Bij het bekijken, en beluisteren van deze song, deze clip van Jack White, was ik al om/ingepakt, binnen de eerste 20 seconden. En waardoor kwam dat? Door de song, de artiest, de clip misschien? Nee, het kwam door dat geluid dat wordt veroorzaak als de vingers van de gitarist glijden over de hals van de gitaar, van het ene akkoord naar het andere. Dat geeft een bepaald geluid. En dat geluid, die muziek, staat niet genoteerd in de compositie. Je hoort een swietsj, je hoort een sjoetjs, dat is het geluid dat de verplaatsende vingers maken op de snaren.
Ik ken het geluid van Spirit (van gitarist Randy California dus), ik ken het geluid van Nick Drake, dat studiogeluid van die vingers die bewegen over de snaren, die niet zijn weggepoetst in de eindproductie.
(En ik kan, ook al is dat misschien een afwijking, zo genieten van dat specifieke geluidje.)
Reacties (3)
Er was een tijd dat ik me ergerde aan dat geluid. Maar dat is vrij snel overgegaan. Nu valt het me soms niet eens meer op. Omdat het gewoon iets is dat erbij hoort, denk ik.
Ik vraag me af of het mogelijk is om dat geluid helemaal weg te poetsen uit een opname. Je krijgt het vast wel wat meer naar de achtergrond, met slimme instellingen van equalizers en compressors. Geen nieuwe snaren op een gitaar zetten helpt ook. Maar het helemaal weghalen zou wel eens erg lastig kunnen zijn.
Waar je je al niet aan kunt ergeren. Ik wandelde ooit een keer met een kennis door een straat in haar buurt. Zegt ze ineens, stilstaand tussen twee huizen:’Kijk, deze hebben gele rozen groeiend bij de voordeur, en hun buren hebben rode rozen – en dat vind ik zooo lelijk.’
Ik was zo verbaasd over deze opmerking. Ik wist niet eens dat je een mening kon hebben over over de combinatie van rozen. De betreffende bloemen waren me, eerlijk gezegd, nooit opgevallen. Maar sinds zij dat opgemerkt had, moet ik elke keer als ik die twee huizen passeer, denken aan die misplaatste kleurencombinatie.
Ja, het zijn rare dingen, die (kleine) ergernissen. Je hebt ze zelf niet in de hand. Bij mij hebben ze meestal te maken met geluid (cliché-metalriffs als achtegrondmuzak in een documentaire, of poldernederlands in reclamespots: “teivei van Ziggau”). Ze verdwijnen meestal ook niet vanzelf. Geen idee waarom dat wel gebeurde met die over dat geluid van vingers over snaren. Wist ik maar hoe ik dat voor elkaar heb gekregen.