Ik dacht altijd dat vriend A. te G. En zijn neef, G. (te Nepal, te Nieuw Guinea en waar verder niet?) en ik zo’n beetje de enige mensen zouden zijn die het nummer ‘Lady Rachel’ van Kevin Ayers zouden kennen. Dat melancholieke nummer gezongen door die bronzen stem van Kevin Ayers. De hippie. Die samenspeelde met Robert Wyatt, John Cale, Brian Eno en Nico, onder andere dan. Uit dat tijdperk kwam hij. Maffe platen heeft hij ook wel gemaakt. Zo is er die dubbelelpee waarvan één plaatkant helemaal bestaat uit een rare dialoog tussen knorrende en piepende geluidjes. Moet je voor in de stemming zijn. En ja, daar had Kevin Ayers middelen voor. Maar hippie of niet, wie weet was de vrijheid hem ook wel te veel, was de wereld te wijd. Was hij al te ontworteld vanaf zijn jeugd. Was hij erfelijk belast. En toen kwam die heroïne ook nog. En toen overleed hij veel te vroeg. Maar vriend A. te G. en ik zijn niet de enigen die Lady Rachel kunnen waarderen. The Allah- Las kunnen dat gelukkig ook.
Reacties (2)
Als lid van het KAC (het Kevin Ayers Comité, 2 leden) ben ik verplicht om te reageren en op een slak zout te leggen… Mij is geen dubbelelpee van Kevin bekend; en die piep-piep-knor plaat is vermoedelijk ‘Shooting at the Moon’?
Klaas, excuus, ook het andere lid van het KAC, ik zat fout. Twee keer in één klein stukje, hoe krijg ik het voor mekaar? Nou ik denk zo: mijn elpees staan op zolder, en ik had het rijtje Kevin Ayers elpees eruit gehaald en daar bekeken. Die dialoog tussen die piepende en knorrende geluidjes had ik teruggevonden op idd Shooting at the Moon. Maar het nummer besloeg niet een hele plaatkant. Ik heb de plaat nu trouwens opstaan terwijl ik dit type. Lunatics Lament/Pisser dans un Violin, je zou van minder gek worden.
En wat die dubbelaar betreft: ik heb de uitvoering dat Joy of a Toy en Shooting at the Moon samen een dubbelelpee zijn. Maar toen ik weer beneden was om de Closing Time te schrijven, waren de feiten in mijn hoofd al gaan schuiven.
Ach Kevin Ayers. Ik heb hem twee keer zien optreden, waarvan de tweede keer in zijn nadagen was, Burgerweeshuis Deventer, jaartal onbekend, 150 man in het zaaltje gok ik, en toen leverde hij een bijzonder krakkemikkige uitvoering (maar wel een aandoenlijke) van May I af.