ontzettend op je woorden passen. Want de minste of geringste belediging van je opponent leidt al tot de jijbak: “Dat verwacht je niet, van iemand die zich fatsoenlijk noemt.” Schrijf je bijvoorbeeld dat een bepaalde hufter een omhooggevallen kneus is en dat diens populariteit slechts het bewijs is dat schuim altijd boven komt drijven, dan kan de hufter in kwestie direct een link of screenshot van die uitspraak bloggen met een opmerking als “zo rolt ‘fatsoenlijk’ GroenLinks” of “VN heeft heel ‘fatsoenlijke’ columnisten in dienst” of iets van die strekking. Zelfs als je alle metaforen en andere mogelijk incriminerende sound bytes weglaat, en gewoon unverfroren schrijft: “Ik vind de kwaliteit van de artikelen van deze hufter niet passen bij dit medium”, dan krijg je nóg de wind van voren. “Hij wil mij de mond snoeren, hij is jaloers, hij maakt me zwart, rechtse meningen mogen niet van ‘fatsoenlijk’ links. Stalker! CENSUUR!” Je kunt als fatsoensridder dus eigenlijk helemaal geen kritiek uiten. Of toch wel?

Wat de hufters met hun heilige verontwaardiging proberen te maskeren is dat er wel degelijk verschil is tussen hufterig gescheld en scherp verwoorde kritiek. Schelden vindt plaats in het luchtledige. Het is niet bedoeld om een punt te maken en iemand tot een reactie te prikkelen, maar als stomp voorwerp om iemand knock-out te slaan. Tegen schelden is weinig verweer. Als Wilders zou zeggen: “De minister is onverstandig want haar plannen zijn financieel niet haalbaar” dan kan de minster daar iets tegenin brengen. Er ontstaat een debat. Maar Wilders zegt: “De minister is knettergek.” En de minister weet niet wat ze terug moet zeggen. Zo behaalt Wilders optisch voordeel, zeker tegenover een minder begaafd publiek. Domme toehoorders zullen denken dat de hufter een punt heeft gescoord met het scheldwoord. In het geval van Wilders is dat extra jammer, want ook domme mensen mogen wel gewoon stemmen.

Hekel aan arugmenten

Hufters mijden de discussie, omdat ze een broertje dood hebben aan argumenten. Ze roepen maar wat, gewoon omdat het kan, en haten het om verantwoording af te leggen over hun beweringen. Dat zien ze als zwakte. Als hufters toevallig ook journalisten zijn, met een groot podium, is dat extra kwalijk. Neem nou Bas Paternotte en Bert Brussen. Deze twee goed bevriende onderknuppels uit het GeenStijl-kamp proberen critici liefst monddood te maken met verzonnen ad homini. Dat wil zeggen dat ze niet ingaan op beweringen van de betrokkene, maar gewoon zeggen dat deze een gewelddadige totaalidioot is. Of een veroordeelde crimineel. Of een ontslagen alcoholist. Of een enge stalker. Met deze lasterlijke beledigingen proberen ze hun gebrek aan échte argumenten te maskeren. Het is dom schelden, en er is niets tegen in te brengen. Je kunt als volwassen vent toch moeilijk terugpiepen: “Joh, doe zelf normaal!”

Gericht schelden

Maar goed. Hoe kun je als fatsoenridder nou netjes blijven en tóch je opponent scherp veroordelen? Door te zorgen dat je krachttermen ergens op gebaseerd zijn. Het woord ‘hufter’ is een scheldwoord en mij wordt door leden van de hufterkliek vaak verweten dat ik onfatsoenlijk zou zijn omdat ik de hufters hufters noem. Dit is flauwekul, die slechts aantoont dat zij te dom zijn om simpel gescheld te onderscheiden van een kernachtige verwoorde diskwalificatie. Op dit blog veroordeel ik hufters voor hun hufterigheid. Hun nietsontziende, laaghartige aanvallen op iedereen die het waagt het met ze oneens te zijn. Als schurfterige, kwijlende hyena’s kiezen ze bij voorkeur de meest weerloze exemplaren uit de kudde om hun lage lusten op bot te vieren. Zwangere wijfjes, verzwakte kalveren. En als een beoogd slachtoffer zich eens onverwacht omdraait en zijn tanden laat zien, vluchten ze met hun staart tussen de poten terug naar hun roedel. Om vanaf een veilige afstand met een triomfantelijk gehuil hun nederlaag te verhullen. De hufters.

foto stuart barr