Seizoen 2 van True Detective zit er weer op. Hoewel het prima kwaliteitstelevisie opleverde, kon het de verwachtingen die het eerste seizoen had gewekt niet waarmaken. Teveel personages waarvan lang niet iedereen tot z’n recht kwam, teveel verhaallijnen die niet helemaal uit de verf kwam, teveel informatie die in rap tempo over de kijker werd uitgestort. De suggesties van een occulte sekte die rituele moorden pleegt bleken een dwaalspoor en de filosofische discussies ontbraken; het was het allemaal net niet.
Vooral de meningen over de casting van Vince Vaughn waren verdeeld. Zelf mijd ik Amerikaanse komedies als het gehandicaptenvervoer, dus ik was op dat punt niet bevooroordeeld. Ik vond Vaughn dan ook goed te pruimen als gangsterbaas tegen wil en dank.
En wie was toch die steeds terugkerende, deprimerende zangeres in de bar waar Frank Semyon (Vaughn) en corrupte agent Ray Velcoro (Colin Farrell) elkaar plachten te ontmoeten? Ze heet Lera Lynn, een singer-songwriter uit Georgia. Die zal er inmiddels een hoop fans bij hebben (onder hen die van mistroostige deuntjes houden).
Recensieblog Rotten Tomatoes heeft een fraai overzichtje van hoe de diverse afleveringen werden gewaardeerd.
Reacties (4)
Lera Lynn? Mooi.
Dat wordt dus niet zo intensief kijken als de vorige serie.
Als dit de opening song is is die minder meeslepend dan die van de eerste serie. Maar niet onaardig ook.
Dit was meer het liedje ter afsluiting.
De theme song was Nevermind van Leonard Cohen.
Een ongelofelijk k*tnummer, als je ’t mij vraagt.
@3: eens