De kaleidoscopische muziek van Animal Collective

Zo nu en dan word ik wel eens meegenomen naar concerten zonder dat ik de band in kwestie ken. En soms is het wel aardig om geheel onbevangen op zo’n concert te verschijnen. Vantevoren dus niet op internet het een en ander uitzoeken, maar vertrouwend op degene die je heeft uitgenodigd, kun je dan soms aardig verrast worden.

En zo was het dus ook vorige week dinsdag in de kleine zaal van de Melkweg waar drie van de vier leden van Animal Collective uit Baltimore hun opwachting maakten. De aankleding van het podium beloofde niet veel goeds; aan weerszijden stonden twee skeletten in jurken opgesteld en er waren maar weinig instrumenten te bekennen. De mannen betraden het podium en konden me de eerste twee nummers ook niet overtuigen. Links stond een man achter de knoppen met een mijnwerkerslamp op zijn hoofd, rechts een andere knoppendraaier die nauwelijks bewoog en in het midden een zanger die nogal larmoyant stond te zingen. Het nadeel van dit soort bands is dat ze vaak in hun eigen trip opgaan en nauwelijks contact maken met het publiek. En bij Animal Collective was dit niet anders.

Toch wisten ze er een aardig spektakelstuk van te maken. Vanaf het derde nummer werd er namelijk steeds vaker een gitaar bij gepakt en bleek de bewegingsloze man een floortom, hi-hat en crash naast zich te hebben staan die veelvuldig werden gebruikt. De acht lichtpanelen achter op het podium zorgden in verschillende patronen voor de rest.

Moelijker is het om de muziek van het collectief in woorden te vatten. Zelf omschrijven ze het op hun myspace als “concrete music”, maar wat daar onder verstaan mag worden, is mij niet duidelijk. Bij de oprichting van het collectief in 2000 stond voor de leden van het eerste uur, Avey Tare en Panda Bear, één ding voorop, namelijk het experimenteren met geluiden. Deze instelling leidt tot popsongs, folknummers, ontaardde noise-experimenten, psychedelische bevliegingen, maar vaak wordt ook een Afrikaanse sfeer opgewekt door het gebruik van tribale elementen, zoals bijvoorbeeld bij leaf house van het in 2004 verschenen Sung Tongs. Wanneer je bij sommige nummers het tempo zou verhogen, zou het zelfs zo voor house kunnen doorgaan. Het enige dat de luisteraars misschien af zal schrikken, zijn de intro’s van de groep. Hierin is de experimenteerdrift vaak iets teveel doorgeschoten waardoor menigeen wellicht te vroeg zal afhaken, terwijl er een prachtig nummer in het verschiet blijkt te zitten.

Animal Collective is een uitermate productieve band; weliswaar werden de eerste jaren door Panda Bear en Avey Tare gebruikt om de muzikale koers uit te zetten, sinds de toevoeging van Geologist en Deaken, verschenen sinds 2003 maar liefst zes albums en een EP en het zevende album Strawberry Jam wordt begin 2008 verwacht.

Tijdens het concert richtte de zanger zich slechts één keer tot het publiek. Maar dat was niet erg, Animal Collective is een band van weinig woorden die spreekt middels haar muzikale arrangementen.

Animal Collective myspace