De Amerikaanse marine van morgen

Toen de Amerikaanse marine besloot 55 zogenaamde Littoral Combat Ships te kopen voor operaties nabij de kust, koos het twee concurrerende ontwerpen: één van Lockheed Martin, wat nu de Freedom klasse heet, en één van General Dynamics, de Independence klasse. Met name dit laatste ontwerp is opmerkelijk omdat het gebruik maakt van een trimaran constructie. Het idee was om van beide klassen een schip te bouwen, te zien hoe zij werkten, en er één uit te kiezen voor productie tegen een prijs van niet meer dan 220 miljoen dollar per stuk. In plaats daarvan besluit de marine nu beide ontwerpen aan te schaffen, terwijl de kosten al zijn verdrievoudigd.

Deze nieuwe scheepsklassen passen uitstekend binnen het defensiebeleid van de regering Obama. Daags na zijn verkiezing kondigde de president aan de marine te willen uitrusten met “kleine, capabelere schepen,” terwijl sindsdien nog meer nadruk is komen te leggen op operaties in kustgebieden.

Hoe precies invulling gegeven moet worden aan deze doelstelling is nog niet geheel duidelijk echter Kapitein-Luitenant ter zee Henry J. Hendrix doet een intelligent voorstel: waar de Amerikaanse marine van vandaag de dag voornamelijk in zogenaamde Expeditionary and Carrier Strike Groups opereert—de eerste toegespitst op een aanval over land middels amfibievoertuigen; de tweede op een aanval vanuit de lucht—moet een derde verzameling schepen worden toegevoegd, georganiseerd in zogenaamde Influence Squadrons. Deze eskaders zouden bestaan uit een moederschip uit de San Antonio klasse ter beheer en logistieke ondersteuning; een jager ter verdediging; een Littoral Combat Ship; een patrouilleboot; en een zogenaamd Joint High-Speed Vessel tezamen met een M80 Stiletto om de troepen heen en weer te varen.

Deze aanpak klinkt praktisch en het is voor NAVO-bondgenoten gemakkelijk om zelf met dergelijke Influence Squadrons te komen (het nieuwe patrouilleschip van onze eigen Koninklijke Marine zou zich er ongetwijfeld prima tussen kunnen vinden) echter wat is daadwerkelijk het nut ervan? Deze eskaders zijn immers te licht uitgerust om een daadwerkelijke zeeslag te kunnen voeren. Hendrix stelt voor ze te gebruiken om Amerika’s macht wereldwijd te laten gelden door piraten en terroristen te bestrijden. Piraten zijn wellicht in de mode tegenwoordig, echter om daarom een gehele marinestrategie om te gooien lijkt lichtelijk overdreven. Daarnaast zou een Influence Squadron slecht toegerust zijn voor het uitschakelen van terroristen. Daarvoor varen er te veel schepen mee terwijl er te weinig ruimte is voor helicopters.

Er is echter wel degelijk een gewenste rol weggelegd voor de Influence Squadrons van Hendrix en daar is hij zich terdege van bewust. De huidige Carrier Strike Groups zijn groot, duur en log en vrijwel allen in de Verenigde Staten gestationeerd uit angst voor aanvallen op open zee (met vijf vliegkampschepen alleen al in Norfolk, Virginia). Tegelijkertijd hanteert de marine een zogenaamde permanente forward deployment met militaire aanwezigheid in landen als Japan, Zuid-Korea, de Verenigde Arabische Emiraten en Turkije. Deze aanwezigheid wordt wel eens als onnodig provocerend ervaren; is onnodig risicovol omdat zij zeer kwetsbaar is wanneer oorlog uitbreekt; en is problematisch voor het privéleven van militair personeel. De wendbare Influence Squadrons zouden snel en gemakkelijk inzetbaar zijn en het is daarom de moeite waard om hen te overwegen als alternatief voor de huidige forward deployment strategie.