Dead Can Dance valt lastig in een muziekstroming onder te brengen.
De in 1981 opgerichte band rond het Australische koppel Lisa Gerrard en Brendan Perry verbindt moeiteloos muzikale elementen uit de vier windrichtingen en diverse tijdperken.
Bovenstaande clip komt van de DVD en bijbehorende plaat Toward the Within.
Reacties (7)
…verbindt moeiteloos muzikale elementen uit de vier windrichtingen en diverse tijdperken.
Dat maakt het ook meteen wat zweverig. Beetje Enya. Maar ik moet zeggen, als je in de stemming bent kan het best sfeervol zijn.
Wierookpotje erbij, glaasje, zijden kussens, partner er naast…
Nah… toch te soft.
/nee, zegt niks over de kleding van Lisa Gerrard
Maar half afgekeken. Ik moest meermaals aan de merknaam Konimex denken. Ook zo’n allegaartje aan culturele smaakjes. Lekker uit een zakje cultureel gaan lopen doen door een beetje water toe te voegen… Maar net als veel “blanke” reggae-bands mist het eenvoudigweg de swing. Niks ten nadele van Doe Maar, trouwens…
Zo’n “clave” doet me een beetje huilen…
Verder: Wat @1 zegt.
@1: zweverig? Weet ik niet, ik geloof niet dat ik het daar 100% mee eens ben. De vergelijking met Enya vind ik niet geheel terecht. Enya vind ik toch wat gladder, en Dead Can Dance wat oorspronkelijker.
Ze waren trouwens heel populair en hebben veel platen verkocht. Wat wel boeiend aan ze is is dat ze een heel duidelijke ontwikkeling doormaken. Van alternatieve electronica via middeleeuws/renaissance tot wat je hierboven hoort.
Niet allemaal even boeiend, maar ze kiezen in elk geval niet voor de gemakkelijke weg van zichzelf herhalen, zoals zo veel bands doen.
Ten tijde van bovenstaande waren ze al over hun piek heen. De middelste periode is duidelijk het interessantste.
@3: voorbeeld?
@4:
The host of seraphim: http://youtu.be/xpMNXEY_tio
Cantara: http://youtu.be/BNxa0odpCJU
Radharc: http://youtu.be/WlRstMNUcN0
@5: Dank. Ik snap wel wat je ongeveer bedoeld met minder glad dan Enya en ik kan het daar op wat ik hier hoor wel mee eens zijn maar echt boeien doet het me niet. Uiteindelijk hoor ik soms wel aardige dingen maar niet echt verrassend.
En als we het hebben over sfeer, blijf ik er moeite mee hebben.
Wat verder denkend en luisterend, lijkt het me vooral Lisa Gerrard waar ik moeite mee heb. Haar stem dwingt een richting op en laat de rest van de muziek ondersneeuwen.
Maar dat gezegd hebbend: ik had nog niet gezegd dat ik nog nooit van ze gehoord had en dus misschien nog wat moet horen :)
@6: Met name in de jaren 80 was het even uitermate hip om van Dead Can Dance te houden. Ze waren toen behoorlijk populair, zeker voor dergelijke acts. Ze hebben ook nog even mee gedaan op de eerste van This Mortal Coil (https://sargasso.nl/closing-time-mortal-coil/).
Ik vind ze best boeiende muziek maken, maar over de hele linie is het het toch net niet helemaal voor mij. Net iets te vaak wegzakkend in geneuzel. Hoewel er mooie nummers bij zitten.