Van de week fietste ik met wat bananendozen (lege, dat is), op mijn bagagedrager naar mijn huis waar een te volle boekenkast op mij wachtte. Die moest leeg, nou ja, leger, om te beginnen. Er moest opgeruimd, er moest plaatsgemaakt. De boeken stonden niet alleen strak verticaal, maar ze lagen ook bovenop de andere boeken, geen gezicht. Beetje druk, benauwend. Boeken waren vroeger misschien nog wel een dingetje, een statussymbool, iets om je mee te profileren, maar nu is het toch eerder: wat een stofnesten, wat een ouwerwets figuur woont daar. Met z’n buikbandjes, stofomslagen en z’n geknakte ruggetjes.
En dus verdween daar de complete Tom Wolfe samen met alles van Dave Eggers, Douglas Coupland, Jay McInerney, maar ook de klassiekers Lucky Jim (Kingsley Amis), Ich bin Tobias (Luise Rinser), Der Prozess van Franz Kafka en die heerlijke zwarte verhalenbundel van Flannery O’Connor – ik hanteerde de botte bijl, geen tijd voor sentimenten, anders zou ik morgen nog bezig zijn met wikken. De dozen vulden zich. Wie spaarde ik en wie moest weg? Achter de planken zag ik het stof en de zwarte spinnenwebben, wat voor viespeuk woonde hier eigenlijk?
En zo verdwenen door dat window van opgeruimdheid, dat die middag openstond, vele boeken. En opeens zag ik die paperback met die lichtblauwe kleur, met dat portret in de doos belanden. Die ook? Die ook. Dat was Het verstoorde leven. Dagboek van Etty Hillesum, 1941-1943. En even voelde ik me toch een wrede late beul, dapper hoor, oorlogsdagboeken afdanken. Opgeruimd staat netjes zeker? Was ik nou blij?
Later die dag had ik de radio aanstaan en toen klonk ineens Sadagora Hot Dub van Amsterdam Klezmer Band.
Reacties (1)
De koudste wand van mijn huiskamer is een en al boeken en dat zijn daar geen stofnesten maar prima isolatiemateriaal.