Waarin de auteur de populariteit van Britt Dekker probeert te verklaren aan de hand van Brett Easton Ellis’ ideeën over empire en post-empire. U weet bij God niet waar ik het over heb? Lees vooral verder.
Nadat ik knuffeldomblondje Britt Dekker een paar keer bij De Wereld Draait Door had gezien, leek het mij een teken des tijds: je hoeft niet meer iets te kunnen om beroemd te worden, het volstaat om ontzettend dom te zijn en je daar niet voor te schamen. Die schaamteloosheid is essentieel in deze tijd. Dat was het unieke van Britt. Haar hele leven is ze dom genoemd en ze vindt het niet erg. Ze heeft er totaal geen problemen mee dom gevonden te worden. Voor de meeste mensen is domheid iets om je voor te schamen, niet voor Britt. Ze is er ook niet trots op. Ze lijkt het totaal irrelevant te vinden. Ja, ze is dom. Nou en?
Haar domheid heeft haar geen windeieren gelegd. Ze was de held van twee reality-programma´s over zogenaamde ‘echte meisjes’, ze is de ster van een eigen tv-programma (samen met ene Ymke, met wie ze de wereld rondreist en opdrachten uitvoert, het programma lijkt me losjes gebaseerd op An Idiot Abroad van Ricky Gervais en Stephen Merchant), heeft een hitje op haar naam, was de hoofdpersoon van een prijswinnende Microsoft-campagne, heeft een eigen kledinglijn, schrijft een column voor Hitkrant, stond in de Playboy en ik neem aan dat ze elke week wel in een of andere dorpsdisco of op een corpsfeestje te vinden is om eerder genoemde hitje ten gehore te brengen en ten overstaan van een even lacherig als ongeïnteresseerd publiek flugeltjes naar binnen te hijsen.
Nadat ik haar nog een paar keer bij De Wereld Draait Door heb gezien en nadat ik even naar haar programma met Ymke heb gekeken, ben ik tot de conclusie gekomen dat ze stiekem helemaal niet dom is. Het is een flapuit die jarenlang gehoord heeft dat ze dom is en die dat is gaan geloven met als gevolg dat ze, overtuigd van haar eigen domheid, geen enkele moeite doet om haar lerend vermogen te gebruiken die domheid te ontstijgen.
Het geheim van haar domheid is dat ze in staat is niet na te denken voordat ze iets zegt. Er zit geen tijd tussen wat ze bedenkt en wat ze zegt. Ze vraagt zich niet af of ze iets wel of niet moet zeggen, of het wel zo verstandig is, ze zegt het gewoon. En omdat ze, overtuigd van haar eigen domheid, nooit de moeite heeft genomen iets te onthouden, zegt ze domme dingen over, zeg, Nelson Mandela, Jezus Christus of voor mijn part de Partij voor de Dieren.
Naar aanleiding van de midlife crisis van Charlie Sheen schreef Brett Easton Ellis een zeer lezenswaardig artikel over de tijd waarin wij leven en de manier waarop beroemdheden met hun beroemdheid omgaan en wij met die beroemdheden. Hij introduceert de termen empire en post-empire. Het keizerrijk was de periode van beroemdheden als Bob Dylan en Bruce Springsteen en Madonna en Oprah Winfrey. De keizers creëerden in samenwerking met de media en hun fans een beeld van zichzelf waarmee ze hoog boven gewone stervelingen uitstegen. Het kon zich ook tegen je keren: Michael Jackson is eraan ten onder gegaan. Hij verloor de macht over het stuur.
De tijd van controle over je eigen imago is voorbij. De helden van het postkeizerrijk begrijpen dat je de controle moet los laten. Moet je je niet druk om maken. Je hebt niet meer in de hand hoe anderen over je denken. Dat moet je ook niet in de hand willen hebben. Zodra je opgemerkt wordt, vormen mensen zich een mening over je die ze via allerlei kanalen verspreiden. Heb je niks over te zeggen. Het enige wat je kunt doen, is het voeden, zodat je opgemerkt blijft. Ruud en Estelle Gullit die hun scheiding momenteel gezellig met u en mij delen is een mooi voorbeeld van een postkeizerlijk media event. Niet leuk voor hun kinderen, wel leuk voor ons. En zij krijgen weer de nodige aandacht waarin ze zich kunnen wentelen als varkens in de modder.
Over Estelle Gullit gesproken, dat was de voorganger van Britt. Neerlands favoriete domme blondje. Maar Britt is nog net even wat naïever, nog net even wat onnozeler en een stuk minder gehaaid. Waardoor ze duizend maal sympathieker is. Maar stiekem is ze volgens mij helemaal niet dom. Ze weet het alleen zelf niet. En ze lijkt me slim genoeg om dat ook niet te willen weten.
Reacties (37)
Ze speelt toch een typetje?
Iedereen speelt een typetje, de meesten eentje van Koot en Bie.
Ik vrees dat ik dan Koos Koets ben…
Die discussie gaan we hopelijk niet helemaal overdoen. Ze speelt geen typetje.
Ze doet gewoon alsof.
Als dat zo is, dan vind ik het vrij overtuigend.
Op dit moment is er in de VS een relletje over Kim Kardashian (de nieuwe Paris Hilton, zeg maar) over de vraag of ze haar seksvideo van 2007 nou expres gelekt had of niet, en of haar moeder haar nu tot tweemaal toe die video heeft laten doen, omdat de eerste niet goed genoeg gelukt was (zegt Kardashians ex-vriend); en over dat de moeder in een interview heeft gezegd dat ze haar dochter al op 14-jarige leeftijd aan de pil deed.
Het paradoxale is natuurlijk dat al deze nep-celebs, wier enige beroemdheid eruit bestaat dat ze beroemd zijn, voortdurend lijken het stuur overboord te gooien, maar in werkelijkheid heel berekenend dit soort acties en uitspraken doen, om maar in de media te blijven.
En het werkt ook nog, want tot in Nederland krijgen ze aandacht.
Volgens mij zijn celebs altijd beroemd omdat ze beroemd zijn. Het is een soort l’art pour l’art.
Nou ja, je hebt ook beroemde acteurs die er goed uitzien en nog kunnen acteren ook: George Cloony, Brad Pitt.
En dan heb je entertainers, die daadwerkelijk een onderhoudende show neer kunnen zetten: Madonna, Robbie Williams. Sommigen kunnen zelfs echt zingen, zoals Christina Aquilera.
En dan heb je nog beroemde basketbalspelers en golfers die werkelijk uitblinken in hun vak.
ja, prediker, en nu begin jij er ook al over
als we daar nou ns mee ophouden? Kim wie?
Wie is Steven Marchal en wat heeft-ie met Stephen Merchant gedaan?
Ah. Dank. Dat moest ik nog even googelen.
In de trein geschreven. Had geen internet.
Ook in Nederland lopen er hordes mensen rond die niets gepresteerd hebben, maar toch om 1 of andere reden overal mogen opdraven en inmiddels bekend zijn geworden vanwege hun bekendheid. Kijk maar naar de jury’s van al die talentjachten, en naar de voetbalpraatprogramma’s.
Het lijkt een beetje op een schier ondoorbreekbare vicieuze cirkel: hoe wordt je Bekende Nederlander? Door bij RTL Boulevard te verschijnen. Hoe verschijn je bij RTL Boulevard? Door Bekende Nederlander te worden.
De truc is dus om ten minste één keer je harses bij Verlinde binnen te krijgen. (Oh jee, wat zeg ik nu…).
Zie de carrière van Johan Vlemmikx (of Vlemminx. Zoiets.)
Maar goed, Britt is ontwapenend omdat ze erkent dat ze voortdurend domme dingen roept, en dat ook meent. Daardoor wordt het weer sympathiek: de meeste domme meisjes nemen toch nog serieus wat ze allemaal roepen.
Ik denk dat ze populair is omdat veel mensen zich oprecht in haar herkennen. We papagaaien maar wat meningen na.
Ik ken die dame niet, maar het klinkt wel bekend. Op dit soort mensen kan zelfs stemmen. Dat was al een tijdje zo, een hele tijd al zelfs maar tegenwoordig schoppen ze het wel erg ver, krijgen ze veel stemmen en hebben zelfs een vinger in de pap bij het regeren van het land.
Sharon Dijksmastra!
Vergeet de impact van haar Zaanse accent niet! Zaans is misschien wel het domste dialect van Nederland: la-la-la-linolieum!!!
Britt is helegaar niet dom. Ze doet mij denken aan een studente die ik les gaf aan het begin van dit millennium. Ook zij was blond, een flirterige flapuit én sprak met een vet Zaans accent. Iedereen moest erom lachen. Deze vrouw is later gepromoveerd in Wageningen en doceert nu zelf aan de universiteit.
Ik zou d’r doen.
Volgens mij ligt het ook aan de Nederlandse cultuur die graag onbevlogen naieviteit en of lompheid op een voetstuk zet. Ironisch of niet, ik zie er een duidelijke lijn in terug. Culturele helden van Nederland zijn op dit moment Oranjefans, New Kids, Zanger Rinus, Henk en Ingrid.
Vroeger had je Flodder, Familie Doorzon, Bart is Boos en Swiebertje. Maar dat is een persoonlijk observatie.
De emancipatie van geestelijk minder bedeelden is vreemd genoeg iets waar je mensen zelden over hoort.
Die neemt de PVV toch al voor zijn rekening?
Tegenover deze stuitende domheid staat de kijker van DWDD (of de NRC Next lezer wat dat betreft): zelfoverschattend, denkend dat ze participeren maar eveneens een mening hebben gebaseerd op het na-apen van zelfbenoemde opinionmakers. G500 maar dan 5-10 jaar later.
Het zijn de middle managers & beroepsbureaucraten die vasthouden aan een papiertje waarop staat dat ze MER hebben gestudeerd. Dogmatisch, zonder zelfreflectie & kleurloos.
De rest probeert iets te maken en schrijft zelfingenomen reacties op Sargasso zoals ondergetekende.
The age of truthfulness, waar een ieder zijn eigen koning is.
Uit je stuk lijkt het net alsof beroemd worden een beloning is voor iets goed kunnen. Niets is minder waar. Het publiek bepaalt of iemand beroemd wordt. Als niemand iets over X wil lezen of zien, schrijft of filmt niemand over X.
En ook jij met je column draagt op deze manier bij aan haar beroemdheid.
Je schrijft: “De tijd van controle over je eigen imago is voorbij.” Die tijd is er nooit geweest.
Dat je er zoveel energie instopt, om een hele column aan zo iemand op te dragen.
Gevalletje cognitieve dissonantie, Max? Je vind ‘r eigenlijk best charmant – je vindt domme vrouwen niet charmant – dus zal Britt eigenlijk niet zo dom zijn als ze lijkt?
Charmant zou ik het niet willen noemen. Wel sympathiek. Maar tijdens haar reizen voor haar programma heeft ze redelijk Engels leren spreken, terwijl ze bekend is geworden doordat ze werkelijk de eenvoudigste Engelse zin niet bleek te begrijpen.
Daar komt bij, ik heb onlangs een artikel gelezen waarin wordt beweerd dat iedereen dom is. Sterker nog: hoe intelligenter je bent, hoe dommer. Ik hoop hier een dezer dagen op terug te komen.
Britt zegt me niet zoveel, maar ik weet wel dat er een programma is waarin steeds een tweetal (al dan niet gespeeld) oerdomme meisjes heel erg simpele vragen (meestal -vermoedelijk opzettelijk- fout) beantwoorden, waarbij ze er eerst nog gezellig over discussiëren. Ik denk dat dit genre van vermaak geïntroduceerd is door Robert Jensen, die in zijn talkshow voortdurend op zoek was naar nog dommere mensen dan hijzelf, zodat hij ze kon afzeiken/voor de gek houden. Het zou me trouwens weinig verbazen als ook de jongens van de Roze Khmer hun inspiratie bij Jensen vandaan hebben.
Het heeft een zeker feel good gehalte: Ook iemand met een IQ van 90 kan dan denken “haha wat is die koe toch dom” en zichzelf vervolgens weer wat gelukkiger voelen. Daar blijkt een grote markt voor te bestaan. Het is jammer dat zelfs de PO (oa. via DWDD) in haar jacht op kijkcijfers die markt probeert aan te boren. Mij lijkt dat je dat toch echt beter aan de commerciëlen kunt overlaten.
Molovitch , ze heeft bij de nonnen gezeten net als Linda de Mol verplicht voor haar reisprogramma , interne spoedcursus Mofs.
Succes heeft maar bar weinig te maken met intelligentie. Afgezien van dat Britt helemaal niet dom is (HAVO afgemaakt terwijl ze ondertussen met TV maken bezig was), heeft hetgeen je als haar domheid omschrijft niet eens zoveel te maken met haar populariteit of succes.
Wat doet ze dan wel? Ze doet iets dat uniek is. Ze gedraagt zich ontwapenend sympathiek en dan is ze ook nog eens niet heel lelijk, maar ook weer niet zo sexy dat ze intimiderend is. Wat waarschijnlijk nog het meest meespeelt is dat ze geen enkele last lijkt te hebben van allerlei remmingen die we zelf het liefst ook helemaal niet zouden hebben maar die we ons uit een soort van misplaatst beeld van wat maatschappelijk acceptabel is hebben aangemeten. Dat sommige mensen haar daardoor dom vinden, kan ik begrijpen, maar dat komt waarschijnlijk vooral omdat ze zichzelf niet zo goed kennen. Ze interpreteren hun plaatsvervangende maar veelal misplaatste schaamte over haar nonconformistische gedrag veelal ten onrechte als domheid. Uit een grondige psychoanalyse zou waarschijnlijk de diagnose volgen dat dit soort mensen het gedrag van Britt uit zelfbescherming maar als dom classificeren omdat ze de werkelijkheid niet aankunnen: ze zouden liever ook een beetje zoals Britt zijn, maar kunnen dat niet wegens sociale onkunde.
Bovendien, als ze echt dom was, dan zou d’r ogenschijnlijke flapuitgedrag al lang tot een schandaal hebben geleid. Dan had ze al lang iemand of een hele bevolkingsgroep gigantisch voor het hoofd gestoten of had ze zich zo gedragen dat haar aanwezigheid bij programma’s als DWDD geen optie meer was.
Wie valt er niet voor Brit. Ze is dom, spontaan, ze doet niet moeilijk, heeft geen kapsones en ze is een beetje dik en niet echt knap. Kortom: je hoeft niet meteen met haar naar bed maar ze is wel amusant gezelschap.
Namens Britt maar ook vele andere domme blondjes die ondergetekende vandaag hebben benaderd met het volgende:
“Dom. Dom. Moneer de Molovich noem mij dus dom. En als ik een liedje tussen m’n tanden tik weet ie het antwoord niet…wij weten donders goed wat het met je kan doen het beroemd zijn; we zijn allemaal volwassen en bijdehand genoeg om te beseffen wat het op termijn met je doet hoe er vervolgens mee om te gaan ja zelfs uit te buiten. Happy birthday dus Mr Molovich.”
http://www.youtube.com/watch?v=k4SLSlSmW74
http://www.youtube.com/watch?v=EqolSvoWNck
Het verhaal doet me denken aan die geblondeerde nitwit uit Venlo …
De tijd van controle over je eigen imago is voorbij. De helden van het postkeizerrijk begrijpen dat je de controle moet los laten. Moet je je niet druk om maken. Je hebt niet meer in de hand hoe anderen over je denken. Dat moet je ook niet in de hand willen hebben.
Hear, hear.
Man, je moet al een universitaire graad hebben om sommige van de theoriën in de reacties te kunnen volgen :-)