Dan lees je over een beetje een blufferige lawaaiband die bij je in de buurt optreedt. En je bent die avond nog vrij ook. Dan ga je erheen, ik, in ieder geval. Plus nog je broer en wat vrienden die nog nooit van Carter The Unstoppable Sexmachine hadden gehoord, (‘Carter the what?’) maar die afgingen op de suggestie die hing om de bandnaam, en ook vrij waren. En ook wel een biertje en vertier wilden. En dan maak je een optreden mee van wat dan de nieuwste sensatie zou zijn aan de andere kant van Het Kanaal: veel geluid, veel lichten en rook ook. En veel bier. Maar in het repertoire van Carter The Unstoppable Sexmachine lag een pareltje verscholen: Prince In A Paupers Grave. Dat bleek onder alle rook en alle stroboscopen gewoon een mooi walsje en een goed liedje ook.
Reacties (8)
De eerste keer dat ik ze zag was op het Tegentonen Festival in Paradiso (bovenzaal):
“Tegentonen Festival met Dull Schicksal, Carter The Unstoppable Sexmachine, Refslug, Dos, Think Three
donderdag 22 februari 1990”
Die andere bands zeggen mij niets meer, maar van Carter was ik meteen fan.
Mij pakten ze in met een ander walsje.
Het stukje doet ze een beetje tekort. Ze hebben best veel pakkende nummers gemaakt, hele platen vol zelfs, en konden de zaal op een unieke manier op zijn kop zetten. Pretpunk en bier. Heb ze laatst ook even uit de bak gehaald in een poging komplotwappies om de oren te slaan. http://konfrontatie.nl/index.php/blog/waarom-ziet-niemand-de-verbanden
Ja, dat is wel waar. Ze maakten goeie liedjes. Lekkere riffs, ook. En het was nieuw wat ze deden: gitaren uit de garage of het punkhol combineren met elektronica.
Het optreden had ook wel een hoog amusementsgehalte. Ik herinner me nog dat voorafgaand aan het optreden er een dikke bleke Brit op het podium verscheen met ontbloot bovenlijf. Daarop had iemand die het Nederlands machtig was, met lippenstift heel groot geschreven: DIKKE KLOOTZAK. En hij kondigde Carter usm aan. De toon was gezet.
Ze hadden wel humor en zelfspot. In de bandnaam, bijvoorbeeld. Terwijl de teksten regelmatig behoorlijk donker waren. In de eerste regel van het eerste nummer van hun eerste plaat duikt er al iemand van het balkon. En nog voor het einde van het couplet is het zijn ‘blushing bride” die:
Als ik het me goed herinner loopt de body count in de loop van de plaat behoorlijk op.
‘You Fat Bastard’ dat was vaste prik bij de USM-concerten, Jon “Fat” Beast was een tourmanager die ooit besloot dat Carter de beste band ooit was en sindsdien vaak het voorprogramma verzorgde, steevast met ontbloot bovenlijf. Als hij het podium opkwam werd het publiek geacht hem luidkeels uit te schelden en kon de show beginnen https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/music/news/carter-unstoppable-sex-machine-pay-tribute-jon-fat-beast-dead-51-9634109.html
Nou loop ik al drie dagen rond met liedjes van Carter USM in mijn hoofd. Kan ik ergens een klacht indienen?