De Belgische Staat

Heheh. De Belgische staat wordt weer geleid ipv geleden.

Het was me het 9 maandjes wel, overigens.

Een kleine update, die zoals steeds moet uitdraaien op een rondje ‘proberen te begrijpen maar niet gelukt’.
Welkom in de Hel van MediJoker.

een subjelyse:

Ik begin alvast met de Sargassaanse Voorspelling, 9 maanden geleden. Het mag er nog steeds wezen, denk ik. Uiteindelijk is Verhofstadt weggegaan, en heeft plaats gemaakt – niet zozeer voor Leterme, maar voor zijn eigen blauwe partij. En, wat ik stiekem hoopte: mevrouw Joëlle Milquet heeft een hoofdrol gespeeld in de Grand Guignol.

Welke coalitie hebben we op de plank?
Zet u schrap: CD&V, NV-A, CdH, Open VLD, Vivant, MR (PRL, PFF, FDF en de MCC) en de PS. Dat is geen klassieke driepartijenregering, dat is een quilt.
Dat de PS en de NV-A er beiden inzitten is hilarisch te noemen. De enige bestaansreden van de NV-A is een haat tegenover de Waalse mens, en de socialistische Waalse mens in het bijzonder. De PS is aan boord gehaald omdat men absoluut een staatshervorming (in het voordeel van de Vlaamstaligen) wenst. En daar is nog met geen woord concreet over gerept.

Wat hebben ze bereikt?
De ongemakkelijkste coalitie ooit met de vaagste regeringsverklaring toe. Dat komt omdat er heel veel water bij de wijn moest: de liberale fractie wou minder belastingen voor de mddeninkomens van het rijke land België met de wellicht grootste zwarte spaarrekeningen en grootste eigendom van de wereld. De gristelijke fractie ging voor hogere pensioenen – liever nu uitgeven dan sparen en beleggen voor wanneer de Grijze Pyramide op de maatschappij stort. De socialistische partij krijgt een verhoging van de minimiminkomens want ook zij moesten iets vragen. Op het gebied waar de inkomsten vandaan moeten komen is niets te vinden. Iets vaags omtrent inkrimpen van het aantal ambtenaren.
Verder is er iets zeer daadkrachtigs uit de brand gesleept: dat er in de toekomst zal gaan gepraat worden over de dossiers waar over gepraat werd, wordt en zal worden. Niet mis, toch? Na het vernederendste van alle scènario’s, namelijk het moeten vragen aan de vorige eersteminister Verhofstadt om alstublieft een noodregering te vormen, en de kibbelende kleuters terug rond de tafel te krijgen, is er nu gezegd dat er wat zal gezegd worden, en afgesproken dat er wat zal afgesproken worden.

Wat heeft het gekost?
De bedragen variëren natuurlijk al naargelang, maar het is zeker dat geen enkele financiële bijsturing (bvb naar aanleiding van de VScrisis, of de olieprijzen) vanuit het beleid is gebeurd, de laatste negen belangrijke maanden. Het hoogste bedrag dat we hebben horen noemen is 6 miljard euro. Stukken meer dan de Walen zogenaamd aan de Vlamingen kosten – maar ach, principes hé?…

Wat hebben we vandaag geleerd?
Niets. Enkel: zet nooit een kruidenier aan het roer van een groot bedrijf. Maar daar komt die kruidenier misschien zelf nog wel achter.

De toekomst?
Ongemeen spannend, qua slapstickgehalte. Niemand, maar dan ook niemand staat achter deze regering. De deelnemers nog het minst – ze voelen zich in Belgenwald opgesloten met elkaar, en er is niemand die elkaar wil helpen om een tunnel te graven.
Ook fijn, voor ons aan de zijlijn, is dat er als nooit tevoren gelekt wordt naar de pers. Hele stukken gesprek verbatim tussen de Koning en de Formateur, de kleinste kantjes van de collegaministers/onderhandelaars, niets bleef ons bespaard en het zal enkel maar erger worden.
De verwachtingen en voorspellingen zijn uniform. Dit is een noodoplossing, met als cement: schaamte. En als brandstof: zelfprofilering tegen de volgende verkiezingen, die ten laatste in 2009 plaatsvinden.

Score?
De Belg heeft gewonnen, Vlaming en Waal zijn smadelijk verloren. Probleem is enkel dat er geen Belgen meer zijn. Het zou Shakespeariaans zijn, moest het niet druipen van mediocriteit en onwil, van haat en walg, van weerzin en wereldvreemdheid.

Minst uitgesproken woord?
Europa.