Zat ik dus 2 dagen naar de chagrijnige kop van Billy Idol te kijken en te dubben welk nummer een CT’je verdient…toen dacht ik; fuck it, skip it, let’s do Jeff Healey! Daar heb ik wel 2 cd’s van, dus dat die ooit een plek in mijn hart had is evident. En terecht; lieve, blonde, blinde Jeff. Hij lijkt een beetje op een voormalig vriendje die ook gitaar speelt…of uh, die is nog steeds een vriend maar niet meer in romantische zin…never mind.
Jeff kwam tot mij via een nog eerdere vriend, en mijn broer…geloof ik – God ik word oud, herinneringen lopen door elkaar. We praten over eind jaren ’80-begin ’90, God wat was ik jong…zucht…
Anyway, Jeff Healey was een blues-rocker die zijn gitaar op zijn schoot legde om te spelen. Dat vond ie blijkbaar handig. Het ziet er niet uit, maar hij zag dat dus niet, and who cares? Hij had buitengewoon vaardige vingers om die snaren mee te bespelen, ik vind het wel innovatief, en vooral heul erg goed. Categorie May, Santana, Satriani, Hendrix, you name them, he could be in the dream team, I kid you not! Hij staat niet in de Top 16 (hoezo 16…🤔), maar dat is onterecht. Hallo, de gast was blind, hij speelde uit zijn hoofd, niks noten lezen, puur gevoel, emotie, geweldig toch!
Hij had een rolletje in de film Road House, met Patrick Swayze. Ik heb ‘m ooit nog op PinkPop gezien. Jeff is maar 41 jaar oud geworden, maar hij heeft denk ik alles uit het leven gehaald. Ik koos Angel Eyes omdat het lekker ironisch is; hij was 1 toen ie blind werd. En al zijn nummers zijn gewoon goed.