2008 is amper een week oud of een nieuwsbericht leidt alweer tot een spoeddebat. De gehackte OV-chipkaart is aanleiding om volgende week de minister op het matje te roepen.
In mijn leven heb ik best vaak meegemaakt dat er in bedrijf op zeer korte termijn ineens een belangrijk overleg werd ingelast. Maar in vrijwel al die situaties was er dan ook iets aan de hand waarbij een snelle beslissing gevraagd werd zodat bepaalde doelen niet in gevaar kwamen. Indien er geen accuut probleem was, werd meestal eerst wat nader onderzoek verricht voordat iedereen uit de normale werkzaamheden gerukt werd met alle gevolgen van dien.
De Tweede Kamer lijkt niet gevuld te zijn met mensen die deze ervaring delen. Media aandacht is belangrijker dan goed besturen.
Ik heb voor u de spoeddebatten van het laatste kwartaal 2007 even op een rijtje gezet (zover ik ze kon vinden).
11 oktober: Vertraging A73
11 oktober: Gehandicaptenvervoer
11 oktober: Aftrekregeling buitengewone uitgaven
16 oktober: Veetransporten
17 oktober: Vertrekpremie ABN AMRO topman
17 oktober: Afschaffing basisbeurs
30 oktober: Taxitarieven (vervallen)
7 november: Ontslagrecht
8 november: Het uitvoeren van een motie over drukjacht
8 november: Toegang publicaties GPD
13 november: Sluiting Unilever vestigingen
21 november: Onomkeerbare stappen kilometerheffing
21 november: Belastingplan
28 november: 1040 urennorm
Dat zijn dus 14 spoeddebatten (waarvan 1 vervallen), een gemiddelde van 1 per week. Maar belangrijker nog zijn de onderwerpen die kennelijk een spoeddebat rechtvaardigden. Zover ik kan nagaan zijn er slechts twee onderwerpen die mogelijk op korte termijn nog iets aan de situatie hadden kunnen veranderen (unilever en drukjacht).
Het steeds aanvragen van spoeddebatten roept het gevoel van een permanente crisis op. Er is altijd wel iets waarvoor de regering met spoed naar de kamer moet. Alsof er sprake is van een aaneenschakeling van fouten. Het vertrouwen in de politiek is hier niet echt mee gediend.
Maar goed polletje maar om te zien hoe u er tegenaan kijkt.
[poll=112]
Reacties (13)
Dat veel kamerleden een spoeddebat aanvragen heeft te maken met het feit dat voor een spoeddebat maar 30 stemmen nodig zijn. Voor een gewoon debat zijn dat 75. De coalitie houdt dan ook vaak normale debatten tegen, waardoor de oppositie wel voor een spoeddebat moeten gaan
@1 interessante noot. Ik weet niet in hoeverre het prefix “spoed” ook echt betekent dat er snel over vergaderd wordt, of dat het agenderen van een “gewone” vergadering maanden duurt. Dan zie ik nog wel wat reden om een enkele uit het lijstje te houden.
Wat mij er meer aan stoort is het gebrek aan abstractievermogen:
Waarom moet het debat gaan over Rijpman Groenink en niet over beloningen van topbestuurders iha?
Waarom moet het debat gaan over de A73 en niet over vertraagde infrastructurele projecten iha en wat er nu (steeds weer) mis gaat?
@R.: Dat is op zich een terecht punt. Dat wordt ook vaak als argument aangedragen. Maar dat is dan wel een heel krom middel om politieke punten te scoren. Een debat dat je eigenlijk zou willen voeren krijg je niet, dus pak je maar een onderwerp dat in het nieuws is en probeer je daaraan een draai te geven zodat je toch nog je punt kunt maken.
Veel van wat in die spoeddebatten zit zou in eerste instantie ook gewoon via kamervragen kunnen of in het reguliere commissie-werk geagendeerd worden op een later tijdstip.
Een spoeddebat heeft in mijn ogen alleen maar zin als er tijdens het debat gezamenlijk wordt besloten bepaalde zaken anders te gaan doen. Maar volgens mij blijft het meestal alleen bij het constateren dat er een punt is en dat het verder uitgezocht wordt. Waste of time.
Welkom in de media democratie!
http://www.tweedekamer.nl/kamerstukken/kamervragen/index.jsp
Steeph,
Je schrijft een beetje suggestief postje en dan vraag je daarna naar de bekende weg dmv een polletje. Dan leg je het er ook een beetje in, of niet? ;-)
Anyhow: Het lijkt er op dat de heren & dames kamerleden niet op hun werk verschijnen tenzij er een ‘spoeddebat’ is. In dat geval: Veel te weinig spoeddebatten. Ik verwacht weinig goeds van een politicus. ‘Onrealistisch Zelfbeeld’, zo werden ze omschreven door het wervingsbureau dat na de afgelopen verkiezingen de uitgerangeerde politici aan de bak moet helpen. Daarbij: het zijn allemaal ex-ambtenaren, dus wat wil je.
Nog even off-topic: In de economist van deze week stond een artikel over japanse huizenbouw & waarom de regering dat wil veranderen. Een tijdje geleden hadden we het er over. FYI.
@3, verantwoording en opheldering vind ik in een aantal gevallen wel een aanleiding om een spoeddebat te rechtvaardigen. Dus de stelling ‘alleen als er besluiten worden genomen’ is maar beperkt houdbaar.
@IdeFX: Maar daar kan het wekenlijkse vragenuurtje of een gewone kamervraag toch ook voor gebruikt worden?
Laat ik het dan nuanceren.
Ja, in principe zou het systeem zo moeten zijn dat een spoeddebat alleen gehouden zou worden voor zaken waar een directe actie /besluit van de overheid voor nodig is.
Echter, in de werkelijke wereld steekt de zaak anders in elkaar. De mogelijkheden om een minister / de regering om verantwoording en opheldering te vragen zijn beperkt:
-> een normaal debat vindt meestal geen doorgang doordat de coalitie (terecht) zijn parijgenoten steunt.
-> Bij mondelinge vragen in de kamer moeten de bewindvoerders het antwoord vaak schuldig blijven doordat dit door derden moet worden uitgezocht. De voorbereiding van de bewindvoerders voor deze vragen is minder dan voor een debat. Een antwoord dat nog moet worden uitgezocht verdwijnt ergens in de papieren winkel.
-> Schriftelijke vragen bieden welliswaar een goed onderzocht antwoord, maar dekken vaak de lading niet. Daar komt bij dat bij beide vraagvormen de media aandacht veel kleiner is, waardoor eventueel belanghebbenden burgers minder meekrijgen over hetgeen de overheid voor hen betekent / niet betekent.
Wat rest de kamerleden dan nog anders dan een spoeddebat? Is het systeem dan niet verkeerd? Want deze zaken moeten niet onopgemerkt blijven.
Proficiat. Er is véél te veel kortetermijnpolitiek, er zijn veel te veel politici die “de werkelijke wereld” geen diensten bewijzen door niet te durven werken vanuit basisprincipes in combinatie met een “eerst het (langetermijn)doel en dan pas de middelen” methode.
I.e. ik snap de techniek in #9 maar dan nog : er worden te veel parlementaire vragen gesteld, en er wordt te weinig structureel op de inhoud gewerkt. Tijdverlies in de hobbyclub.
@IdeFX: Dat het systeem verkeerd is, dat kan ik alleen maar onderschrijven :-)
Maar in het rijtje dat je noemt, kan je dus ook de spoeddebatten zelf zetten. Die hebben net zo weinig effect namelijk.
Verder was ik nog vergeten te zeggen dat vrijwel alle spoeddebatten reactief zijn. Ze vinden pas plaats als er iets “fout” gegaan is. Pas niet echt in het regeren is vooruitzien concept.
Voilà #12 §2, c’est cela exactément WHICH STINKS.