Als mij gevraagd zou worden, ‘M&M, als je je leven over kon doen, wat zou je dan anders doen? Welke keuzes betreur je?’ Dan zou ik wel een antwoord paraat hebben.
Dat ik toen dat optreden van The War On Drugs aan me voorbij heb laten gaan, ten faveure van, ja, welk bandje moest ik toen toch zo nodig zien? Sufferd dat ik was. Het was in de tijd dat ik het americana festival Take Root in Groningen bezocht. En dan ontkom je er niet aan om een spoorboekje te maken: welke artiest ga ik wanneer zien? En, zucht, welke dus niet? En van The War On Drugs had ik nog nooit gehoord. Onbekend bandje. Kwamen net kijken. Wat kon dat nou voorstellen? Gekke naam ook. Nee hoor, we gaan wel naar dat andere zaaltje. Of zullen we eerst nog bier halen? En die keuze, bleek dus een foute. We hadden wel naar The War On Drugs moeten gaan. Die band die later zo geweldig goed bleek te zijn. We hadden ons toen wel moeten laten inspinnen door die uitgesponnen gitaarpartijen, in een half gevuld zaaltje. Te laat. Voorbij. Niks meer aan te doen. Laat het los jongen. Laat het los.
Reacties (4)
Gemiste concerten…
Het moet in maart 1983 geweest zijn, dat ik me o zo verheugde op een concert van Arbeid Adelt!, op een vrijdagavond in Donkiesjot. Mijn meissie besliste echter anders, want die vrijdagavond hadden we ook precies een half jaar verkering, zo had ze bijgehouden. En dus zouden en moesten we op díe dag en geen andere romantisch uit eten in de lokale pizzeria, want die paste nog met binnen ons scholierenbudget. Mijn tegenwerping dat de donderdag ervoor toch veel beter paste qua kalenderdag mocht niet baten.
Hoewel ik de hele avond over Arbeid Adelt! moet hebben gepraat, zijn we daarna toch nog een half jaar een stel gebleven en heb ik vele jaren later haar eerstgeborene nog laten zien hoe je met de blokkendoos een garage maakt.
Maar pas toen ik ook de reünieconcertreeks van 2015 willens en wetens heb laten passeren*, kon ik me echt over dat gemiste concert uit mijn tienerjaren heen zetten.
*Dat malle kaartverkoopsysteem was er wel mede debet aan.
In 1993 was ik op Waterpop, in Wateringen. Daar ging ik elk jaar heen in die tijd. Ik kan me nog wel vaag wat optredens herinneren van The Watchman (R.I.P.) en Sister Double Hapiness. Claw Boys Claw heb ik vast ook gezien. Van een ander bandje dat daar speelde kan ik me absoluut niks meer herinneren; dat optreden is die dag helemaal aan me voorbijgegaan. Radiohead.
In of rond 1991 was ik op het festival Ein Abend in Wien, in Rotterdam. Op het programma stond oa Nirvana. Nooit van gehoord, toch maar even gaan kijken. Maar we vonden het niks, opscheppers en na-apers… na vijf minuten vertrokken naar een andere zaal, Caspar Brotzman, een fantastisch concert. Nirvana ben ik altijd een stel neppers blijven vinden.
Is dat niet iets psychologisch, dat je, als je je keuzes niet meer kan veranderen, je hetgeen je niet gekozen hebt slechter gaat vinden, en hetgeen je wel gekozen hebt beter gaat vinden? :)