In navolging van Prediker, die een Closing Time had met acteur Jeff Goldblum, hier eentje met Robert Downey Jr. Holy moly, die gast kan zingen zeg! Zijn stem past ook perfect bij die van Sting, met wie hij hier Driven to Tears opvoert. Wat een geweldige performance. Als je niet kijkt, zou je denken dat het Sting zelf is die dit nummer zingt. Pas als hij zelf meezingt, hoor je enig verschil.
De omringende muzikanten, de band, de achtergrondzangers, moet je hier trouwens ook niet uitvlakken. Het niveau is hoog.
En als ze samen zingen, bij dezelfde microfoon, zie je de liefde ervan af spatten. Mannen die niet bang zijn zo dicht tegen elkaar aan te staan, hebben vertrouwen in elkaar, en plezier in wat ze doen. Mooi om te zien.
Reacties (24)
Het is natuurlijk verbluffend knap dat Downey kan achteren én zingen. Ik snap niet dat regisseurs daar dan niks mee doen. Een rol als verlopen, drugsverslaafde zanger bijvoorbeeld.
Zo zitten er wat acteurs in Les Miserables zoals Russell Crow, wiens stemtechniek gewoon nog naadje is en die zichzelf daardoor al blaffend overschreeuwt. Dan denk ik: hadden ze nou geen gaatje kunnen vinden voor een acteur die wél kan zingen?
Vraagje: als je nou moest kiezen tussen Downey of Rufus Wainwright, naar wie luister je dan liever, en belangrijk: waarom?
In de categorie acteurs die zingen een komische noot:
On top of spaghettiiiiiiiii!!
Jack Nicholson zingt ook, met een Brits accent, in Tommy van The Who.
https://www.youtube.com/watch?v=wxfPIe2qqxw
Vergeet ook Bruce Willis niet :)
https://www.youtube.com/watch?v=nvsVgIFr7QA
Of, om een beetje op te schieten:
https://www.beaumonde.nl/celebrity/news/32-acteurs-die-kunnen-zingen
https://www.artiestennieuws.nl/56514/10-acteurs-goed-kunnen-zingen
@5 Op nummer 1 zet Beau Monde Russell Crowe, die zoals eerder vermeld gewoon een abominabele techniek heeft; kortom ik kan dat lijstje sowieso niet serieus nemen.
Vergelijk de uitvoering van ‘Stars’ uit Les Misérables door Crowe eens met die door Philip Quast.
Nu hoeft Crowe van mij niet te klinken als Quast, dat is een professionele zanger. Maar als je zo’n nummer zingt, dan volstaat ‘goed genoeg voor de zilveren bruiloft van mams & paps’ natuurlijk niet. Zo’n nummer vereist power, en daarvoor moet je je ademondersteuning op orde hebben (cue sad trombone).
Acteur die zingt, en dan vergeet ik (sorry Antonie) de tragische Nederlandse Hero
https://www.youtube.com/watch?v=XgMnPX6AP6A
@7: Die kon ook helemaal niet goed zingen. Dat ie een hitje had is wat anders.
Nu dit draadje nog een keer naar boven komt grijp ik dat even aan om alsnog te happen op #6. Ik verzet me hevig tegen de opvatting dat er maar één goede manier zou zijn om een nummer te zingen. Je hebt natuurlijk recht op je voorkeur, maar meer dan een voorkeur is het niet. En mijn voorkeur is een andere.
Het is allemaal niet echt mijn smaak, maar als ik zou moeten kiezen gaat mijn voorkeur zeker niet uit naar het vertoon van techniek van die Quast. Ik ken het gegalm en de vibrato van al die inwisselbare musical-zangers zo onderhand wel. Dan liever het karakter van een uitvoering door iemand die er zijn eigen draai aan geeft. Zelfs als het zijn gebrek aan techniek is dat hem daartoe dwingt. Veel spannender en interessanter. Vind ik.
Nogmaals, je mag best een andere voorkeur hebben. Maar die voorkeur is geen objectief criterium voor wat wel of niet goed is.
@9: Hahaha…wat breng je dat netjes. Maar ik snap wat je bedoelt. Techniek is een aangeleerd trucje. Emotie overbrengen is iets anders.
Ik kende het hier niet en ik kwam toevallig hier maar laat ik ook eens een duit in zakje doen.
Wat weinig tot niet ter sprake komt in discussies als deze is dat acteren/zingen op toneel een hele andere benadering vergt dan hetzelfde maar dan voor film. Je moet het wel “dik” aanzetten qua stem en spel om iedereen in het theater van de voorste naar de achterste rij en van links naar rechts te kunnen bedienen in de ervaring. Met acteren op film hoeft dat niet. Sterker nog…je moet je inhouden want door de projectie op het witte doek of tv kan je gauw “over de top” overkomen en dat komt je geloofwaardigheid van je karakter niet ten goede. De musical van Les Miserables op toneel is groots, extravert en de acteurs dragen het als het ware voor aan het publiek. De musical in de filmversie is intiem en de camera is in extreem close up gericht op de acteurs die soms twijfelend, fluisterend of introspectief hun verhaal doen. 2 verschillende benaderingen die werken in hun eigen medium. Ruthie Henshall in de10th anniversary (of Lea Salonga in the 25th anniverary) bijv. doen niet onder voor Anne Hathaway die voor Fantine een Oscar kreeg. Het is maar waar je voorkeur naar uitgaat qua zang en spel maar voor beide is wat te zeggen en beide werken beter in hun respectievelijk mediums. Russell Crowe die dezelfde benadering zou nemen zoals Philip Quast zou niet in lijn zijn met alle andere acteurs in de film en vice versa. Ik ben niet tegen de versie van Crowe maar ik ben het wel eens dat hij in ieder geval zangles had moeten nemen om zijn eigenheid en expressiviteit van Javert beter uit de verf te laten komen. Apart is trouwens dat Crowe van huis uit geen acteur was maar muzikant die in enkele musicals was gecast (nb zijn eerste musical was The Rocky Horror picture show) alvorens zich helemaal toe te leggen in het spelen in films. Terwijl Hugh Jackman en Philip Quast acteurs zijn die wel de toneelschool hebben gedaan maar per toeval musicals zijn gaan doen. Philip Quast heeft zelfs nooit zangles gekregen maar wel 3 Oliviers (de belangrijkste Engelse toneelprijs) voor beste mannelijke hoofdrol in een musical op zak heeft. Meer dan enig andere toneelacteur. Philip is sowieso iemand die ik erg bewonder. Hij weet gewoon zijn zang en spel zo te gebruiken om zijn personage goed neer te zetten. Zoek eens zijn interview van Behind the red curtain op youtube en op een vermakelijke manier vertelt hij van zijn leven op de boerderij tot aan zijn benadering van “Javert’s suicide” in Les Miserables.
@11: Hé wat leuk, welkom! Je lijkt kennis van zaken te hebben, en je schrijft lekker weg. Stuur eens een leuke recensie naar de redactie zou ik zeggen.
Het timbre van Downey jr lijkt wat op Joe Bonamassa.
@9: Helemaal mee eens, niks mis met die authentieke. superbe rochel van Bob Dylan of Tom Waits.
@13: Het is vast vloeken in de kerk, maar ik vind Dylan echt verschrikkelijk als zanger. Niet als songwriter! Geweldige nummers. Maar ik krijg vaak irritatie-kippenvel als ik die man hoor zingen. Niet omdat hij niet strak zingt of zo. Gewoon, gevoel.
Best raar eigenlijk. Ik ben dol op Neil Young, heeft ook een zeikerige stem en ongepolijste manier van muziek maken. Het is een mysterie waarom ik de ene jankerd wel trek, en de andere niet.
@10 Techniek is beheersing van het lichaam. In de sport is het de beheersing van de techniek die maakt dat een sporter echt goed wordt, dwz zijn of haar talent tot volle potentie laat komen.
Maar dat zou dan bij zingen en stembeheersing anders zijn? ’t Is niet dat ik een snob ben, die vooral werk van klassiek geschoolde zangers in z’n platenkast heeft staan ofzo, integendeel.
Maar het geluid dat klassiek geschoolde zangers kunnen voortbrengen is vaak gewoon krachtiger én helderder dan het praat-zingen dat doorsnee zangers doen. Dan krijg je dat als ze hoge noten willen zingen, ze gaan fluisterzingen; of bij uithalen hun stembanden forceren. Er zijn er best die dat goed kunnen laten klinken, en ook dat vergt techniek.
Ik kan me daarom slecht voorstellen dat Quast geen enkele stemcoaching of -training heeft gehad na zijn tijd op de toneelschool (@11). Da’s zoiets als dat iemand na wat basislessen uit zichzelf volleerd trompetspeler is.
Overigens vond ik Anne Hathaway (die kan zingen en janken tegelijkertijd zonder dat het akelig klinkt) en Hugh Jackman (‘has always been a song & dance-man’ volgens Hugh Kermode) wel goed zingen. Wat #11 zegt: zo’n film is veel intiemer, dus dan moet je kleiner spelen, je hoeft geen zaal te vullen: dat zou grotesk overkomen.
Maar je moet op z’n minst technisch goed kunnen zingen, en Russell Crowe klinkt dus gewoon nergens naar in die musical.
Ja, bij zingen is dat totaal anders. In sport gaat het om de competitie, om beter te zijn dan je tegenstander. Bij zingen (of muziek in het algemeen) is er geen tegenstander. Het is geen wedstrijdje.
Techniek is een middel, geen doel. Natuurlijk kan techniek helpen, maar andersom zijn er ook mensen die van hun beperking hun kracht maken. Omdat die beperking ze dwingt het anders aan te pakken dan anderen, bijvoorbeeld.
Ik vind het bijna nooit spannend of interessant als het vertoon van techniek er zo dik bovenop ligt. Vertoon van techniek is een kunstje. Een voor kunstjes kun je beter naar het circus (waar ik ook niet van hou, overigens).
Vertoon van techniek maakt inderdaad niet op zichzelf kwaliteit; daar is toch echt meer voor nodig, onder meer originaliteit en creativiteit.
Maar een zekere mate van techniekbeheersing is wel een voorwaarde voor kwaliteit. Als je geen techniek beheerst heb je nou eenmaal een stuk minder mogelijkheden om die creativiteit, emotie en originaliteit tot uitdrukking te brengen. Net zoals ik met 3 noten op de piano een stuk minder mogelijkheden heb om iets goeds neer te zetten dan iemand die wel piano kan spelen.
En ja, ik vind dan b.v. Dylan of Young een verschrikking, niet om aan te horen. Onder meer omdat ze gewoon niet kunnen zingen. Ik heb dan zoiets van: hou gewoon je bek als je niet kan zingen, of huur iemand in die het wel kan.
En dat is echt niet omdat het stemgeluid me niet aanspreekt of niet “mooi” genoeg is. Iemand als Trent Reznor (Nine Inch Nails) kan bijvoorbeeld WEL goed zingen, hoewel wat hij voortbrengt vaak niet “mooi” klinkt in de klassieke zin van het woord. Maar de man weet wel enorm veel emotie in z’n stem te leggen en kan varieren van intiem kreunend tot verscheurend schreeuwen en alles er tussenin, en doet dat ook nog eens toonvast.
@16 Oké, ander voorbeeld: vertonen professionele dansers een kunstje of vertonen ze lichamelijke expressie?
Een goede danser drukt emotie uit, maar dat komt wel bovenop techniek. Rauw talent alleen is niet genoeg. Daarom oefenen en trainen dansers ook met danscoaches en choreografen.
Overigens zit er in de kunsten ook een competitief element. Er zijn namelijk maar een beperkt aantal plaatsen onder de schijnwerpers van de voornaamste podia beschikbaar.
Acteurs strijden om ’top billing’ (want dat weerspiegelt hun plek in de pikorde en de gage die ze kunnen vragen). Er worden zelfs prijzen uitgereikt.
@17 Ik kan niet beoordelen of Bob Dylan een goede stemtechniek heeft (ik vermoed van niet), maar zijn liedjes spreken me wel aan; omdat ze muzikaal en tekstueel goed in elkaar zitten, en hij een herkenbare emotie weet over te brengen. Dat vergt ook een zekere artistieke beheersing.
Zou ik ‘m de lead geven in een musical? Nee.
@18
Soms het een, soms het ander. Net zoals dat het geval is bij technisch begaafde zangers of muzikanten. Sommigen blijven hangen in (oninteressant) vertoon van techniek, anderen stellen hun techniek in dienst van de expressie.
En er zijn ook mensen (sommige performance-kunstenaars, bijvoorbeeld) die lichamelijke expressie kunnen vertonen zonder de techniek van professionele dansers. En er zijn voorbeelden van choreografen die er bewust voor kozen om een voorstelling te maken met mensen zonder zo’n professionele opleiding. Of met oudere dansers, die niet meer de perfecte lichaamsbeheersing hebben die ze ooit hadden.
Weet ik. Maar ik vind dat een misverstand. Dat soort wedstrijdjes vind ik dus ook totaal niet interessant. (Al heb ik er in een ver verleden zelf nog wel eens aan meegedaan…).
Kortom; het is vooral een kwestie van smaak, en de emotie dat iets bij je oproept.
@15 Klassiek geschoolde zangers/opera zangers worden geacht zonder microfoon te kunnen zingen. En daar moet je stem dus goed ontwikkelt, krachtig zijn en je dictie helder om je verstaanbaar te maken. Bij een musical heb je dat niet (wat betreft de microfoon dan) maar je moet je wel een goede stem hebben en je verstaanbaar maken. Ik merk ook dat de irritatie bij musicals niet alleen komt door uiterlijk vertoon maar ook dat men zingt met een bepaalde “twang”. Het gevolg is dat emoties en de boodschap van zo’n lied naar de achtergrond worden gedrukt. Overigens merk ik dat meer nog dan vroeger klassiek geschoolde zangers de overstap maken naar musicals. Of dat een goede of slechte zaak is, is nog maar de vraag.
Veel acteurs die momenteel in musicals staan hebben een muziek/gerichte musical opleiding gedaan, hebben in een koor, solo of band gezeten of hebben jarenlang prive les gehad en vele hebben dat nog steeds. Bij Quast was dit allemaal niet het geval. Hij woonde op het platteland, deed een acteeropleiding bij NIDA (waar ook o.a. Hugo Weaving en Mel Gibson zijn afgestudeerd). Hij deed een boel toneelstukken totdat hij werd gecast in de Australische productie van Candide en daar is het balletje gaan rollen. In 1987 volgde zijn doorbraak in Les Miserables en zijn emigratie naar Londen. Ik kan me voorstellen dat hij onder de muzikale supervisie van producties veel muzikale kennis heeft opgebouwd en zelf stemoefeningen doet om zijn stem in vorm te houden. Maar van een formele opleiding of training geen sprake. Ik kan me ergens ook herinneren dat zijn collega Michael Ball ook soortgelijks heeft gedaan.Wel een acteeropleiding maar geen formele training. Zingen deed hij er maar bij.
Belangrijk trouwens te vermelden dat Quast
geen muzieknoten kan lezen en dat heeft hem zeker in het begin veel problemen bezorgd. Als je het interview waar ik eerder naar refereerde bekijkt, praat hij hierover en over nog veel meer. Bijzonder informatief allemaal. Hij bewondert Sondheim maar heeft ook kritiek op Andrew Lloyd Webber die enkel de melodieën schrijft “and some poor fuck has to make the lyrics fit”.
Ik luister veel muziek maar ik moet echt in de stemming zijn om urenlang naar Dylan of Young te kunnen luisteren en soms vind ik hun liedjes veel mooier gebracht en beter klinken als ze gezongen worden door andere artiesten (zie Johnny Cash- Don’t think twice it’s all right, Pearl Jam – Masters of War en Annie Lennox – Don’t let it bring you down)
@22: “and some poor fuck has to make the lyrics fit”. Nou ik schrijf ook songtexten, en ik vind ’t wel fijn als ik vooraf een melodie heb die het metrum bepaalt. Het helpt ook als ik de melodie prettig vind en daar een gevoel bij heb. Eerlijk gezegd beter dan andersom; ik heb wel eens een text gemaakt, waarop mijn vriend – muzikant – een melodie maakte, en dat vond ik verschrikkelijk!
@23 Zangers die bijv. in een concert een setlist aan liedjes zingen is niet te vergelijken met zingen in een musical. Ja, de boodschap en het gevoel overbrengen is wel wat ze gemeen hebben. Musicals brengen 3 disciplines bij elkaar: acteren, zang en dans die tezamen een compleet overkoepelend verhaal vertellen. Hij sprak die woorden vanuit de perspectief van een acteur. Hij was destijds gecast in Evita als Juan Peron en gebruikte “Don’t cry for me Argentina” ter illustratie. Het wordt een probleem voor een acteur als de woorden die je uitspreekt/zingt niet overeenkomt met de toon die de melodie aangeeft. Ik kan je aanraden als je er tijd voor hebt het hele interview te bekijken. Zelfs al heb je niets met theater of musicals het is een bijzonder informatief en vermakelijk gesprek met een fascinerende man.