Sixteen Horsepower was een van de verrassingen van de jaren negentig. Men was geïntrigeerd: die combinatie van methodistische bloed- en donderprekerij, misantropie en adolescente Angst, meende David Eugene Edwards dat nou allemaal echt, of was dat – net als de combinatie van bluegrass en grommende gitaarrock – postmoderne ironie?
Nee, zei Edwards: hij was bloedernstig. Hij was echt een Jesus geek, maar dan wel eentje die jou het liefste onder de grond zou schoffelen. Niks geen Jezus in het zachte gras. De enige reden dat hij de andere wang toekeerde, was omdat hij in de God der Wrake geloofde. Die zou op Zijn tijd wel afrekenen met de spotters.
Op zeker moment ging de nieuwigheid ervan af. We kenden het kunstje nu wel, zeiden de critici. Toch zijn die albums nog de moeite waard.
In Splinters verplaatst Edwards zich in een man die zijn boerderij met z’n beminden erin letterlijk versplinterd ziet worden door een tornado. Getoonzet op archiefbeelden van de Dust Bowl days in de jaren dertig komt het nummer goed tot z’n recht.
Pregnant beschrijft Edwards de schimpscheuten van de ongelovige en zijn volharding tegen alle bewijzen in dat God niets om hem geeft:
Who is it now that loves you?
Straight in the front door
An’ crooked out the back!
What is it now that you pray to
as your world begins to crack?I fell upon that rock, yes
He’s beyond the shadow
Of your doubt an’ mine
He’s no man’s opinion
He is truth divine!An’ yes, I fell upon that rock
I did not die jus’ badly broken
An’ in time my healin’ came
by the words that he had spoken
Reacties (2)
*zucht* natuurrampen als wrake gods.
Zelfs al is het vakkundig getoonzet, het gaat er niet in.
En relipop iha is natuurlijk niet te pruimen.