De openhartige blogger

Naar goed Nederlands gebruik neem ik tijdens een obscene last-minute naar een zonovergoten land op een ligbed een aanzienlijke stapel boeken door. Terwijl mijn bezwete rug aan het blauwe plastic van de stoel plakt, ik om de twintig seconden een waterfles aan mijn mond zet en af en toe met een schuin oog naar de meisjes kijk die vroeger mijn vakantievriendinnetjes geweest zouden zijn, verbaas ik mij over de vreemde fantasieën die Jan Wolkers met zijn publiek deelt in het autobiografische Terug naar Oestgeest.

Er was een donker meisje uit mijn klas waarbij de ogen, neus en mond zo dicht bij elkaar zaten dat ze op een diertje leek. (..) Aan haar dacht ik alleen vlak voordat ik slapen ging. Ik martelde haar van heel dichtbij. Dat wil zeggen, dat ik zo dicht tegen haar aangedrukt lag dat ik niet zag wat ik deed. Maar ik wroette haar hele lichaam om, ik haalde er alles uit. (..) Aan het eind hing ze altijd als een bloederig stuk vlees ondersteboven aan een haak. Het kwam zonder dat ik het wilde, vlak voordat ik sliep.

Extreem, onconventioneel, TBS-materiaal, als u het mij vraagt. Later die vakantie las ik Reve, ook hij martelt er in gedachten lustig op los. De openhartigheid van deze schrijvers overvalt me. Volgens Freud heeft ieder mens zo zijn eigen extreme fantasieën, weinig delen die echter met miljoenen mensen. Populaire schrijvers van nu, Kluun om er maar eens eentje te noemen (hoongelach valt mij ten deel in de comments), pennen ook wat seksueel getinte fantasieën neer. Maar deze zijn vrijwel allemaal sociaal geaccepteerd. Welke gezonde man/ vrouw fantaseert potverdorie niet over een triootje?

U heeft mij weleens eerder kunnen betrappen op het vertalen van kunsten uit het verleden naar huidige. En dat ga ik nu weer doen. De door mij, en ongetwijfeld velen met mij, zeer gewaardeerde blogger Verbal Jam zei ooit eens: “weblogs kunnen uitgroeien tot literatuur”. Juist!, zeg ik, dat lijkt me een prachtig streven. Maar vind het wiel niet opnieuw uit, dunkt mij. Kijk een beetje af hoe de oude meesters het deden.

Natuurlijk bedoel ik niet dat bloggers uit de verborgen duistere krochten van hun brein moeten putten. Maar zou het niet interessant zijn als een literair ingestelde blogger de ingedutte lezer verrast met zijn of haar oprechte gevoelens omtrent een issue die de gemoederen bezighoudt? Nu verschuilt de blogger zich meer dan eens achter een gepeperde mening die met veel bravoure het wereldwijde web wordt ingeslingerd. Het lijkt mij een revelatie als een blogger zich af en toe kwetsbaar opstelt, angsten van zich afschrijft en zijn of haar digitale publicatie verrijkt met invloeden van de literaire meesters die ons land kent.