Closing Time | Love Missile F1-11

https://www.youtube.com/watch?v=PfHxsjH0bUI

Love Missile F1-11 was de debuutsingle van de Engelse band Sigue Sigue Sputnik uit 1986. Maar ik wil het eigenlijk helemaal niet hebben over die plaat, ik vind ‘m ook niet leuk ofzo. En die band interesseert me eigenlijk ook niet bijzonder. Eigenlijk wou ik het hebben over teloorgang. Over wat ooit eens spectaculair en opwindend was, en nu verlopen en verlept is. Ooit fris en jong en vol energie en nu oud, afgedaan en treurig om te zien. En Sigue Sigue Sputnik is zo mooi als voorbeeld. Als schrijnend voorbeeld. Het doet gewoon pijn om die band van toen te vergelijken met hoe ze nu zijn. Gênant. Je wilt haast wegkijken. Omdat het niet om aan te zien is.  Maar dat doen we vandaag juist wel. We gaan naar Sigue Sigue Sputnik kijken. We aanschouwen het verval, de teloorgang.

En het begon allemaal zo mooi, ooit in het hoofd van Tony James. Tony had nog gebast in de band van Billy Idol, Generation X, eind jaren zeventig, en had dus al een keer aan de semi-roem kunnen ruiken. Hij had al voor volle zalen gestaan met een populaire zanger met een gebleekte haardos. Hij wilde ook dat applaus en de opwinding. En op de voorkant van The Melody Maker staan. En de week erna weer. Samen met zijn vriendin bedachten ze de groe – nee, bedachten ze het concept, de formule, de strategie, een zorgvuldig gecultiveerd imago, de kleding, hoe te verschijnen in de media en wanneer en met wat. Ze moesten spraakmakend zijn, ze moesten glamour zijn, ze moesten een hype worden. Ze moesten relletjes en controverse veroorzaken, waar ze ook kwamen. Dan kwam je in de krant.

Hoe zagen ze eruit? Alle bandleden hadden torenhoge spectaculaire kapsels. In verschillende kleuren. Met soms daarop nog een hoed. Ze droegen extravagante kleren, liepen op hoge hakken. Waren opgemaakt, en gegrimeerd. En hier was een ceintuur, daar een metalen ketting, soms refererend aan de SM- cultuur. En dus droeg men ook laarzen en zwart en rood glimmend leer. Alles werd uit de kast getrokken. Panterprint handschoenen? Trek maar aan. Roze stola? Doe maar om. Wijde rodeobroek? Doe maar. Het zag er bij elkaar best spannend uit. Je ziet het ook niet elke dag, een gezicht dat voor de helft in een netje gespannen zit. De leden van Sigue Sigue Sputnik zagen eruit als een mengeling van Indianen, piraten, punks en Glamrockers. Erg geschikt voor de camera’s. Alles voor de show.

De band was gewoon gemaakt voor het MTV-video tijdperk. En dat gebeurde dus ook, ze kregen een enorme exposure in korte tijd. Er werd over hen gekletst, er was buzz, en dat was ook de bedoeling. Iedereen wilde dat groepje muzikale wilden wel zien. En als er even geen nieuwtjes waren, dan maakten ze die zelf wel. Of maakten ze het nieuwtje dat er wel was, net even wat spectaculairder. Dus ja, de platenmaatschappij had hen getekend voor 4 miljoen pond, zeiden ze. In werkelijkheid was het wat minder: 350.000 pond.

Maar hoe oud waren de leden van die band toen, 25 jaar ongeveer. (Alhoewel, Tony James heeft als geboortejaar 1953, dus hij was al 33 jaar oud toen hij met die palmboom op zijn hoofd en die verkleedkleren op het podium en in de media verscheen. Drieëndertig jaar, dan ben je eigenlijk voor dit soort fratsen best al een ouwe lul.) Toen stond die hele uitdossing die ze vol bravoure droegen hen ook wel. Vielen ze ermee samen. Waren ze een, of misschien wel de exponent van die muziekscene, van toen. De elpee die de band daarna uh, lanceerde, Flaunt It bevat zo’n beetje de meest over the top-rock ‘n’ roll die er ooit gemaakt is. Het was allemaal too much. Subtiel bestond niet voor Sigue Sigue Sputnik. Daarmee bereik je de media en massa niet.

Het vlammetje van Sigue Sigue Spunik brandde niet lang fel. Op een gegeven moment is het nieuwtje eraf. Dan is er een nieuw snoepje in da house. Maar de band ging wel verder. In verschillende samenstellingen. En ze bleven optreden, als veertigers, als vijftigers, op festivals, in hun uitdossingen. Terwijl ze kaal werden. En een buik kweekten. De teloorgang tegemoet. En dan speel je daar, in 2017, ergens op een festival in de buurt van Leipzig, je ooit spectaculaire hit, je debuutsingle, Love Missile F1 -11. En je bent niet eens de originele Sigue Sigue Sputnik, want Tony James zit er niet bij. Je gitarist naast je kijkt permanent verschrikt en oogt dodelijk vermoeid. En jij staat op je hoge hakken. En je hebt, als die rare oom op een bruiloft, je oranje colbertjasje verkeerd dichtgeknoopt.