Closing Time | Ma And Pa

Wat zal het zijn, een jaar of tien geleden, verbleef ik, ergens in Nederland, in de provincie, in een hotel. Ik was daar alleen en ’s avonds dronk ik nog een glas in de hotelbar, ik was de enige gast daar, ik las daar mijn boek, lekker rustig. Maar net toen ik bezig was met mijn laatste bladzijdes en mijn laatste slokjes, passeerde in het trappenhuis een gezelschap van wat oudere heren waarvan een stel een gitaarkoffer droeg. Een van de heren knikte even naar mij, en zette zich aan de bar. ‘Bent u van een band?’ vroeg ik. ‘Ik ben de tourmanager’, zei de gast, ‘en de band is The Fortunes’. ‘Ze hebben net opgetreden?’ vroeg ik. ‘En zijn er nog bandleden bij van de originele bezetting?’ De (Nederlandse) tourmanager maakt een weifelend gebaar en zei: ’Het oudste lid kwam erbij halverwege de jaren negentig. Ach meneer, het is net Ajax: elk jaar een andere opstelling.’

Later, in mijn hotelkamer, dacht ik na over deze materie. Is een band waar geen enkel origineel lid meer in zit, nog steeds wel dezelfde band? Brengen ze niet gewoon een repertoire van iets dat was? Waren ze dan, goedbeschouwd, eigenlijk niets meer dan een veredelde coverband? Tot hoe ver kun je zo’n concept rekken?

Fishbone. Van de week kwam er een klacht binnen dat het onbegrijpelijk was dat daar nooit een Closing Time aan besteed was. Schandalig. Want. Beter dan zus. Eerder dan zo. Waarschijnlijk was de klacht terecht. Want sargasso is nogal bleekneuzig. En niet echt funky. En al wat ouder. En wat houterig. (En ik heb het hier uiteraard over mezelf).

Maar ik heb me wat ingelezen over Fishbone. En ik kende wat songs van hen. En die die intro van dit stukje slaat ook een beetje op hen: veel bezettingswisselingen.

Maar wat waren ze live leuk, wat waren ze aanstekelijk, en wat waren ze een sensatie.

Bookie, bedankt!