Vooruit, nog maar eentje dan van dat briljante album, Mellon Collie & The Infinite Sadness. Er staat wel een hoop vulling op die dubbelplaat; leuk voor liefhebbers van herrie, maar aan normies als ik niet besteed.
Maar als de Pumpkins in de roos schieten, dan is het ook echt sterk. Zoals dit nummer.
Reacties (1)
Ze zijn mooi hoor, die symfonisch aangeklede liedjes op Mellon Collie. Maar toch vind ik de herrieschoppende Pumpkins nog altijd het lekkerst. Zoals in het allereerste liedje waarmee ze ooit bij mij binnenvielen. Het moet veel met die geweldige drummer te maken hebben.
Ze schijnen ooit begonnen te zijn als trio, met een drummachine in plaats van een echte drummer. Ik kan me niet voorstellen dat dat aan te horen was.